|
Τρία
ζητούμενα
Για να
τα καταφέρει, η κυρία
Τακάιτσι, πρέπει να
πετύχει τρία πράγματα:
Να
ενώσει το διχασμένο
Φιλελεύθερο Δημοκρατικό
Κόμμα (LDP) και να βρει
συμμάχους που θα της
εξασφαλίσουν σταθερή
πλειοψηφία στο
κοινοβούλιο.
Να
αναζωπυρώσει τη δυναμική
της ιαπωνικής οικονομίας
και τεχνολογίας, που
κάποτε έκανε τη χώρα
«θαύμα του κόσμου».
Και να
συνεργαστεί με τους
περιφερειακούς εταίρους
της Ιαπωνίας – αλλά και
με έναν
απρόβλεπτο Ντόναλντ
Τραμπ – για να
οικοδομήσει μια στιβαρή
συμμαχία στον
Ινδο-Ειρηνικό, ικανή να
αντισταθεί στην κινεζική
κομμουνιστική ισχύ.
Τα
προβλήματα
Την ίδια
στιγμή, η Ιαπωνία
αντιμετωπίζει τεράστια
προβλήματα:
δημοσιονομικό χρέος,
αναιμική οικονομία,
δημογραφική κατάρρευση
και στασιμότητα των
εισοδημάτων έχουν
διαβρώσει τη διεθνή της
θέση και έχουν
αποξενώσει πολλούς
πολίτες από το κυβερνών
κόμμα.
Το LDP
έχει χάσει την
πλειοψηφία και στα δύο
σώματα του Κοινοβουλίου.
Ο Komeito, ο
μακροχρόνιος εταίρος του
συνασπισμού, απεχθάνεται
τον εθνικιστικό τόνο της
Τακάιτσι και απειλεί με
αποχώρηση.
Νεοεμφανιζόμενα δεξιά
κόμματα την επικρίνουν
ότι δεν είναι αρκετά
εθνικίστρια, ενώ ισχυρά
στελέχη εντός του LDP θα
αντισταθούν σε κάθε
προσπάθεια
μεταρρύθμισης.
Η
πολιτική αυτή αστάθεια
μπορεί να περιπλέξει την
πορεία της προς το
Kotei, την επίσημη
κατοικία του
πρωθυπουργού – και
σίγουρα θα κάνει δύσκολη
τη διακυβέρνηση.
Στο
εσωτερικό, ένα μεγάλο
μέρος της γραφειοκρατίας
θα αντισταθεί σε κάθε
αλλαγή, χρησιμοποιώντας
όλα τα μέσα που
διαθέτει. Οπως και
πολλοί «βαρόνοι» του
κόμματος, η
γραφειοκρατία προτιμά
αδύναμους και πειθήνιους
πρωθυπουργούς.
Ωστόσο,
ο χρόνος για τη «συνήθη
πολιτική» στην Ιαπωνία
ίσως τελειώνει. Πλην της
Ουκρανίας και της
Ταϊβάν, καμία άλλη χώρα
δεν απειλείται
περισσότερο από τη
διεθνή αταξία. Το
Κομμουνιστικό Κόμμα της
Κίνας βασίζεται στην
αντι-ιαπωνική προπαγάνδα
για να συσπειρώνει τον
λαό του.
Οι
αυξανόμενες απειλές κατά
της Ταϊβάν θέτουν σε
κίνδυνο τις θαλάσσιες
οδούς μέσω των οποίων η
Ιαπωνία εισάγει καύσιμα
και τρόφιμα. Μια
ενισχυμένη Βόρεια Κορέα
εκτοξεύει πυραύλους και
προσβολές προς το Τόκιο,
ενώ οι δεσμοί
Ρωσίας-Κίνας-Πιονγκγιάνγκ
αποσταθεροποιούν ακόμη
περισσότερο το ήδη
εύθραυστο περιφερειακό
ισοζύγιο ισχύος.
Η
ανησυχία
Παράλληλα, αν και οι
ηγέτες σε όλο τον
Ινδο-Ειρηνικό θαυμάζουν
την ικανότητα του Τραμπ
να κυριαρχεί στην
αμερικανική πολιτική
σκηνή, ανησυχούν βαθιά
για την απρόβλεπτη
εξωτερική πολιτική των
ΗΠΑ και την αξιοπιστία
των μακροπρόθεσμων
δεσμεύσεών τους.
Ο
αμερικανικός
προστατευτισμός
θεωρείται ότι υπονομεύει
τις οικονομίες των
συμμάχων και ταυτόχρονα
ενισχύει την
ελκυστικότητα της Κίνας
ως εταίρου.
Η
σύλληψη υπαλλήλων της
Hyundai στην Τζόρτζια
προκάλεσε οργή στη Νότια
Κορέα, ενώ μια οξεία
κρίση στις σχέσεις
ΗΠΑ-Ινδίας έχει
ανησυχήσει ολόκληρη την
περιοχή.
Μέσα σε
αυτό το περιβάλλον, η
Τακάιτσι ίσως επιλέξει
μια σύγχρονη εκδοχή του
«στρατιωτικού
κεϊνσιανισμού» – την
ιδέα ότι οι υψηλές
αμυντικές δαπάνες
μπορούν να τονώσουν τη
ζήτηση και να οδηγήσουν
σε οικονομική ανάπτυξη.
Με μια τεχνολογική
προσαρμογή, αυτή η
στρατηγική θα μπορούσε
να βοηθήσει την Ιαπωνία
να αντιμετωπίσει τόσο τα
εσωτερικά όσο και τα
διεθνή της προβλήματα.
Η άμυνα
Τα
δημοσιονομικά «γεράκια»
μπορούν να φωνάζουν όσο
θέλουν, αλλά αργά ή
γρήγορα οι αμυντικές
ανάγκες της χώρας θα
επιβάλουν μεγαλύτερες
στρατιωτικές δαπάνες. Αν
αυτές σχεδιαστούν έξυπνα
και σε μεγάλη κλίμακα,
μπορούν να
αναζωογονήσουν την
τεχνολογική βάση της
ιαπωνικής οικονομίας.
Οι
αμυντικές τεχνολογίες
σήμερα είναι συχνά
διπλής χρήσης: τόσο
στρατιωτικής όσο και
πολιτικής. Στις ΗΠΑ και
στο Ισραήλ, η έρευνα και
ανάπτυξη που συνδέθηκε
με την άμυνα παρήγαγε
τεχνολογίες που αργότερα
ενίσχυσαν την
παραγωγικότητα και την
καινοτομία στον ιδιωτικό
τομέα.
Η
γήρανση του πληθυσμού
και η αντίσταση στη
μετανάστευση ωθούν την
Ιαπωνία να
αυτοματοποιήσει όσο το
δυνατόν περισσότερες
εργασίες – από τις
γραμμές παραγωγής
αυτοκινήτων μέχρι τα
γηροκομεία.
Αν
συνδυαστεί αυτή η τάση
με τις τεχνολογικές
δυνατότητες που μπορεί
να προσφέρει ένας
καινοτόμος αμυντικός
τομέας, η Ιαπωνία θα
μπορούσε να
ξαναεντυπωσιάσει τον
κόσμο, όπως έκανε τις
δεκαετίες του 1970 και
του 1980.
Δύο
φορές στη σύγχρονη
ιστορία της (στη
Μεταρρύθμιση Μεϊτζί του
1868 και στη
μεταπολεμική οικονομική
άνθηση) η Ιαπωνία πέτυχε
θεαματικούς
μετασχηματισμούς και
σχεδόν θαυμαστούς
ρυθμούς ανάπτυξης.
Σήμερα χρειάζεται ένα
ακόμη τέτοιο «θαύμα».
Πηγή:
The Wall Street Journal
|
