Η Berkshire Hathaway ήταν κατασκευάστρια κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων όταν ο κ. Buffett αγόρασε την εταιρεία το 1965. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη μετέτρεψε σε μια τεράστια ασφαλιστική εταιρεία και σε έναν όμιλο με συμφέροντα στα πάντα, από την ενέργεια μέχρι τα γλυκά. Εφάρμοσε μια στρατηγική επένδυσης σε αξίες -αναζητώντας εταιρείες που φαίνονταν φθηνές σε σχέση με την εσωτερική τους αξία. Μεταξύ του 1965 και του τέλους του περασμένου έτους, η χρηματιστηριακή αξία της Berkshire είχε αυξηθεί κατά περισσότερο από 5.500.000%, με μέση ετήσια απόδοση σχεδόν 20%. Η συνολική απόδοση του δείκτη S&P 500 κατά την ίδια περίοδο ήταν 39.000%.

Σήμερα η Berkshire έχει κεφαλαιοποίηση αγοράς 1,16 τρισ. δολάρια. Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Buffett άφησε στον διάδοχό του ένα δύσκολο έργο. Ο κ. Abel είναι στην εταιρεία για πάνω από 25 χρόνια. Από το 2018 διευθύνει τις μη ασφαλιστικές δραστηριότητες του Ομίλου -όπως οι επιχειρήσεις ενέργειας, σιδηροδρόμων και λιανικής πώλησης. Η πρόκληση ξεπερνά το να αντικαταστήσει τον κ. Buffett ως επενδυτικό «μαντείο». Η επενδυτική στρατηγική της Berkshire γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Τον τελευταίο χρόνο ο κ. Buffett πούλησε επιθετικά μετοχές, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου μέρους της συμμετοχής του στην Apple. Τώρα, για πρώτη φορά έπειτα από δύο δεκαετίες, η Berkshire κατέχει περισσότερα μετρητά απ’ ό,τι εισηγμένες μετοχές. Στα τέλη Μαρτίου είχε στον ισολογισμό της 348 δισ. δολάρια σε μετρητά και βραχυπρόθεσμο χρέος του αμερικανικού δημοσίου, υπερδιπλάσιο από αυτό που ανέφερε στο κλείσιμο του 2023. Οι τοποθετήσεις της σε έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου αντιπροσωπεύουν περίπου το 5% της αγοράς. Αν η Berkshire ήταν ξένη χώρα, θα ήταν ο δέκατος μεγαλύτερος κάτοχος αμερικανικού κρατικού χρέους, μεγαλύτερος από την Ινδία, την Ελβετία ή την Ταϊβάν.

Η απόφαση του κ. Buffett να αποσυρθεί από το χρηματιστήριο έχει μέχρι στιγμής ωφελήσει την Berkshire. Η μετοχή της εταιρείας έχει αυξηθεί κατά 20% φέτος, ενώ ο S&P 500 έχει μειωθεί κατά 3%. Τώρα ο κ. Buffett και ο κ. Abel πρέπει να βρουν τι θα κάνουν το τεράστιο βουνό μετρητών τους. Υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα, αλλά η θέση της Berkshire αντανακλά ένα δύσκολο περιβάλλον για το είδος των επενδύσεων που έκανε διάσημο τον κ. Buffett. Τον τελευταίο καιρό γκρινιάζει ότι δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο εκεί έξω να αγοράσει κανείς σε λογικές τιμές. Ακόμα και μετά την πρόσφατη αναταραχή της αγοράς, οι αποτιμήσεις των εισηγμένων εταιρειών είναι υψηλές σε σχέση με τα ιστορικά τους επίπεδα.

Μια επιλογή για τον κ. Abel θα ήταν να επεκταθεί πιο επιθετικά σε επενδύσεις στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια ο κ. Buffett έκανε κάποιες επιτυχημένες κινήσεις εκτός των συνόρων. Για παράδειγμα, επένδυσε δισεκατομμύρια δολάρια σε διάφορους εμπορικούς ομίλους της Ιαπωνίας, όπως η Mitsubishi και η Sumitomo. Ο κ. Abel θα μπορούσε να σημειώσει ότι μεταξύ των εταιρειών που αξίζουν πάνω από 5 δισ. δολάρια και έχουν λόγο τιμής προς κέρδη κάτω από δέκα -που υποδηλώνει ότι είναι φτηνά αποτιμημένες- το 80% βάσει της αξίας τους εδρεύει εκτός Αμερικής.

Μια άλλη επιλογή θα ήταν να απομακρυνθεί από τις επενδύσεις αξίας με την ελπίδα να βρει περισσότερες επιχειρήσεις στις οποίες μπορεί να επενδύσει χρήματα. Αυτό φαίνεται απίθανο, προς το παρόν τουλάχιστον. Μια τέτοια κίνηση θα μεταμόρφωνε την κουλτούρα της Berkshire και θα διακινδύνευε την οργή του στρατού των θαυμαστών του κ. Buffett. Έπειτα από 25 χρόνια στην εταιρεία, ο κ. Abel είναι απίθανο να τραβήξει χειρόφρενο αμέσως.

Αν δεν υπάρξει αλλαγή σε κάποιο από τα δύο μέτωπα, η Berkshire θα πρέπει να περιμένει μια ύφεση στην αγορά για να βρει νέες μεγάλες ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει τα μετρητά της. Ο κ. Buffett είχε ταλέντο στο να εντοπίζει τέτοιες ευκαιρίες. Κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης το 1990, αγόρασε ένα μεγάλο μερίδιο της αμερικανικής τράπεζας Wells Fargo. Μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-09, επένδυσε σε εταιρείες όπως η Johnson & Johnson και η Kraft Foods (και ξανά στη Wells Fargo). Ο κατάλογος είναι μακρύς. Οι μέτοχοι της Berkshire το μόνο που έχουν να ελπίζουν είναι ο κ. Abel να διαθέτει τις ίδιες μαντικές ικανότητες με τον προκάτοχό του.

Πηγή: The Economist