|
Υπάρχει,
ωστόσο, ακόμη περιθώριο
αλλαγής πορείας – και
λόγος για αισιοδοξία.
Οι
συγγραφείς του παρόντος
άρθρου προέρχονται από
αντίθετους πολιτικούς
χώρους: ο ένας είναι
σύμβουλος εξωτερικής
πολιτικής των
Δημοκρατικών και
συνεργάτης προοδευτικών
μελών του Κογκρέσου· ο
άλλος, συντηρητικός
συγγραφέας και εκδότης,
που έχει αναγνωριστεί
από το
Politico
ως μία από τις
σημαντικότερες επιρροές
του αντιπροέδρου Τζέι
Ντι Βανς. Παρ’ όλα αυτά,
μοιραζόμαστε τον ίδιο
φόβο για μια πιθανή
άμεση αντιπαράθεση
ΗΠΑ–Ιράν και την
αποφασιστικότητά μας να
την αποτρέψουμε.
Και δεν
είμαστε οι μόνοι.
Αντιπολεμικές
προοδευτικές
προσωπικότητες, όπως ο
γερουσιαστής Μπέρνι
Σάντερς (ανεξάρτητος,
Βερμόντ) και η βουλευτής
Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ
(Δημοκρατική, Νέα
Υόρκη), έχουν ενωθεί με
επιφανείς υποστηρικτές
του κινήματος
MAGA,
όπως ο γερουσιαστής Τζος
Χόλεϊ (Μιζούρι), η
βουλευτής Μάρτζορι
Τέιλορ Γκριν (Τζόρτζια),
καθώς και οι Τάκερ
Κάρλσον, Στιβ Μπάνον και
Τσάρλι Κερκ. Παρά τις
έντονες πιέσεις από
φιλοπόλεμους
Ρεπουμπλικανούς, οι
φωνές αυτές εκφράζουν
όλο και πιο έντονα την
αντίθεσή τους στη
στρατιωτική εμπλοκή.
Δημοσκόπηση της
YouGov
αποτυπώνει ότι μόνο το
16% των Αμερικανών
επιθυμεί την εμπλοκή των
ΗΠΑ στη σύγκρουση
Ισραήλ–Ιράν, ενώ το 60%
διαφωνεί. Την αντίθεση
εκφράζει η πλειονότητα
των Δημοκρατικών (65%),
των ανεξάρτητων (61%)
και των Ρεπουμπλικανών
(53%). Αντίστοιχα,
έρευνα του
Brookings
τον Μάιο έδειξε ότι η
πλειοψηφία των
Αμερικανών, και
ιδιαίτερα των
Δημοκρατικών και
ανεξάρτητων, προτιμούν
την οδό της διπλωματίας
για την αντιμετώπιση του
ιρανικού πυρηνικού
προγράμματος, αντί της
σύγκρουσης.
Οι λόγοι
για αυτή την εκτεταμένη
αντίθεση είναι σαφείς.
Οι υπέρμαχοι της
πολεμικής λύσης
υποστηρίζουν ότι ένα
στοχευμένο πλήγμα στη
μονάδα του Φορντό θα
είναι αρκετό. Ωστόσο,
παρόμοιες διαβεβαιώσεις
είχαν ακουστεί και πριν
την εισβολή στο Ιράκ, η
οποία παρουσιαζόταν ως
«περίπατος». Στην
πραγματικότητα, μια
σύγκρουση με το Ιράν θα
είναι πολύ πιο
πολύπλοκη.
Οι πρώτες επιτυχίες των
ισραηλινών δυνάμεων
θυμίζουν τις αρχικές
νίκες των ΗΠΑ στο Ιράκ,
οι οποίες γρήγορα
μετετράπησαν σε
παρατεταμένη κατοχή και
χάος.
Το πραγματικό πρόβλημα
έρχεται μετά τα πρώτα
χτυπήματα. Οι ειδικοί
προειδοποιούν εδώ και
καιρό ότι ένας πόλεμος
αποκλειστικά από αέρος
είναι απλώς μια
αυταπάτη. Οι
αμερικανικές βόμβες
μεγάλης διατρητικής
ικανότητας μπορεί να
έπληξαν το Φορντό, αλλά
το συγκρότημα είναι
χτισμένο κάτω από βουνό,
και δεν είναι εύκολο να
εξακριβωθεί η έκταση των
ζημιών χωρίς επιτόπια
αξιολόγηση.
Ακόμη κι αν η κυβέρνηση
Τραμπ πειστεί πως η
επιχείρηση πέτυχε τους
στόχους της, ισχύει το
γνωστό: «ο αντίπαλος
έχει πάντα τον τελευταίο
λόγο». Ένα στριμωγμένο,
εκδικητικό ιρανικό
καθεστώς, ενισχυμένο από
την εσωτερική
συσπείρωση, ενδέχεται να
επιλέξει την κλιμάκωση.
Το Ιράν μπορεί να
κλείσει τα Στενά του
Ορμούζ – σημείο
διέλευσης περίπου του
20% του παγκόσμιου
πετρελαίου – και να
επιτεθεί σε αμερικανικές
βάσεις με πυραύλους που
δεν έχουν ακόμη πληγεί
από τις ισραηλινές
επιδρομές.
Τέτοιες επιθέσεις θα
οδηγούσαν σε αμερικανικά
αντίποινα, φέρνοντας τις
ΗΠΑ αντιμέτωπες με έναν
ακόμη εκτεταμένο πόλεμο
στη Μέση Ανατολή, τη
στιγμή που η κοινή γνώμη
είναι εξαντλημένη από
δεκαετίες τέτοιων
συγκρούσεων. Μια τέτοια
εξέλιξη θα υπονόμευε τον
στρατηγικό στόχο
μετατόπισης πόρων προς
τον Ειρηνικό – στόχο που
συμμερίζονται πολιτικοί
και από τα δύο κόμματα
από την εποχή Ομπάμα.
Και θα οδηγούσε άλλη μία
γενιά στρατιωτών σε έναν
πόλεμο χωρίς ξεκάθαρη
αιτία ή σκοπό.
Η ισραηλινή πλευρά
φέρεται να επιδιώκει την
κατάρρευση ή αλλαγή
καθεστώτος στο Ιράν.
Όμως το Ιράν, με
πληθυσμό 90 εκατομμυρίων
και έντονες εσωτερικές
εθνοτικές και
θρησκευτικές διαιρέσεις,
θα μπορούσε εύκολα να
εξελιχθεί σε νέο Ιράκ –
ή χειρότερα. Η
αποσταθεροποίηση θα είχε
σοβαρές επιπτώσεις στις
γειτονικές χώρες, όπου
οι ΗΠΑ διατηρούν
σημαντικά συμφέροντα,
και θα ενίσχυε τις
μεταναστευτικές ροές
προς μια ήδη επιβαρυμένη
Ευρώπη.
Σε μια τέτοια περίπτωση,
ενδέχεται να ζητηθεί από
τον αμερικανικό στρατό
να παραμείνει στην
περιοχή για χρόνια ή και
δεκαετίες, προσπαθώντας
να κρατήσει όρθιο ένα
αποδυναμωμένο, επισφαλές
κράτος με επίκεντρο την
Τεχεράνη. Η αναβίωση των
υπολειμμάτων του παλιού
καθεστώτος, σε συνδυασμό
με αυτονομιστικές
εξεγέρσεις από Κούρδους,
Αζέρους και
ριζοσπαστικοποιημένους
Βελούχους, θα μπορούσε
να προκαλέσει χάος σε
όλη τη Μέση Ανατολή.
Η περαιτέρω στρατιωτική
εμπλοκή σε αυτό τον
πόλεμο θα ήταν παράλογη.
Υπάρχει, ωστόσο,
εναλλακτική. Έχοντας ήδη
πλήξει τις πυρηνικές
εγκαταστάσεις του Ιράν,
ο Τραμπ οφείλει τώρα να
ασκήσει πίεση στο Ισραήλ
ώστε να σταματήσει τις
επιχειρήσεις και να
επανέλθει στον δρόμο της
διπλωματίας. Όπως και οι
δυο μας αντιτασσόμαστε
σε μια σύγκρουση
ΗΠΑ–Ιράν, έτσι
συμφωνούμε και στην
ανάγκη αποτροπής της
ιρανικής απόκτησης
πυρηνικών όπλων – με
ειρηνικά μέσα.
Πηγή:
The Washington Post
|
