Η εποχή του «όπλου του πετρελαίου»

Τον Οκτώβριο του 1973, στη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ, οι υπουργοί Πετρελαίου του OPEC υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας είχαν αποφασίσει στο Κουβέιτ τη μείωση της παραγωγής και την επιβολή εμπάργκο στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες που στήριζαν στρατιωτικά το Ισραήλ. Η χρήση του «όπλου του πετρελαίου» τότε προκάλεσε ύφεση στη Δύση και συνέβαλε στην επιτάχυνση της κατάπαυσης του πυρός.

Από τα εμπάργκο στις εκκλήσεις

Πενήντα δύο χρόνια αργότερα, το 2025, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Παρά την κλιμάκωση των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Γάζα, με τον αριθμό των θυμάτων να έχει ξεπεράσει τις 65.000 – κυρίως γυναίκες και παιδιά – και τον ΟΗΕ να κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία, οι χώρες του Κόλπου περιορίζονται σε δηλώσεις. Αντί να ακολουθήσουν το παράδειγμα του παρελθόντος, επαναλαμβάνουν απλώς εκκλήσεις προς την Ουάσιγκτον να παρέμβει.

Σχέσεις εξάρτησης

Η εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την ασφάλεια παραμένει καθοριστικός παράγοντας. Το Κατάρ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στη Μέση Ανατολή και έχει ανακηρυχθεί από την Ουάσιγκτον «Μείζων σύμμαχος εκτός ΝΑΤΟ». Ωστόσο, αυτή η στενή σχέση δεν φαίνεται να εξασφαλίζει ουσιαστικά ανταλλάγματα. «Έχουμε στρατηγική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και περιμένουμε να ασκήσουν την επιρροή τους», δήλωσε ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, Τζασέμ αλ-Μπουνταϊουί.

Η σκληρή πραγματικότητα

Παρά τις προσδοκίες, η αμερικανική στάση παραμένει αμετακίνητη. Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ξεκαθαρίσει τον Αύγουστο ότι «εναπόκειται στο Ισραήλ» να αποφασίσει για τις επιχειρήσεις του στη Γάζα. Και το ξημέρωμα της Τρίτης, ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε την έναρξη χερσαίων επιθέσεων στην πόλη της Γάζας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κοινό ανακοινωθέν της Ντόχα μοιάζει να έχει περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική βαρύτητα, αφήνοντας την αίσθηση ότι ο αραβικός κόσμος περιορίζεται για ακόμη μια φορά στη ρητορική αλληλεγγύης χωρίς πραγματική δράση.