Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν
απλώς τα συμπτώματα της δύσκολης ενεργειακής
θέσης τους και αγνοούν τις αιτίες. Μόνο μέσω
συντονισμένης εξωτερικής πολιτικής κι όχι με
κατακερματισμένες μεμονωμένες εθνικές απαντήσεις,
μπορεί η Ευρώπη να βαδίσει τον δρόμο προς την
ενεργειακή ασφάλεια. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις
πρέπει να δράσουν γρήγορα για να αποτρέψουν τις
πιο σκοτεινές συνέπειες του ερχόμενου χειμώνα.
------------------
Καθώς το ευρωπαϊκό
καλοκαίρι πλησιάζει στο
τέλος του, σχεδόν όλες
οι χώρες της ΕΕ
αντιμετωπίζουν κάποιας
μορφής ενεργειακή κρίση.
Μετά την εισβολή της
Ρωσίας στην Ουκρανία, η
ΕΕ συμπαρατάχθηκε με τις
Ηνωμένες Πολιτείες και
άλλους στην εξίσωση των
κυρώσεων και των
εμπάργκο στο ρωσικό
φυσικό αέριο, παρόλο που
πολλές χώρες της ΕΕ
εξαρτώνται από τις
εισαγωγές ρωσικής
ενέργειας. Αυτά τα μέτρα
έχουν οδηγήσει τις τιμές
στα ύψη, αυξάνοντας
απότομα το κόστος ζωής
για πολλούς Ευρωπαίους.
Ορισμένες ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις έχουν ήδη
επιδιώξει να μειώσουν
την κατανάλωση ενέργειας
—για παράδειγμα,
περιορίζοντας την χρήση
κλιματιστικών σε δημόσια
κτίρια και απαιτώντας
από τα καταστήματα να
σβήνουν τα φώτα τους
κατά την διάρκεια της
νύχτας. Αλλά η κρίση θα
επιδεινωθεί. Οι
κυβερνήσεις προσπαθούν
να προετοιμαστούν για
έναν πολύ σκληρό χειμώνα.
Χιόνι στο Παρίσι,
τον Φεβρουάριο του 2018.
Gonzalo Fuentes /
Reuters
Οι υπεύθυνοι χάραξης
πολιτικής σε ολόκληρη
την ΕΕ [1]
επικεντρώνονται στην
στήριξη των εθνικών
προμηθειών. Τα κράτη της
ΕΕ έχουν συνάψει
διμερείς συμφωνίες για
να εξασφαλίσουν ενέργεια
από εναλλακτικούς
παρόχους, όπως η Αλγερία,
ο Καναδάς, και το Κατάρ.
Οι κυβερνήσεις συζητούν
τώρα πώς να
κατασκευάσουν αγωγούς
που θα μεταφέρουν φυσικό
αέριο σε χώρες της
Νότιας και Κεντρικής
Ευρώπης. Και οι
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι
εξετάζουν σοβαρά πώς να
κάνουν τις χώρες τους
πιο ενεργειακά
αποδοτικές. Το Συμβούλιο
της ΕΕ συμφώνησε τον
Ιούλιο σε ένα σχέδιο
εξοικονόμησης ενέργειας
που απαιτεί από τα
κράτη-μέλη να μειώσουν
την κατανάλωση φυσικού
αερίου κατά 15% μέχρι
αυτόν τον χειμώνα.
Ορισμένες κυβερνήσεις,
συμπεριλαμβανομένων
εκείνων της Γαλλίας, της
Ιταλίας, και της
Ισπανίας, έθεσαν στόχους
για περικοπές, αλλά άλλα
κράτη-μέλη, όπως η
Γερμανία, ήταν απρόθυμα
να καθορίσουν μέτρα για
να το πράξουν.
Τέτοιες κινήσεις,
ωστόσο, υπολείπονται της
αντιμετώπισης της κρίσης
που αντιμετωπίζει η
Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις
αντιμετωπίζουν απλώς τα
συμπτώματα της δύσκολης
θέσης τους και αγνοούν
τις αιτίες. Μόνο μέσω
συντονισμένης εξωτερικής
πολιτικής —όχι
κατακερματισμένων
μεμονωμένων εθνικών
απαντήσεων— μπορεί η
Ευρώπη να βαδίσει τον
δρόμο προς την
ενεργειακή ασφάλεια.
Ελλείψει μιας τέτοιας
συντονισμένης δράσης, τα
κράτη-μέλη της ΕΕ θα
βρεθούν να αναζητούν
διαρκώς μια ισορροπία
μεταξύ της διατήρησης
των αξιών τους και της
ικανοποίησης των βασικών
αναγκών των πολιτών τους,
μια επισφαλής άσκηση που
θα βλάψει το ίδιο το
ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι
ευρωπαϊκές κυβερνήσεις
πρέπει να δράσουν
γρήγορα για να
αποτρέψουν τις πιο
σκοτεινές συνέπειες του
ερχόμενου χειμώνα.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΑ
ΣΗΜΑΔΙΑ
Η Ευρώπη αγωνίστηκε
τους τελευταίους μήνες
να απομακρυνθεί από την
εξάρτηση από την ρωσική
ενέργεια. Αλλά ακόμη και
οι πιο γενναίες
προσπάθειές της για
διαφοροποίηση των πηγών
ενέργειας δεν κατάφεραν
να ξεπεράσουν την
ιστορική υπερβολική
εξάρτησή της από την
Ρωσία. Τον Ιούλιο,
Γερμανοί αξιωματούχοι (με
την υποστήριξη άλλων
κρατών-μελών της ΕΕ)
ώθησαν τον Καναδά να
παρακάμψει τις δικές του
κυρώσεις στην Ρωσία
προκειμένου να
επισκευάσει τον αγωγό
Nord Stream 1 για να
διατηρήσει την ροή του
ρωσικού αερίου στην
Γερμανία. Αυτό συνέβη
λίγες μέρες αφότου οι
ρωσικές δυνάμεις έπληξαν
ένα εμπορικό κέντρο στο
Kremenchuk ενώ
βρίσκονταν μέσα
περισσότερα από 1.000
άτομα. Η υποτιθέμενη
δέσμευση της Ευρώπης να
δει την Ρωσία να
λογοδοτεί για τις
ενέργειές της στην
Ουκρανία [2] φαίνεται να
ξεπερνιέται από τις
αναμφισβήτητες
ενεργειακές της ανάγκες.
Μια άλλη
προειδοποίηση ήρθε στην
Ιταλία αυτό το καλοκαίρι,
όταν ορισμένα πολιτικά
κόμματα,
συμπεριλαμβανομένου του
Κινήματος Πέντε Αστέρων
και των ακροδεξιών Lega
και Forza Italia,
ουσιαστικά ανέτρεψαν την
κυβέρνηση του
πρωθυπουργού Μάριο
Ντράγκι σχετικά με τις
προσπάθειές της να
απομακρύνει την ιταλική
οικονομία από την ρωσική
ενέργεια. Τα κόμματα της
αντιπολίτευσης
υποστήριξαν ότι τέτοιες
δαπάνες ήταν περιττές,
επιμένοντας ότι θα ήταν
πολύ φθηνότερο να
παραμείνει κανείς πιστός
πελάτης του ρωσικού
φυσικού αερίου. Το
γεγονός ότι η Ιταλία,
ένα από τα μεγαλύτερα
κράτη-μέλη της ΕΕ, έχει
ξεφύγει από την
συναίνεση σχετικά με την
διατήρηση μιας σθεναρής
στάσης ενάντια στον
αποτρόπαιο πόλεμο του
Πούτιν [3] έχει
προκαλέσει ρίγη σε άλλες
ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Εάν η Ρώμη μπορεί να
εγκαταλείψει αυτή την
συλλογική προσπάθεια,
ίσως να ακολουθήσουν και
άλλοι, δεδομένου ότι
υπάρχουν ισχυρές
εθνικιστικές φωνές σε
σχεδόν όλα τα κράτη-μέλη
της ΕΕ. Πράγματι, την
πρώτη εβδομάδα του
Αυγούστου, η Μαρίν Λεπέν,
η ηγέτις του ακροδεξιού
Rassemblement National
στην Γαλλία, ζήτησε να
τερματιστούν οι κυρώσεις
κατά της Ρωσίας τις
οποίες αποκάλεσε «άχρηστες».
Κάτω από οικονομικές και
πολιτικές πιέσεις, η
εντυπωσιακή ενότητα που
χαρακτήρισε την απάντηση
της Ευρώπης στον πόλεμο
βρίσκεται σε κίνδυνο.
Το ίδιο το Κρεμλίνο
ίσως να αισθάνεται αυτές
τις ρωγμές. Η ρητορική
του Πούτιν έχει
σκληρύνει αισθητά τους
τελευταίους μήνες,
κατηγορώντας τις
δυνάμεις επιβολής
κυρώσεων για την άνοδο
των τιμών των τροφίμων
και των καυσίμων σε όλο
τον κόσμο. Η Μόσχα
φαίνεται απίθανο να
εγκαταλείψει την
ακροσφαλή διπλωματία της,
δοκιμάζοντας περαιτέρω
την ανοχή της Ευρώπης
για τις παραβιάσεις του
διεθνούς και
ανθρωπιστικού δικαίου
από την Ρωσία. Η
αδιαλλαξία του Πούτιν
εγκυμονεί μεγάλους
κινδύνους για τους
Ευρωπαίους. Εάν οι
τρέχουσες προβλέψεις για
μπλακ-άουτ γίνουν
πραγματικότητα για τις
επιχειρήσεις, η
ευρωπαϊκή βιομηχανική
ανταγωνιστικότητα θα
υποφέρει πολύ.
Ταυτόχρονα, οι
αντανακλαστικές
απαντήσεις για την απλή
αντικατάσταση του
χαμένου ρωσικού αερίου
[4] με ορυκτά καύσιμα
από αλλού αντί για την
ταχεία κλιμάκωση των
ανανεώσιμων πηγών,
θέτουν σε κίνδυνο τους
ευρωπαϊκούς κλιματικούς
στόχους. Η σχεδιαζόμενη
πράσινη μετάβαση της ΕΕ
φαίνεται να παραπαίει
καθώς οι κυβερνήσεις
επικεντρώνονται στις
βραχυπρόθεσμες
ενεργειακές ανάγκες. Ως
αποτέλεσμα, οι
ισχυρισμοί της Ευρώπης
ότι είναι παγκόσμιος
ηγέτης στην αντιμετώπιση
της κλιματικής αλλαγής
φαίνονται όλο και πιο
ύποπτοι. Η ομολογημένη
δέσμευσή της για την
προάσπιση των
φιλελεύθερων αξιών και
του κράτους δικαίου
φαίνεται επίσης αμφίβολη
καθώς συνεχίζει να
αγοράζει ρωσική ενέργεια
ακόμη και όταν οι
ρωσικές δυνάμεις
παραβιάζουν το διεθνές
δίκαιο και το δίκαιο των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων
στην Ουκρανία [5]. Η
βραχυπρόθεσμη προσέγγιση
της ΕΕ σε αυτόν τον
πόλεμο θα μπορούσε
τελικά να υπονομεύσει
την ίδια την αξιοπιστία
του ευρωπαϊκού πολιτικού
σχεδίου.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ
ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Η Ευρώπη θα μπορούσε
να χαράξει μια πορεία
προς τα εμπρός μέσα από
αυτό το χάος, μια πορεία
που θα μπορούσε να
αρχίσει να προστατεύει
στο μέλλον την
ενεργειακή της ασφάλεια
—και την ευρύτερη
ασφάλειά της. Το χάος
που έχει προκαλέσει ο
Πούτιν [6] απλώς με το
να σκίσει το βιβλίο των
κανόνων της διεθνούς
τάξης δεν πέρασε
απαρατήρητο στην Κίνα,
την Βόρεια Κορέα, και
την Τουρκία. Τα κράτη
της ΕΕ πρέπει τώρα να
προετοιμαστούν για έναν
κόσμο αταξίας. Θα
χρειαστεί να
συγκεντρώσουν τους
πόρους τους για να
εξοπλιστούν για να
αντεπεξέλθουν. Θα πρέπει
να καταλάβουν ότι η
επίτευξη κυριαρχίας
μπορεί να γίνει μόνο σε
συνεννόηση μεταξύ τους.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα
βουλιάξουν σε αυτά τα
τρικυμιώδη νερά εάν
συνεχίσουν να
προσεγγίζουν τις κρίσεις
με αποσπασματικό τρόπο
και εάν ενεργήσουν
μεμονωμένα και όχι
συλλογικά.
Οι υπεύθυνοι χάραξης
πολιτικής πρέπει να
προωθήσουν ένα
ισχυρότερο αφήγημα
σχετικά με την ανάγκη
για βιώσιμη ενεργειακή
ασφάλεια —συμπεριλαμβανομένων
των συνοδευτικών μέτρων
ενεργειακής
αποδοτικότητας— σε
ολόκληρη την Ευρώπη [7],
με τις κυβερνήσεις να
συνεργάζονται με την
βιομηχανία και τους
καταναλωτές. Οι ηγέτες
πρέπει να είναι σαφείς
ότι η ΕΕ δεν θα
προχωρήσει χωρίς να
υπάρξει δράση σε όλα τα
μέρη της ευρωπαϊκής
κοινωνίας και οι
κυβερνητικοί συνασπισμοί
πρέπει να είναι πρόθυμοι
να επωμιστούν το
πολιτικό κόστος της
διατύπωσης ενός τέτοιου
μηνύματος. Για
παράδειγμα, τα διάφορα
κόμματα στην κυβέρνηση
συνασπισμού της
Γερμανίας αντιμετώπισαν
με διαφορετικά επίπεδα
επείγοντος την
αναγκαιότητα μείωσης της
κατανάλωσης ενέργειας.
Αυτή η ασυνέπεια δεν
μπορεί να υποστηριχθεί.
Δεδομένου του μεγέθους
και της επιρροής της
Γερμανίας, η διστακτική
προσέγγιση της
κυβέρνησής της να πιέσει
τους καταναλωτές και τις
επιχειρήσεις να σφίξουν
την ζώνη τους έχει
συνέπειες πολύ πέρα από
το Βερολίνο [8], με
διαβρωτικό αποτέλεσμα σε
κάθε ενωμένη ευρωπαϊκή
προσπάθεια εξοικονόμησης
ενέργειας.
Σημαίνει επίσης
συλλογικό ενεργειακό
σχεδιασμό για τον
χειμώνα, ο οποίος πρέπει
να γίνει σε πανευρωπαϊκό
επίπεδο, όχι μεμονωμένα
από τις εθνικές
κυβερνήσεις. Η ΕΕ πρέπει
να εξετάσει στρατηγικά
τους πόρους που μπορούν
να συγκεντρώσουν οι
ευρωπαϊκές χώρες ενόψει
του φετινού χειμώνα -πριν
συμβούν πιθανές
ελλείψεις- για να
αποφύγει αποσπασματικά
αιτήματα για καλή θέληση
και βοήθεια από το ένα
κράτος-μέλος στο άλλο.
Τέτοια αιτήματα θα
μπορούσαν εύκολα να
πολιτικοποιηθούν και να
σπείρουν περαιτέρω
διχασμό εντός της ΕΕ.
Μια προληπτική,
συνεργατική προσέγγιση
μπορεί να απαιτήσει
σοβαρές επενδύσεις και
θέληση να αντιμετωπιστεί
ο επιμερισμός των βαρών
σε ευρωπαϊκό επίπεδο για
την χρηματοδότηση της
απάντησης στην κρίση. Η
ΕΕ βρίσκεται στην στιγμή
του «ό,τι χρειαστεί» που
έφτασε κατά την διάρκεια
της κρίσης του ευρώ το
2012 και κατά την
διάρκεια της πανδημίας
COVID-19 [9] το
καλοκαίρι του 2020. Οι
ηγέτες της θα πρέπει να
εξετάσουν το ενδεχόμενο
επανάληψης ορισμένων από
τις ενέργειές τους κατά
την διάρκεια της
πανδημίας,
συμπεριλαμβανομένου του
δανεισμού σε ευρεία
κλίμακα από την αγορά,
για την ταχεία ενίσχυση
καθαρότερων, πιο
αξιόπιστων πηγών
ενέργειας ως συλλογικού
πόρου της ΕΕ για την
κάλυψη των ενεργειακών
απαιτήσεων πέρα από
αυτόν τον χειμώνα. Η
επένδυση της Ευρώπης για
την αντιμετώπιση της
ανάγκης της ηπείρου για
ενεργειακή ασφάλεια
πρέπει να είναι ίση με
την κλίμακα της
τρέχουσας κρίσης.
Ίσως το πιο κρίσιμο
από όλα, η ΕΕ πρέπει να
αναπτύξει μια στρατηγική
εξωτερικής πολιτικής που
να οικοδομεί ένα ευρύ
δίκτυο σχέσεων με τρίτες
χώρες το οποίο θα
στηρίξει ένα πιο βιώσιμο
και ενεργειακά ασφαλές
μέλλον για την Ευρώπη. Η
ΕΕ θα πρέπει, για
παράδειγμα, να αυξήσει
τις επενδύσεις της σε
προγράμματα
συν-καινοτομίας και να
εντείνει την συνεργασία
για πρωτοβουλίες
ενεργειακής απόδοσης και
καθαρής ενέργειας σε
χώρες στα ανατολικά της
και στην Αφρική για την
δημιουργία αξιόπιστων
πηγών πράσινης ενέργειας
[10]. Η ΕΕ θα πρέπει
επίσης να υποστηρίξει
την επιτάχυνση της
πράσινης μετάβασης σε
βασικούς κλάδους στις
χώρες εταίρους,
εμποδίζοντας την
πρόσβαση σε ευρωπαϊκές
αλυσίδες εφοδιασμού και
χρηματοδότηση σε
εταιρείες που
παραβιάζουν τα
αυστηρότερα πράσινα
κριτήρια. Για τον λόγο
αυτό, η πράσινη
βιομηχανική πολιτική της
πρέπει να κοιτάζει προς
τα έξω και να βοηθά τις
επιχειρήσεις στην
ευρύτερη γειτονιά της
Ευρώπης να γίνουν μέρος
ενός ευρύτερου
οικοσυστήματος της ΕΕ.
Εάν δεν υπάρχει αυτή η
διπλωματία για την
βιώσιμη ενέργεια, η
Ευρώπη κινδυνεύει να
υπνοβατεί στο ίδιο είδος
επικίνδυνων εξαρτήσεων
που προηγήθηκαν του
πολέμου της Ρωσίας στην
Ουκρανία.
Η Ευρώπη μπορεί να
ξεπεράσει αυτήν την
κρίση, ακόμη και να
αναδειχθεί πιο κυρίαρχη
στην διαδικασία. Αλλά οι
επιλογές που θα κάνει
τις επόμενες εβδομάδες
θα καθορίσουν εάν θα
εγγυηθούν την
ανεξαρτησία της ή εάν το
ευρωπαϊκό πολιτικό
σχέδιο είναι ένα ακόμη
θύμα του σκληρού πολέμου
του Πούτιν.
Η SUSI DENNISON
είναι ανώτερη συνεργάτις
Πολιτικής στο European
Council on Foreign
Relations και
διευθύντρια του
προγράμματος European
Power του ECFR.
