|
Πέντε
χρόνια μετά την έναρξη
της πανδημίας
COVID-19
και τέσσερα χρόνια από
την τελευταία έκδοση
SDR,
οι αναπτυσσόμενες χώρες
έχουν εξαντλήσει τα
περισσότερα από τα
SDR
τους. Μέχρι τον
Ιανουάριο του 2023,
περισσότερες από 23
χώρες χαμηλού
εισοδήματος και 21 χώρες
μέσου εισοδήματος είχαν
χρησιμοποιήσει ολόκληρη
την κατανομή τους του
2021. Στην Αφρική, 19
χώρες ήταν τόσο
απελπισμένες για
ρευστότητα που
υπερέβησαν το 100% των
κατανομών τους.
Τα οφέλη
των κατανομών
SDR
δεν μπορούν να
υποτιμηθούν. Παρότι
μικρές και άνισες, οι
εκδόσεις του 2021
βοήθησαν τις χώρες να
προμηθευτούν εμβόλια
COVID-19,
να παρέχουν βοήθεια στις
επιχειρήσεις, να
ξεκινήσουν προγράμματα
κοινωνικής ασφάλειας για
τη διατήρηση ζωών και
εισοδημάτων, και να
κινητοποιήσουν
επενδύσεις σε νέες
μονάδες παραγωγής
εμβολίων. Σε πολλές
περιπτώσεις, αυτά τα
μέτρα απέτρεψαν
βαθύτερες κοινωνικές
κρίσεις και αναταραχές.
Ωστόσο,
ενώ η κατανομή του 2021
βοήθησε τις χώρες να
σταθεροποιηθούν, δεν
ήταν αρκετά μεγάλη για
να τις βοηθήσει να
ξεπεράσουν πλήρως τις
δυσκολίες τους. Από τα
650 δισεκατομμύρια
δολάρια – τη μεγαλύτερη
κατανομή στην ιστορία
του ΔΝΤ – η Αφρική έλαβε
περίπου 33
δισεκατομμύρια και η
Αργεντινή 3,1
δισεκατομμύρια. Σε καμία
περίπτωση το ποσό δεν
ήταν επαρκές. Η
Αργεντινή κατάφερε να
εκπληρώσει τις
υποχρεώσεις της προς το
ΔΝΤ χρησιμοποιώντας το
100% των
SDR
της για την αποπληρωμή,
αλλά εξακολούθησε να
αντιμετωπίζει τεράστιες
πληρωμές υπηρεσίας
χρέους. Τώρα, το
Υπουργείο Οικονομικών
των ΗΠΑ προτείνει μια
ανταλλαγή σχεδόν έξι
φορές μεγαλύτερη από την
κατανομή του 2021.
Υποστήριξη αυτού του
μεγέθους θα προσέφερε
ουσιαστική ανακούφιση
και, εάν συνδυαζόταν με
ένα ισχυρό πακέτο
μεταρρυθμίσεων, θα
μπορούσε να βοηθήσει την
Αργεντινή να σπάσει τον
μακροχρόνιο κύκλο
αποτυχημένων
προγραμμάτων διάσωσης
του ΔΝΤ.
Μια
αντίστοιχη αναλογική
κατανομή στην Αφρική –
πάνω από 200
δισεκατομμύρια – θα
μπορούσε να επιτρέψει σε
πολλές χώρες να αρχίσουν
να αντιμετωπίζουν τον
πληθωρισμό, να
βελτιώσουν τις υποδομές
και να παρακολουθήσουν
την πρόοδο στον αγώνα
της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Επιπλέον, ορισμένες
χώρες θα μπορούσαν να
επενδύσουν στην άνοδο
της αλυσίδας αξίας στον
τομέα των κρίσιμων
μετάλλων, προς όφελος
και των ΗΠΑ. Όλες οι
αφρικανικές χώρες θα
μπορούσαν επίσης να
συνεργαστούν για την
υποστήριξη περιφερειακών
θεσμών, ενισχύοντας τα
ισοζύγιά τους και
επιτρέποντας μεγαλύτερη
μόχλευση στις επενδύσεις
(σύμφωνα με την πρόταση
Υβριδικού Κεφαλαίου από
την Αφρικανική Τράπεζα
Ανάπτυξης και την
Δια-Αμερικανική Τράπεζα
Ανάπτυξης).
Σε κάθε
περίπτωση, η Αφρική, η
Αργεντινή και πολλές
αναπτυσσόμενες
οικονομίες χρειάζονται
επιπλέον πόρους για να
διαχειριστούν την
έλλειψη ρευστότητας που
προκύπτει από αυξημένη
δημοσιονομική πίεση,
διογκούμενες παγκόσμιες
ανισορροπίες, υψηλό
κόστος κεφαλαίου και τις
τεράστιες επιδοτήσεις
που προσφέρουν οι
ανεπτυγμένες χώρες για
να προσελκύσουν και να
διατηρήσουν κεφάλαια.
Μια νέα
έκδοση
SDR
υπό ηγεσία των ΗΠΑ στο
πλαίσιο του
G20
θα αναδείκνυε την
αμερικανική ηγεσία σε
ένα ζήτημα που έχει
προκαλέσει απογοήτευση
σε άλλους που
προσπάθησαν να το
αντιμετωπίσουν.
Επιπλέον, με τα
κράτη-μέλη της
G7
να δυσκολεύονται όλο και
περισσότερο να
διαχειριστούν τις δικές
τους δημοσιονομικές
πιέσεις, θα μείωνε την
ανάγκη μεταβιβάσεων προς
αναπτυσσόμενες χώρες.
Στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία,
τη Γαλλία, την Ιταλία
και το Ηνωμένο Βασίλειο,
οι πληρωμές τόκων
αντιπροσωπεύουν πλέον το
3% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα
με το ΔΝΤ, το κόστος
εξυπηρέτησης του χρέους
της Ιαπωνίας στις
τρέχουσες τιμές
αναμένεται να ξεπεράσει
τα 180 δισεκατομμύρια
δολάρια το 2025 –
περισσότερες από δέκα
φορές τον προϋπολογισμό
αναπτυξιακής βοήθειας.
Ένα από
τα πολλά πλεονεκτήματα
των
SDR
είναι ότι αποτελούν
αποθεματικό στοιχείο που
δεν δημιουργεί χρέος
μέχρι να μονοποιηθούν·
ακόμη και τότε, το
κόστος μετατροπής είναι
χαμηλότερο από το
δανεισμό με ευνοϊκούς
όρους. Αυτό καθιστά τα
SDR
μια λογική μέθοδο
παροχής φθηνού κεφαλαίου
σε όλες τις χώρες
χαμηλού και μεσαίου
εισοδήματος.
Αντί να
παρέχει μια γραμμή
ανταλλαγής – όπου οι
Αμερικανοί
φορολογούμενοι
ουσιαστικά στέλνουν
χρήματα στην Αργεντινή –
οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να
προσφέρουν ευρεία
υποστήριξη σε πολλές
χώρες υπό ένα ενιαίο
πλαίσιο. Θα μπορούσαν
ακόμη να αποκλείσουν τις
κατανομές σε λίγες χώρες
που δεν επιθυμούν να
υποστηρίξουν, και θα
απέφευγαν τον κίνδυνο
δανεισμού σε μια χώρα
που ενδέχεται να
αθετήσει υποχρεώσεις
(όπως στην περίπτωση της
Αργεντινής). Στην
πραγματικότητα,
ενισχύοντας άλλες
οικονομίες, οι ΗΠΑ θα
υποστήριζαν έμμεσα την
Αργεντινή, δεδομένης της
εξάρτησής της από τις
εξαγωγές.
Οι ΗΠΑ
εξακολουθούν να κατέχουν
μοναδικό ηγετικό ρόλο
στον κόσμο. Μπορούν να
χρησιμοποιήσουν τη
δύναμή τους όχι μόνο για
να θέσουν σε εφαρμογή
ένα παγκόσμιο δίχτυ
ασφαλείας σε μια στιγμή
που είναι επείγουσα,
αλλά και για να
εξασφαλίσουν ότι η
επόμενη κατανομή θα
είναι αρκετά μεγάλη ώστε
να δώσει στις χώρες τη
ρευστότητα που
χρειάζονται για να
επενδύσουν στην ανάπτυξη
και την απασχόληση, να
μειώσουν τη μετανάστευση
και να ξεφύγουν από τη
δυσχέρεια του χρέους.
Η
προτεινόμενη από τη
διοίκηση Τραμπ γραμμή
ανταλλαγής για την
Αργεντινή θα μπορούσε να
αποτελέσει βήμα προς τη
σωστή κατεύθυνση. Αλλά
υπάρχει καλύτερος
τρόπος. Οι ΗΠΑ θα
μπορούσαν να απαλλάξουν
τους φορολογούμενους από
το να δανείζουν χρήματα
σε άλλες χώρες, ενώ
παράλληλα παρέχουν
υποστήριξη σε αυτές.
Αυτό θα αποτελούσε
σημαντική στρατηγική και
οικονομική νίκη,
προσφέροντας στις ΗΠΑ
ένα μεγάλο πλεονέκτημα
στην αρχή της προεδρίας
τους στο
G20.
Vera
Songwe,
μη-κάτοικος ανώτερη
συνεργάτης στο πρόγραμμα
Παγκόσμια Οικονομία και
Ανάπτυξη στο
Brookings
Institution,
είναι συν-πρόεδρος της
Ανεξάρτητης Ομάδας
Υψηλού Επιπέδου
Εμπειρογνωμόνων για τη
Χρηματοδότηση του
Κλίματος.
Πηγή:
Project
Syndicate
|
