Παρ’ όλες τις αλαζονικές διαβεβαιώσεις του κ. Netanyahu ότι οι σχέσεις με την Αμερική είναι απόλυτα σταθερές, δεν είναι. Ο πρωθυπουργός έχει εξοργίσει την κυβέρνηση Trump και αγνοεί τις βαθιές ρωγμές στα θεμέλια της συμμαχίας. Οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών απομακρύνονται εδώ και καιρό από τον πιο άψογο σύμμαχο της Αμερικής. Οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι χάνουν όλο και περισσότερο την πίστη τους, επίσης. Μια ξαφνική απώλεια της λαϊκής αμερικανικής υποστήριξης θα ήταν καταστροφή για το Ισραήλ -μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια επικίνδυνη και εχθρική γειτονιά.

Οι δημοσκοπήσεις στην Αμερική είναι εντυπωσιακές. Το ποσοστό των Αμερικανών που υποστηρίζουν το Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων βρίσκεται στο χαμηλότερο των τελευταίων 25 ετών. Το 2022, το ποσοστό των Αμερικανών ενηλίκων που είχε κακή άποψη για το Ισραήλ άγγιζε το 42% – σήμερα το ποσοστό αυτό αγγίζει το 53%. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του YouGov/Economist διαπιστώνει ότι το 43% των Αμερικανών πιστεύει ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα. Τα τελευταία τρία χρόνια οι αρνητικές απόψεις για το Ισραήλ μεταξύ των Δημοκρατικών άνω των 50 ετών αυξήθηκαν κατά 23 ποσοστιαίες μονάδες. Μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων κάτω των 50 ετών, η υποστήριξη είναι ισομερώς μοιρασμένη, σε σύγκριση με το 63% υπέρ του Ισραήλ το 2022. Μεταξύ 2018 και 2021 το ποσοστό των ευαγγελικών κάτω των 30 ετών που υποστήριζαν τους Ισραηλινούς έναντι των Παλαιστινίων έπεσε από 69% σε 34%. Οι δημοσκόποι πιστεύουν ότι η μετατόπιση αυτή έχει διάρκεια.

Για να καταλάβουμε γιατί αυτό έχει σημασία, ας γυρίσουμε πίσω στα χρόνια που ο δεσμός της Αμερικής με το Ισραήλ ήταν ένα ισχυρό αμάλγαμα αξιών και συμφερόντων. Και οι δύο είναι δημοκρατίες που ιδρύθηκαν από πρωτοπόρους που αναζητούσαν καταφύγιο από διώξεις. Και οι δύο πίστευαν ότι η χώρα τους ήταν εξαιρετική: η μία ήταν μια λαμπρή πόλη πάνω σε ένα λόφο, η άλλη ένα φως για τα έθνη.

Ταυτόχρονα, τα συμφέροντά τους επικαλύπτονταν. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, το Ισραήλ ήταν ένα προπύργιο ενάντια στη σοβιετική επέκταση στον αραβικό κόσμο. Μετά τη σοβιετική κατάρρευση, εξακολουθούσαν να είναι σύμμαχοι εναντίον του Ιράν. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ένωσαν τις δυνάμεις τους στο πλαίσιο της κοινής τους απέχθειάς για την ισλαμιστική τρομοκρατία. Τι πήγε στραβά; Για τους Δημοκρατικούς, η διαφωνία αφορά τις αξίες – ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Οι Δημοκρατικοί τείνουν να προβάλλουν την απογοήτευσή τους για την ιστορία της δουλείας και της νεοαποικιοκρατίας της Αμερικής στους καταπιεσμένους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς εποίκους, αν και η σύγκριση είναι τραβηγμένη. Η όλη κατάσταση έχει επιδεινωθεί από τη μετατόπιση της ισραηλινής πολιτικής προς τα δεξιά. Επιπλέον, ο κ. Netanyahu έχει τοποθετήσει το Ισραήλ σταθερά στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, εν μέρει με την ελπίδα ότι οι Ρεπουμπλικάνοι θα επιτεθούν σε οποιαδήποτε κυβέρνηση Δημοκρατικών τον πιέσει για τους εποικισμούς ή τις ειρηνευτικές συνομιλίες.

Η πτώση της υποστήριξης μεταξύ των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων δεν αφορά τόσο συγκρουόμενες πεποιθήσεις όσο αποκλίνοντα συμφέροντα. Ο θυμός για τη χρήση των χρημάτων των φορολογουμένων για τη στήριξη της Ουκρανίας μεταφέρεται και στα περίπου 300 δισ. δολάρια που η Αμερική έχει δώσει στο Ισραήλ από την ανεξαρτησία του 1948. Τα χτυπήματα του Ισραήλ στο Κατάρ και τη Συρία έχουν υπονομεύσει τις προσπάθειες του κ. Trump να δημιουργήσει μια περιφερειακή ειρήνη. Με επικεφαλής έναν πρόεδρο που ξέρει πού βρίσκεται το χρήμα, ορισμένοι από την τάξη των δωρητών στρέφονται προς τις μοναρχίες του Κόλπου.

Ο πόλεμος στη Γάζα τα έκανε όλα αυτά χειρότερα. Όταν οι Αμερικανοί βλέπουν φωτογραφίες πεινασμένων παιδιών, δικαίως ανατριχιάζουν. Ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι σχολιαστές, όπως ο Tucker Carlson, δυσανασχετούν με την ιδέα ότι το Ισραήλ μπορεί να σύρει την Αμερική σε έναν ακόμα πόλεμο στη Μέση Ανατολή επιτιθέμενο στο Ιράν. Κάθε φορά που το Ισραήλ επικρίνεται, οι υπερασπιστές του εκτοξεύουν κατηγορίες για αντισημιτισμό – όχι πάντοτε δίκαια. Με την υπερβολική χρήση, μια κατηγορία χάνει το έρεισμά της. Αυτό είναι κακό για τους Εβραίους παντού, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ.

Οι αισιόδοξοι κάνουν λόγο για κινδυνολογία. Οι ισραηλινές και οι αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν έρθει σε ρήξη και στο παρελθόν. Οι στρατιώτες τους βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ, πολεμώντας μαζί τον Ιούνιο για πρώτη φορά, εναντίον του Ιράν. Όταν τελειώσει ο πόλεμος στη Γάζα και ένας νέος Ισραηλινός πρωθυπουργός αναλάβει καθήκοντα, το συμφέρον του Ισραήλ να είναι κοντά στην Αμερική θα επιβληθεί και πάλι. Η άνοδος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή θα σημαίνει ότι η Αμερική δεν θα έχει την πολυτέλεια να το αγνοήσει. Αυτό λέγεται εφησυχασμός. Οι μακροπρόθεσμες αλλαγές στην κοινή γνώμη είναι πιο επικίνδυνες από τις διαμάχες μεταξύ κυβερνήσεων. Αν και αργούν να αποκτήσουν δυναμική, είναι δύσκολο να αντιστραφούν. Όταν οι ψηφοφόροι αλλάζουν γνώμη, τα πολιτικά ταμπού μπορούν ξαφνικά να καταρρεύσουν. Ακόμα και σήμερα, ορισμένοι ισραηλινοί αναλυτές φοβούνται ότι ο Joe Biden θα είναι ο τελευταίος ενστικτωδώς σιωνιστής Αμερικανός πρόεδρος.

Η στρατιωτική υποστήριξη στηρίζεται σε μια συμφωνία δεκαετίας. Η τρέχουσα, η οποία προμηθεύει το Ισραήλ με 3,8 δισ. δολάρια ετησίως, λήγει το 2028 και χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση. Ωστόσο, το Ισραήλ ανησυχεί μήπως ο κ. Trump αρνηθεί να παραδώσει τα χρήματα και επιδιώκει να επαναδιατυπώσει τη συμφωνία ως «εταιρική σχέση». Τα μετρητά έχουν λιγότερη σημασία από την ανταλλαγή τεχνολογίας και την εξασφάλιση πρόσβασης σε προηγμένα όπλα -ιδιαίτερα στον πόλεμο.

Ένα νέο όραμα

Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι ένας διάδοχος του κ. Netanyahu μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Το Ισραήλ είναι επίσης μια δημοκρατία – και μάλιστα μια διχασμένη δημοκρατία στην οποία πολλοί ψηφοφόροι ασπάζονται την εθνικιστική-θρησκευτική δεξιά. Ακόμα και να σταματήσουν οι μάχες, η Γάζα θα παραμείνει ανοιχτή πληγή. Ισχυρές φατρίες είναι αποφασισμένες να επεκτείνουν τους οικισμούς και να προσαρτήσουν τη Γάζα και τμήματα της Δυτικής Όχθης.

Αυτή την εβδομάδα ο κ. Netanyahu είπε το Ισραήλ είναι μια «υπερ-Σπάρτη», έτοιμο να σταθεί μόνο του. Καθώς το Ισραήλ πολεμάει στη Γάζα και επιτίθεται κατά βούληση σε αραβικές πρωτεύουσες, στοιχηματίζει ότι η στρατιωτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή θα το κάνει ασφαλέστερο. Αυτό το σκληροπυρηνικό, αυτοκρατορικό όραμα είναι μια τραγική παρανόηση, καθώς θα μπορούσε τελικά να απομακρύνει τον αναντικατάστατο προστάτη του. Για το Ισραήλ, κανένα στρατηγικό λάθος δεν μπορεί να είναι πιο επικίνδυνο.

Πηγή: The Economist