Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, τα 44 κράτη που συμμετείχαν στο Bretton Woods συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια μεταπολεμική διεθνή τάξη που θα διευκόλυνε τη συνεργασία και θα απέτρεπε την επιστροφή στους νομισματικούς πολέμους, οι οποίοι είχαν συμβάλει στη Μεγάλη Ύφεση. Ο στόχος ήταν να ενισχυθεί η διατηρήσιμη ανάπτυξη, να βελτιωθούν τα επίπεδα διαβίωσης και να μειωθεί η φτώχεια.

Η ιστορική συμφωνία του Bretton Woods οδήγησε στη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ υποχρέωνε τα συμμετέχοντα κράτη να συνδέσουν τα νομίσματά τους με το δολάριο.

Οι χώρες που αντιμετώπιζαν προσωρινά και περιορισμένα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών μπορούσαν να τα χρηματοδοτήσουν δανειζόμενες ξένα νομίσματα από το ΔΝΤ, αντί να επιβάλουν περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, να προχωρούν σε υποτιμήσεις ή να εφαρμόζουν αποπληθωριστικές πολιτικές που απλώς «μετέφεραν» τα προβλήματα σε άλλες οικονομίες.

Ωστόσο, το σύστημα των σταθερών ισοτιμιών κατέρρευσε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 1970, εξαιτίας της υπερτίμησης του δολαρίου και της απόφασης του Ρίτσαρντ Νίξον να αναστείλει τη δυνατότητα μετατροπής του δολαρίου σε χρυσό.

Μετά το 1973, το ΔΝΤ ανέλαβε έναν πιο εκτεταμένο και ενεργό ρόλο, παρεμβαίνοντας σε αναδυόμενες οικονομίες, από την Ασία έως τη Λατινική Αμερική.

Στη δεκαετία του 2010 απέκτησε εκ νέου πρωταγωνιστικό ρόλο, όταν η ευρωπαϊκή κρίση χρέους –και κυρίως η ελληνική– το έφερε ξανά στο επίκεντρο των οικονομικών εξελίξεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επανέλαβε τα ίδια λάθη για τα οποία είχε επικριθεί στο παρελθόν, επιβάλλοντας υπερβολική λιτότητα που επιδείνωσε και βάθυνε την κρίση.

Το 2013, το Ταμείο παραδέχθηκε ότι είχε υποτιμήσει το μέγεθος της ζημιάς που θα προκαλούσε η πολιτική του στην ελληνική οικονομία.