| Ειδήσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | "Μας ακούνε" | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 

Τετάρτη, 00:01 - 19/10/2022

 
Περίληψη: 
 
Η πρωτόγνωρη τρίτη θητεία του Κινέζου προέδρου, Σι Τζινπίνγκ, ως γενικός γραμματέας θα σύρει το ΚΚΚ πίσω στις παθολογίες της εποχής του Μάο και ταυτόχρονα θα το ωθήσει προς ένα μέλλον χαμηλής ανάπτυξης, αυξημένης γεωπολιτικής έντασης, και βαθιάς αβεβαιότητας.
 

 
----------------------
 
Στις 16 Οκτωβρίου, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (KKK, Chinese Communist Party) ξεκινά το 20ο Εθνικό Συνέδριό του, την ανώτατη και πιο σημαντική συνέλευση της ανώτερης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Κίνας. Τα προηγούμενα κομματικά συνέδρια υπήρξαν σημαντικά σημεία καμπής στην ανάπτυξη του κόμματος και της χώρας. Το Όγδοο Συνέδριο του Κόμματος, το 1956, είδε την αφαίρεση της Σκέψης του Μάο Τσε Τουνγκ (η οποία είχε κατοχυρώσει την ιδεολογία του επαναστάτη ηγέτη) από το σύνταγμα του κόμματος, ένα προσωρινό εμπόδιο για τον Μάο μετά από μια σειρά λαθών [τακτικής] και πολιτικών λαθών. Στο 14ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1992, η ηγεσία αποκάλυψε τον όρο «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς» για να σηματοδοτήσει έναν επαναπροσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής στον απόηχο της βίαιης καταστολής των διαδηλωτών από το ΚΚΚ στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 και της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης δύο χρόνια αργότερα. Το 2002, το 16ο Συνέδριο του Κόμματος ενσωμάτωσε επισήμως την καθοδηγητική θεωρία των «Τριών “Αντιπροσωπεύει”» στο σύνταγμα του κόμματος, ανοίγοντας τον δρόμο για μια αισθητή άμβλυνση της θέσης του ΚΚΚ απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, κάθε δεύτερο συνέδριο του κόμματος έχει δει την ομαλή και ειρηνική μετάβαση της εξουσίας από τον έναν ηγέτη στον επόμενο, ένα σπάνιο επίτευγμα για ένα αυταρχικό σύστημα.
 
 
O Σι Τζινπίνγκ παρατάσσεται με άλλα μέλη της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΚ (CCP Politburo Standing Committee) στο Πεκίνο, τον Οκτώβριο του 2017. Jason Lee / Reuters
 
-------------------------------------------------------
 
Στο 20ο Συνέδριο του Κόμματος, το ΚΚΚ θα ανασχηματίσει το προσωπικό, θα εκδώσει εκθέσεις, και θα προβάλει μια εικόνα σπαρτιατικής ενότητας και πειθαρχίας. Αλλά η συνάντηση θα είναι περισσότερο ένα μοιρολόι παρά μια μεταμόρφωση. Παρά την μεγαλοπρέπεια που θα περιβάλλει το συνέδριο, αυτό θα σηματοδοτήσει μια ανησυχητική στιγμή για το κόμμα. Η πρωτόγνωρη τρίτη θητεία του Κινέζου προέδρου, Σι Τζινπίνγκ [2], ως γενικός γραμματέας θα σύρει το ΚΚΚ πίσω στις παθολογίες της εποχής του Μάο και ταυτόχρονα θα το ωθήσει προς ένα μέλλον χαμηλής ανάπτυξης, αυξημένης γεωπολιτικής έντασης, και βαθιάς αβεβαιότητας.
 
Η συνέχιση της διακυβέρνησης του Σι σημαίνει ότι στα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντος της Κίνας, το Πεκίνο είναι απίθανο να μετατοπίσει δραματικά τις πολιτικές του: μετά από μια δεκαετία στην εξουσία, οι παρορμήσεις, οι υποθέσεις, και η κρίση του Σι είναι ήδη σαφείς. Η διμερής σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η άποψη του Πεκίνου για τις σχέσεις κράτους-αγοράς, η χρήση καταναγκασμού προς την Ταϊβάν, η στρατηγική της ευθυγράμμιση με την Μόσχα, η προσέγγισή του στην επιδέξια οικονομική διαχείριση [3]- τίποτα από αυτά δεν θα αλλάξει θεμελιωδώς κατά ή μετά το συνέδριο. Η συνάντηση είναι σχεδιασμένη όχι ως μέσο της παρουσίασης κάποιας δραματικής νέας προσέγγισης στην διακυβέρνηση ή στην πολιτική, αλλά μάλλον ως καθαρό πολιτικό θέατρο που έχει σκοπό να καθησυχάσει τους Κινέζους πολίτες και να πείσει τα παγκόσμια ακροατήρια ότι το κόμμα παραμένει σταθερό και ενωμένο υπό τον Σι καθώς επιδιώκει τον στόχο του μετασχηματισμού της Κίνας σε μια σοσιαλιστική υπερδύναμη.
 
Αλλά το να στοχεύει κάποιος σε έναν προορισμό και το να φτάνει σε αυτόν είναι δύο ξεχωριστά ζητήματα. Η λαβή του Σι στους πολιτικούς και οικονομικούς [θεσμούς] και τους θεσμούς ασφαλείας [4] της Κίνας είναι τρομερή και τα δεδηλωμένα σχέδιά του για το μέλλον της Κίνας είναι πολλά και λεπτομερή. Ωστόσο, η ικανότητά του να κατευθύνει τα πολύπλοκα οικοσυστήματα και τις δυνάμεις που τα διαμορφώνουν είναι, όπως διδάσκονται τελικά όλοι οι κυβερνήτες, σταθερή και περιορισμένη. Επιπλέον, το αντιδραστικό, κοντόφθαλμο, και συχνά ασυνάρτητο σύνολο πολιτικών που έχει προωθήσει ο Σι τα τελευταία πέντε χρόνια, με σκοπό να επιτύχει τις παγκόσμιες φιλοδοξίες του και να αντιμετωπίσει τις αναρίθμητες προκλήσεις της χώρας, έχει βάλει την Κίνα σε μια ανησυχητική οδό αναιμικής οικονομικής ανάπτυξης, φθίνοντος παγκόσμιου κύρους, και αυξανόμενης εγχώριας καταστολής. Το συνέδριο δεν θα αλλάξει ούτε αυτές τις πραγματικότητες.
 
Οι εξωτερικοί παρατηρητές που αναμένουν ότι το συνέδριο μπορεί να σηματοδοτήσει κάποιου είδους σημείο καμπής έχουν, επομένως, δίκιο αλλά σε μεγάλο βαθμό για λάθος λόγους. Αυτό στο οποίο θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει στο παρελθόν -η εγκατάσταση μιας νέας ηγετικής παρέας και μαζί με αυτήν, η προοπτική μιας σοβαρής αλλαγής- δεν θα προκύψει. Αντί για μια στιγμή διόρθωσης της πορείας, το 20ο Συνέδριο του Κόμματος βλέπει το ΚΚΚ -ένα καθεστώς που έχει απολαύσει επί μακρόν την φήμη της ικανότητας, του πραγματισμού, και της προβλεψιμότητας- να διασχίζει ένα κατώφλι προς την απόλυτη δικτατορία και, μαζί με αυτό, ένα πιθανό μέλλον πολιτικής ακαμψίας, αβεβαιότητας για τις πολιτικές, και τα καταστροφικά αποτελέσματα της εξουσίας του ενός ανδρός.
 
ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
 
Το θεμελιώδες και πιο σημαντικό γεγονός του επερχόμενου συνεδρίου είναι ότι ο Σι θα αναλάβει μια τρίτη θητεία ως γενικός γραμματέας του ΚΚΚ και πρόεδρος της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (People’s Liberation Army, PLA). Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί επίσημα το τέλος της μετα-μαοϊκής προσπάθειας να περιοριστεί (με όχι τέλειο τρόπο) η ισχύς ενός μεμονωμένου ηγέτη και (επίσης, όχι τέλεια) να συστηματοποιηθεί η διαδικασία της διαδοχής της ηγεσίας. Αυτά τα βήματα δεν υιοθετήθηκαν από κάποια κανονιστική πίστη στον περιορισμό της ισχύος, αλλά διότι μια πιο κανονικοποιημένη διαδικασία διαδοχής ήταν προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του κόμματος. Η εγκατάλειψή της είναι μια στιγμή διάσχισης του Ρουβίκωνα, ακόμη κι αν ήταν αναμενόμενο από τότε που ο Σι κατάργησε τα όρια θητείας για το αξίωμα της κινεζικής προεδρίας τον Μάρτιο του 2018. Η ανάκτηση μιας αίσθησης προβλεψιμότητας στο πώς θα επιλέγονται, θα προετοιμάζονται, και θα εγκαθίστανται οι μελλοντικοί ηγέτες θα είναι ένα έργο για το μακρινό μέλλον -και ένα έργο που πιθανώς δεν θα ξεκινήσει μέχρι ο Σι να εγκαταλείψει το αξίωμα του, να εξωθηθεί, ή «να πάει να δει τον Μαρξ».
 
Η Κίνα εισέρχεται πλέον σε μια περίοδο έντονης αβεβαιότητας, οδηγούμενη από την πιθανή αορίστου χρόνου εξουσία ενός αυταρχικού. Μολονότι κάποιοι παρατηρητές προσθέτουν τώρα τον τίτλο «ισόβιος κυβερνήτης» στον Σι, αυτό είναι μόνο ένα πιθανό αποτέλεσμα για την χώρα -και όχι απαραιτήτως το χειρότερο. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο Σι σχεδιάζει να παραιτηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον, τι θα συνέβαινε εάν πέθαινε απροσδόκητα ή υφίστατο μια σοβαρή επιπλοκή στην υγεία του που θα τον άφηνε ανήμπορο; Πόσο καλά θα λειτουργούσε το σύστημα όταν ερχόταν η ώρα να επιλέξει και να εγκαταστήσει έναν αντικαταστάτη; Τι αντίκτυπο θα είχε αυτό στην εγχώρια και παγκόσμια οικονομία; Με παρόμοιο τρόπο, μολονότι η προοπτική μιας αμφισβήτησης της ηγεσίας ή ενός πραξικοπήματος παραμένει μακρινή λόγω της κλίμακας των υλικοτεχνικών εμποδίων και των πολιτικών κινδύνων από μόνων τους, η τοποθέτηση του Σι ως δυνητικού ισόβιου κυβερνήτη απλώς ερεθίζει τα κίνητρα των αντιπάλων να βυθίσουν την ατζέντα του ή να συνωμοτήσουν για την έξοδό του. Τα αυταρχικά συστήματα και οι αυταρχικοί ηγέτες φαίνονται πάντα σταθεροί από έξω -μέχρι που ξαφνικά, δεν είναι.
 
Είναι επομένως σκοτεινά ειρωνικό ότι ένας ηγέτης που έχει υπερασπιστεί την αναζωογόνηση της Κίνας και την επιβίωση του ΚΚΚ θέτει τώρα αμφότερα σε κίνδυνο. Από αυτή την άποψη, ωστόσο, ο Σι δεν είναι ξεχωριστός. Είναι απλώς ο τελευταίος σε μια μακρά σειρά κυβερνητών που —σε όλη την ιστορία, την γεωγραφία, και τον τύπο καθεστώτος— έχουν υποκύψει στους πειρασμούς της απόλυτης εξουσίας και της επιρροής της που διαφθείρει. Αλλά οι συνέπειες αυτής της τραγωδίας –τόσο οι επικείμενες όσο και οι δυνητικές- δεν μπορούν να αγνοηθούν ή να υποβαθμιστούν σε έναν κόσμο στον οποίο η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία, διατηρεί τον μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο, και διαθέτει ένα σημαντικό απόθεμα πυρηνικών όπλων. Ο Σι έχει ήδη δείξει ότι απλοί λανθασμένοι υπολογισμοί στην εσωτερική οικονομική πολιτική μπορούν να αφανίσουν δισεκατομμύρια σε πλούτο. Μολονότι εξακολουθεί να επιδεικνύει ορθολογισμό στις προσπάθειές του να καταπιεί την Ταϊβάν [5], δεν μπορεί κάποιος να μην κοιτάξει την καταστροφική εισβολή του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, στην Ουκρανία και να μην ανησυχεί ότι ο Σι θα κάνει κάποια μέρα έναν παρόμοιο λανθασμένο υπολογισμό.
 
Κάποιοι ίσως ελπίζουν ότι αυτές οι ίδιες αποτυχίες [6] φυτεύουν τους σπόρους για την μελλοντική απόλυση του ίδιου του Σι. Σίγουρα ένας ηγέτης του ΚΚΚ, ακόμη και ένας [ηγέτης] με το επίπεδο ισχύος του Σι, δεν μπορεί να κακοδιαχειρίζεται την χώρα για πολύ χωρίς να υποστεί αντίποινα από τους ομοίους του. Ο Σι μπορεί κάλλιστα να αρπάξει μια τρίτη θητεία, αλλά είναι αποκτήσιμη μια τέταρτη και μια πέμπτη, δεδομένης της θλιβερής τροχιάς της οικονομίας της χώρας;
 
Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει την πιθανότητα να εκδιωχθεί ο Σι από την εξουσία ή να πειστεί να παραιτηθεί. Αλλά το μαρξιστικό-λενινιστικό σύστημα είναι ένας ιδιότυπος τύπος αυταρχικού καθεστώτος, που παρέχει στους εν ενεργεία ηγέτες σημαντικό βαθμό θεσμικής και οργανωτικής εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η προοπτική εκδίωξης ενός ηγέτη μέσω μιας επίσημης διαδικασίας ή μέσω της βίας παραμένει απίθανη. Είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα ότι υπό την απολυταρχία, ένας ηγέτης μπορεί να κακοδιοικεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και να παραμένει ασφαλής στην εξουσία.
 
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΠΟΡΟΙ
 
Εκτός από το να παρατείνει την θητεία του Σι, το συνέδριο θα έχει ευρύτερες συνέπειες. Η τελική σύνθεση του Πολιτικού Γραφείου (Politburo) του ΚΚΚ, της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου (Politburo’s Standing Committee, PBSC) και της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής (CMC) του PLA θα επηρεάσει αναμφίβολα τα ακριβή, αν και οριακά, περιγράμματα της ανάπτυξης και εκτέλεσης της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας. Οι υφιστάμενοι έχουν σημασία, ακόμη και στην όλο και πιο προσωποπαγή δικτατορία της Κίνας. Εάν ο διευθυντής της Κεντρικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, Yang Jiechi, και ο υπουργός Εξωτερικών Wang Yi, οι σημερινοί εκπρόσωποι της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας, αποσυρθούν και αντικατασταθούν από ερασιτέχνες ή πιστούς, μπορεί κάποιος να περιμένει ότι ο χώρος για τη μελετημένη διαβούλευση στα διπλωματικά ζητήματα θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο. Εάν ένας επίτροπος όπως ο Miao Hua ανέλθει στην θέση του αντιπροέδρου της CMC, αυτό θα σημαίνει ότι ο Σι περιβάλλεται από συμβούλους που σκέφτονται κυρίως με πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς όρους -μια δυναμική γεμάτη κινδύνους για λανθασμένους υπολογισμούς. Εάν ο He Lifeng, ένας επί μακρόν σύμμαχος του Σι και ο σημερινός επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Ανάπτυξης και Μεταρρυθμίσεων (National Development and Reform Commission), αντικαταστήσει τον σημερινό οικονομικό τσάρο, Liu He, θα σηματοδοτήσει ότι το Πεκίνο συνεχίζει να δίνει σημασία στην οικονομική ανάπτυξη. Αλλά μαζί με τον He έρχεται και η αναγνώριση ότι η οικονομική πολιτική θα συνεχίσει να προτεραιοποιεί την ατζέντα του Σι για την βιομηχανική πολιτική υψηλής τεχνολογίας και τις προσπάθειες για «αυτάρκεια» σε τομείς που βρίσκονται σε κίνδυνο από τα χάσματα και τους περιορισμούς της παγκόσμιας εφοδιαστικής αλυσίδας. Οι πρόσφατες ενέργειες της κυβέρνησης Μπάιντεν να περιορίσει την πρόσβαση της Κίνας σε τσιπ και συναφή εξαρτήματα πιθανώς ενδυναμώνουν την αποφασιστικότητα του Σι να δημιουργήσει μια «Κίνα-Φρούριο».
 
Από την άλλη πλευρά, η προαγωγή αξιωματούχων με σαφή ικανότητα, ανεξαρτησία, και ρεαλιστικές τάσεις δεν θα σήμαινε πιθανώς μια ευρεία αλλαγή τροχιάς. Το γεγονός ότι ο Σι επιτυγχάνει μια τρίτη θητεία είναι από μόνο του η σαφέστερη δήλωση της ασυναγώνιστης κυριαρχίας του. Οι συγκεκριμένες αποφάσεις για το προσωπικό, λοιπόν, πρέπει να γίνουν κατανοητές στο πλαίσιο αυτής της ευρύτερης αλήθειας.
 
Εάν, για παράδειγμα, ο σχεδόν μεταρρυθμιστής, μέλος της PBSC και πρόεδρος της Πολιτικής Συμβουλευτικής Διάσκεψης του Κινεζικού Λαού (Chinese People’s Political Consultative Conference), Wang Yang, αναδειχθεί στην θέση του πρωθυπουργού, αυτό δεν θα σημαίνει ότι ο Σι έχει υποχρεωθεί να ενδώσει στις απαιτήσεις των υποτιθέμενων μεταρρυθμιστών. Μολονότι ο πρωθυπουργός έχει παραδοσιακά την εξουσία να διαχειρίζεται τις οικονομικές υποθέσεις, μια τέτοια προαγωγή μπορεί εύκολα να αναγνωστεί ως τακτική διευκόλυνση, όχι ως υποχρεωτική παραχώρηση. Τα οικονομικά εμπόδια των τελευταίων 12 μηνών μπορεί τώρα να απαιτήσουν από τον Σι να κάνει συμβιβασμούς στον εξουσιαστικό συνασπισμό του προκειμένου να συμβάλει στην διατήρηση του κυβερνητικού συνασπισμού του. Τέτοιες αποφάσεις, ωστόσο, δεν αντικατοπτρίζουν τον περιορισμό της πολιτικής ισχύος του Σι, αλλά μάλλον το γεγονός ότι εάν θέλει να προωθήσει μια πολιτική ατζέντα μέσω του γραφειοκρατικού συστήματος του κόμματος-κράτους, θα πρέπει να προσπαθήσει να δουλέψει μέσα από μια ιλιγγιώδη σειρά ρυθμιστικών και πολιτικών οργάνων τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Κάποιος συμβιβασμός ίσως θα ήταν απαραίτητος για την επίτευξη μεγαλύτερων στόχων.
 
Όπως και με τον εδώ και καιρό περιθωριοποιημένο σημερινό πρωθυπουργό, Li Keqiang, είναι σαφές ότι υπό τον Σι, τα επίσημα αξιώματα δεν παρέχουν εγγενώς θεσμική ισχύ ή έλεγχο στα χαρτοφυλάκια της πολιτικής —κάτι που αφήνεται στην εύνοια του Σι. Ένας μελλοντικός πρωθυπουργός θα πλοηγηθεί στα ίδια αβαθή με τον προκάτοχό του. Αυτά τα άτομα θα εργάζονται εντός μιας πολιτικής συναίνεσης και δομής που προσανατολίζεται όλο και περισσότερο στις προτιμήσεις του ίδιου του Σι. Μπορεί κάλλιστα να έχουν κάποιο βαθμό αυτενέργειας, αλλά αυτός βρίσκεται εντός ενός συστήματος στο οποίο η αυτονομία συρρικνώνεται ημέρα με την ημέρα, καθώς η φιλοσοφία διακυβέρνησης και η πολιτική ατζέντα του Σι χρησιμεύουν ως πυξίδα. Αμέτρητοι Κινέζοι οικονομικοί αξιωματούχοι μπορεί να θυμώνουν σιωπηρά με την συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής της «μηδενικής Covid» [7] και πολλοί απαράτσικ στο υπουργείο Εξωτερικών κατανοούν σίγουρα την ζημιά που προκαλεί η στενή και μόνιμη σχέση του Σι με τον Πούτιν στην ευρύτερη φήμη της Κίνας. Αλλά οποιαδήποτε διαμαρτυρία τους δεν θα μετατοπίσει την πολιτική υπό την εξουσία του ενός ανδρός.
 
Εάν ο Li παραμείνει στην σημερινή θέση του, αυτό δεν θα υποδείκνυε κάποια νεοευρεθείσα πολιτική επιρροή από την πλευρά του ούτε ότι οι «μεταρρυθμιστές» εφορμούν στα οδοφράγματα. Ο Li έχει υπάρξει ενεργό πρόσωπο στην πολιτική σκηνή της Κίνας επί σχεδόν μια δεκαετία, αλλά ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπός του έχει υποβιβαστεί σε μεγάλο βαθμό στην καταπολέμηση της κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Ο Σι ίσως αποφασίσει να τον κρατήσει απλώς ως εύκολη λύση ή ως έναν τρόπο για να αμβλύνει το πλήγμα της τρίτης θητείας του. Με ή χωρίς τον Li, το αξίωμα του πρωθυπουργού θα είναι μια σκιά της παλαιότερης σημασίας του για την καθοδήγηση της οικονομικής πολιτικής.
 
Ομοίως, εάν ένας ή περισσότεροι νεότεροι αξιωματούχοι (όπως ο γραμματέας του κόμματος στην [πόλη] Chongqing, Chen Min’er, ή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Hu Chunhua) προαχθούν στη Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου, δεν θα σήμαινε ότι ο Σι έχει επιλέξει τον διάδοχό του. Πρώτον, σε όλη την εκατοντάχρονη ιστορία του ΚΚΚ, ο επίσημος ορισμός ως προφανής διάδοχος ήταν σχεδόν πάντα μια ένδειξη του ποιος τελικά δεν θα αναλάβει την εξουσία. Η ζωή κοντά στην κορυφή είναι ένα χομπσιανό [στμ: από τον Βρετανό φιλόσοφο Τόμας Χομπς] μαρτύριο. Οι εδραιωμένοι ηγέτες συχνά αναβάλλουν την ανακήρυξη αξιόπιστων διαδόχων ή επιδιώκουν να τους περιθωριοποιήσουν εάν επιβάλλονται απ’ έξω˙ κανείς δεν θέλει να μοιράζεται την εξουσία ή να θεωρείται ανίσχυρος. Ο Σι μπορεί κάλλιστα να διορίσει έναν νεότερο αξιωματούχο στο ανώτατο ηγετικό όργανο, αλλά τώρα που η διάρκεια της διακυβέρνησης του Σι είναι απροσδιόριστη και σε μεγάλο βαθμό στην διακριτική του ευχέρεια, αυτό το άτομο θα πρέπει να θεωρείται ως υποψήφιος με μικρές πιθανότητες και όχι ως ο επόμενος στην σειρά διαδοχής.
 
ΤΕΣΤ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
 
Ένα βασικό ερώτημα που μπορεί κάλλιστα να απαντήσει το συνέδριο είναι το πόσο ακόμη ο Σι θα ωθήσει το σύστημα προς μια προσωποπαγή δικτατορία. Μολονότι έχουν βγει πολλά συμπεράσματα για την προσωπολατρία του Σι, αυτή είναι μια μάλλον κοινότυπη λατρεία με πολύ μικρή προσωπικότητα. Κανείς δεν αποτίνει ακόμη φόρο τιμής στον Σι υπό μορφήν μάνγκο, όπως έκαναν πολλοί καθημερινοί Κινέζοι στον Μάο αφότου εκείνος έλαβε δώρο τα φρούτα από μια πακιστανική αντιπροσωπεία το 1968. Αλλά εάν ο Σι διεκδικήσει νέους τίτλους στο συνέδριο, όπως του προέδρου του κόμματος, και εάν η Σκέψη του Σι Τζινπίνγκ επισημοποιηθεί στο καταστατικό του κόμματος, αυτό θα σήμαινε ότι ο Σι είναι τόσο ανεμπόδιστος και τόσο εστιασμένος στην εδραίωση της θεσμικής και πολιτικής εξουσίας που αδυνατεί να δει τους μελλοντικούς κινδύνους, και ότι εκείνοι που βρίσκονται γύρω του είναι ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε γι 'αυτό.
 
Ήταν, μέχρι πολύ πρόσφατα, μια παγιωμένη αλήθεια στην επίσημη κομματική ιστοριογραφία ότι τα χαρακτηριστικά της απόλυτης ισχύος υπό τον Μάο είχαν σχεδόν καταστρέψει την χώρα. Οι ατελείς προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί αυτό –οι περιορισμοί της θητείας στο αξίωμα της προεδρίας, η κατάργηση του τίτλου του προέδρου του κόμματος- είτε έχουν αποσυρθεί είτε επανεξεταστεί υπό τον Σι. Αυτό, ωστόσο, δεν κάνει τον Σι έναν νέο Μάο. Οι [δύο] άνδρες είναι δραστικά διαφορετικοί σε ιδιοσυγκρασία, προοπτικές, και στυλ. Αλλά οι κυριαρχούσες παθολογίες που είναι μοναδικές για το σύστημα του ΚΚΚ διευκόλυναν αμφότερους στις επιδιώξεις τους για ανεξέλεγκτη εξουσία.
 
Είναι δυσάρεστο να αναλογίζεται κάποιος ότι το πολιτικό σύστημα της Κίνας κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Πολλοί εξακολουθούν να ελπίζουν ότι ο Σι πρέπει απλώς να εδραιώσει λίγο περισσότερη ισχύ για να επιβάλλει επιτέλους τις τόσο απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Άλλοι περιμένουν ανώτατους αξιωματούχους ή στελέχη που έχουν αποσυρθεί να επέμβουν επιτέλους και να βάλουν κάποια όρια γύρω από τον Σι. Αλλά αυτή δεν είναι η Κίνα της δεκαετίας του 1980, της δεκαετίας του 1990, ή των αρχών της δεκαετίας του 2000. Οι παλιοί τρόποι εννοιολόγησης της κινεζικής πολιτικής δεν επικρατούν πλέον. Οι αντίπαλες φατρίες δεν θα περιορίσουν τον Σι. Οι πολυδιαφημισμένοι αλλά σπανίως εμφανιζόμενοι μεταρρυθμιστές δεν έρχονται για να διασώσουν την οικονομική πολιτική. Το να συμφιλιωθεί κάποιος με την συνεχιζόμενη εξουσία του Σι είναι το πρώτο βήμα για να πλοηγηθεί σε αυτήν.
 
Ο JUDE BLANCHETTE είναι κάτοχος της έδρας κινεζικών σπουδών «Freeman» στο Center for Strategic and International Studies. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο China’s New Red Guards: The Return of Radicalism and the Rebirth of Mao Zedong.
 
Foreign Affairs
 
https://foreignaffairs.gr/articles/73855/jude-blanchette/to-komma-toy-enos?page=show
 
https://www.foreignaffairs.com/china/party-one-ccp-congress-xi-jinping
 

Greek Finance Forum Team

 

 

Σχόλια Αναγνωστών

 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

 
   

   

Αποποίηση Ευθύνης.... 

© 2016-2022 Greek Finance Forum