|
--------------
Η 77η Σύνοδος Υψηλού
Επιπέδου της Γενικής
Συνέλευσης του
Οργανισμού Ηνωμένων
Εθνών (UN General
Assembly) είναι η πρώτη
φορά που η συγκέντρωση
των παγκόσμιων ηγετών
γίνεται πλήρως
αυτοπροσώπως από την
έναρξη της πανδημίας.
Στην περίοδο που
μεσολάβησε, ο κόσμος
φαίνεται ότι έχει
διολισθήσει. Τα
παγκόσμια ρήγματα έχουν
βαθύνει. Η δυσπιστία
μεταξύ των Ηνωμένων
Πολιτειών και της Κίνας
έχει αυξηθεί ως
αποτέλεσμα των διαφωνιών
για την προέλευση της
COVID-19, της καταστολής
της δημοκρατίας από την
Κίνα στο Χονγκ Κονγκ και
των εντάσεων για την
Ταϊβάν και την Θάλασσα
της Νοτίου Κίνας. Η
απόφαση της Κίνας να
ενδώσει στην βάναυση και
παράνομη εισβολή του
Ρώσου προέδρου,
Βλαντιμίρ Πούτιν, στην
Ουκρανία έχει εδραιώσει
την αίσθηση ενός κόσμου
που είναι χωρισμένος σε
δύο στρατόπεδα, με το
ΝΑΤΟ και την Δύση από
την μία πλευρά και την
Ρωσία και την Κίνα και
τους ακολούθους τους από
την άλλη. Εν τω μεταξύ,
οι μεσαίες δυνάμεις
ζυγίζουν τις
εναλλακτικές τους, με
κάποιες να παίζουν σε
αμφότερες τις πλευρές.
Το κτήριο της έδρας του
ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, τον
Μάρτιο του 2022. Carlo
Allegri / Reuters
------------------------------------------------------
Τα τελευταία τρία χρόνια
έχουν επίσης καταστρέψει
ένα ήδη εύθραυστο δίκτυο
παγκόσμιας ανθρωπιστικής
υποστήριξης. Η πανδημία
της COVID-19 [1]
αποκάλυψε τις δραστικές
ελλείψεις και τις
ανισότητες στην
ετοιμότητα του κόσμου
για απρόβλεπτες κρίσεις
της δημόσιας υγείας. Οι
συνέπειες της κλιματικής
αλλαγής —οι
πλημμυρισμένες πόλεις,
οι φονικοί καύσωνες, οι
πυρκαγιές και οι
υπερκαταιγίδες—
αυξάνονται. Η πανδημία,
η κλιματική κρίση, και ο
πόλεμος στην Ουκρανία
έχουν συνωμοτήσει για
την δημιουργία μιας
ασυναγώνιστης παγκόσμιας
επισιτιστικής κρίσης,
βυθίζοντας 345
εκατομμύρια ανθρώπους σε
οξεία επισιτιστική
ανασφάλεια και 50
εκατομμύρια στα όρια του
λιμού, σύμφωνα με το
Παγκόσμιο Επισιτιστικό
Πρόγραμμα (World Food
Program). Σαράντα έθνη
κινδυνεύουν πλέον να
βρεθούν σε αδυναμία
πληρωμής του δημόσιου
χρέους τους. Τα πιο
μακροπρόθεσμα σχέδια για
την θεραπεία των
παγκόσμιων ανισοτήτων
και των στερήσεων έχουν
επίσης βγει εκτός
πορείας. Είναι πλέον
σαφές ότι οι Στόχοι για
την Βιώσιμη Ανάπτυξη
(Sustainable Development
Goals) του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών -τα 17
σημεία αναφοράς για τα
πάντα, από τον
τερματισμό της φτώχειας
έως την ισότητα των
φύλων που θεσπίστηκαν το
2015 και υποτίθεται ότι
πρέπει να ικανοποιηθούν
έως το 2030- δεν θα
επιτευχθούν.
Σε αυτό το παγκόσμιο
σκηνικό, η Σύνοδος
Υψηλού Επιπέδου της
Γενικής Συνέλευσης του
ΟΗΕ, η εβδομάδα που οι
παγκόσμιοι ηγέτες
ταξιδεύουν στη Νέα Υόρκη,
συγκεντρώνει τις δικές
της ιδιομορφίες και
περιορισμούς. Η φετινή
διαδικασία θα είναι
σημαντική με τουλάχιστον
τρεις τρόπους: ως μια
ευκαιρία να δούμε πού
βρίσκονται τα κράτη -
μέλη όσον αφορά τον
πόλεμο στην Ουκρανία
[2]· ως ένας καταλύτης
για να χαλυβδωθούν οι
παραπαίουσες
ανθρωπιστικές ενέργειες
και το όραμα· και ως μια
δοκιμασία για το εάν ο
πιο οικουμενικός
οργανισμός του κόσμου
μπορεί να διατηρήσει την
σημασία του σε έναν
πολυποίκιλο,
ψηφιοποιημένο και
διαιρεμένο κόσμο.
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ
Η χρονική στιγμή της
φετινής Γενικής
Συνέλευσης, μόλις μια
εβδομάδα αφότου ο κόσμος
απορρόφησε τα νέα για τα
εκπληκτικά κέρδη της
Ουκρανίας στο πεδίο της
μάχης, καθιστά την
εκδήλωση μια ζωντανή
λυδία λίθο της
παγκόσμιας γνώμης για
τον πόλεμο [3] του
Πούτιν και την τολμηρή
αυταρχική κίνηση ισχύος
που αυτός αντιπροσωπεύει.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας,
Βολοντίμιρ Ζελένσκι,
έχει καταθέσει ειδική
αίτηση για να παράσχει
μαγνητοσκοπημένες
παρατηρήσεις στην Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ,
υποστηρίζοντας ότι δεν
μπορεί να εγκαταλείψει
το κατεστραμμένο από τον
πόλεμο έθνος του. Η
αίτηση, μια σπάνια
εξαίρεση στους κανόνες
που απαιτούν από τους
αρχηγούς των κρατών να
εμφανίζονται
αυτοπροσώπως ή να
ορίζουν έναν
αντικαταστάτη, κέρδισε
την υποστήριξη από 101
έθνη, με 19 αποχές (συμπεριλαμβανομένης
της Κίνας) και μόλις
επτά χώρες αντιτέθηκαν.
Με τον Ζελένσκι απόντα,
οι Δυτικοί [4] αρχηγοί
κρατών θα αναλάβουν την
ηγεσία, συσπειρώνοντας
άλλους για να βοηθήσουν
την Ουκρανία στον πόλεμο
της με την Ρωσία. Η
Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ
προσφέρει μια ευκαιρία
στις Ηνωμένες Πολιτείες
και στους εταίρους τους
να επιδείξουν δυναμική
όσον αφορά το να πείσουν
τις μεσαίες δυνάμεις του
πλανήτη να συνταχθούν
πίσω μια φιλελεύθερη,
βασισμένη στα δικαιώματα
ατζέντα. Ο Πούτιν
προσπάθησε να επιδείξει
αυτό που είχε θεωρηθεί
ως μια ανερχόμενη
αυταρχική συμμαχία στην
Σύνοδο Κορυφής του
Οργανισμού Συνεργασίας
της Σαγκάης (Shanghai
Cooperation Organization
Summit) στο Ουζμπεκιστάν,
μαζί με τον Κινέζο
πρόεδρο, Σι Τζινπίνγκ,
και άλλους ηγέτες, την
περασμένη εβδομάδα. Αλλά
αυτή η συμμαχία δείχνει
τις ρωγμές της. Το
ερώτημα τώρα είναι εάν η
Δύση και οι σύμμαχοί της
μπορούν να τα καταφέρουν
καλύτερα στο να
επιδείξουν ένα ευρύ και
ενωμένο μέτωπο.
Κατά την διάρκεια μιας
συνέντευξης Τύπου που
κέρδισε τα πρωτοσέλιδα,
όπου παραδέχτηκε ότι το
Πεκίνο είχε εκφράσει
επιφυλάξεις για τον
πόλεμο στην Ουκρανία, ο
Πούτιν αποδοκίμασε την
Δύση διότι προσπάθησε να
επιβάλει τους δικούς της
κανόνες σε άλλους.
Προέτρεψε για μια
επιστροφή σε έναν κόσμο
στον οποίο ο ΟΗΕ και οι
ευρείες πολυμερείς
Συνθήκες του είναι
υπεράνω όλων. Οι
φαρισαϊσμοί του Πούτιν
για το σύστημα του ΟΗΕ,
με τις ιδρυτικές αρχές,
τις Συνθήκες, και τους
θεσμούς του αποτελούν
ένα άνοιγμα που πρέπει
να αδράξει η Δύση. Καθώς
η Ουάσιγκτον και οι
φίλοι της προσπαθούν να
διαχειριστούν μια
ανερχόμενη Κίνα [5] και
μια ρεβανσιστική Ρωσία
[6], το διεθνές δίκαιο
και οι κανόνες έχουν την
δυναμική να αποτελέσουν
ισχυρούς περιορισμούς
που χαράσσουν την γραμμή
μεταξύ της
νομιμοποιημένης και της
μη νομιμοποιημένης
δράσης. Με άλλα λόγια,
υπό την προϋπόθεση ότι
οι Ηνωμένες Πολιτείες
και οι εταίροι τους
αποδείξουν πως το βάρος
της παγκόσμιας γνώμης
τούς εμπιστεύεται για να
σεβαστούν αυτές τις
διεθνείς αρχές και
απορρίπτει τις κυνικές
διαστροφές τους από τον
Πούτιν.
Οι ενέργειες της Ρωσίας
στην Ουκρανία [7] τόσο
έχουν εμβαθύνει τις
διαιρέσεις όσο και έχουν
λειτουργήσει ως
καταλύτης για νέους
συνασπισμούς σε όλο τον
κόσμο. Από την εισβολή
του Πούτιν τον
Φεβρουάριο και μετά, οι
χώρες έχουν υποχρεωθεί
να λάβουν θέση για αυτή
την κατάφωρη παραβίαση
της βασικής υποχρέωσης
της Χάρτας του ΟΗΕ (UN
Charter), η οποία
απαιτεί από τα μέλη να
μην χρησιμοποιούν «βία
κατά της εδαφικής
ακεραιότητας ή της
πολιτικής ανεξαρτησίας
οποιουδήποτε κράτους».
Τον Μάρτιο, η Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ
ενέκρινε ψήφισμα που
επιβεβαίωνε την
κυριαρχία της Ουκρανίας
και καλούσε την Ρωσία
[8] να αποσύρει τα
στρατεύματά της από το
έδαφος στο οποίο
εισέβαλε. Η τελική
καταμέτρηση είχε 141
κράτη που υποστήριξαν το
ψήφισμα και μόλις πέντε
που αντιτάχθηκαν, με 35
αποχές. Τον Απρίλιο, η
Γενική Συνέλευση
υιοθέτησε ψήφισμα για
την αφαίρεση από την
Ρωσία της ιδιότητας του
μέλους στο Συμβούλιο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
του ΟΗΕ (UN Human Rights
Council) με 93 ψήφους
υπέρ, 24 κατά, και 58
αποχές. Σε έναν κόσμο
που διαιρείται από την
ισχύ και από την
ιδεολογία, και σε έναν
κόσμο όπου τα ανθρώπινα
δικαιώματα έχουν
πολιτικοποιηθεί και
αμφισβητηθεί, αυτά τα
ψηφίσματα σηματοδότησαν
μια ευρεία συμφωνία. Η
ικανότητα των Ηνωμένων
Πολιτειών και των
συμμάχων τους να
συγκεντρώσουν ισχυρές
παγκόσμιες πλειοψηφίες,
ωστόσο, συγκάλυψε την
αμφιθυμία πολλών
ηγέτιδων μεσαίων
δυνάμεων,
συμπεριλαμβανομένης της
Νοτίου Αφρικής και της
Ινδίας, οι οποίες
απείχαν από αμφότερα τα
ψηφίσματα, και της
Ινδονησίας και της
Βραζιλίας, οι οποίες
επέλεξαν επίσης την μέση
οδό όσον αφορά την
αποβολή από το Συμβούλιο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μια σύνοδος του
Συμβουλίου Ασφαλείας για
την Ουκρανία έχει
προγραμματιστεί για τις
22 Σεπτεμβρίου. Το
συμβούλιο παρέχει μια
σημαντική κατάφωτη σκηνή
για διεθνή διαπόμπευση,
αλλά το δεσμευμένο από
το βέτο όργανο βρίσκεται
σε αδιέξοδο για
οποιαδήποτε ενέργεια που
άπτεται του πολέμου.
Έτσι, το συμβούλιο
λειτουργεί ως ίσως η πιο
παρακολουθούμενη ομάδα
εστίασης (focus group)
του κόσμου, με τις
επιλογές φρασεολογίας
και τα σημεία έμφασης να
αναλύονται προσεκτικά.
Μέχρι σήμερα, η απόφαση
του Πεκίνου να
παραμείνει
ευθυγραμμισμένο [9] με
την Ρωσία και η
απροθυμία των ηγέτιδων
χωρών της Λατινικής
Αμερικής, της Ασίας, και
της Αφρικής να διαλέξουν
ενεργά πλευρά στον
πόλεμο έχει βοηθήσει τον
Πούτιν να διατηρήσει την
λαϊκή υποστήριξη εντός
της Ρωσίας για την
δαπανηρή στρατιωτική
εκστρατεία του. Η
εξέχουσα θέση του
πολέμου στις ομιλίες που
θα εκφωνηθούν από τους
αρχηγούς των κρατών, οι
αντιδράσεις στα από της
οθόνης σχόλια του
Ζελένσκι, και η υποδοχή
που θα προσφερθεί στον
Ρώσο υπουργό Εξωτερικών,
Σεργκέι Λαβρόφ, θα είναι
όλα δείκτες για το εάν ο
κόσμος στρέφεται
ευρύτερα εναντίον του
πολέμου του Πούτιν.
Μέχρι την περασμένη
εβδομάδα, η πίστη του Σι
[10] στον Πούτιν
φαινόταν ακλόνητη. Ο
Κινέζος πρόεδρος έκανε
το πρώτο του ταξίδι στο
εξωτερικό από όταν
ξεκίνησε η πανδημία πριν
από περισσότερα από δύο
χρόνια, για να
συμμετάσχει στην σύνοδο
κορυφής στο Ουζμπεκιστάν.
Η συνάντησή του με τον
Πούτιν έδειξε ότι το
κλίμα μπορεί να
αναστρέφεται και ότι η
κινεζική υποστήριξη
μπορεί να μην είναι
απόλυτη. Ο Πούτιν
ομολόγησε ότι ο Σι έχει
«ερωτήματα και ανησυχίες»
για τον πόλεμο. Ο Ινδός
πρωθυπουργός, Ναρέντρα
Μόντι, χρησιμοποίησε
επίσης την ίδια σύνοδο
κορυφής για να δηλώσει
δημόσια, για πρώτη φορά,
ότι «η σημερινή εποχή
δεν είναι εποχή πολέμου»
και να παροτρύνει [11]
τον Πούτιν να κινηθεί
προς έναν «μονοπάτι προς
την ειρήνη». Η γενική
κατεύθυνση της
συνεδρίασης της Γενικής
Συνέλευσης θα είναι ένας
στενά παρακολουθούμενος
δείκτης για το εάν η
υποστήριξη του Πεκίνου
στον πόλεμο της Ρωσίας
είναι ακόμη ισχυρή.
Καθώς ο ρωσικός στρατός
χάνει εδάφη στην
Ουκρανία [12], οι
ανησυχίες που θα
εκφραστούν στην Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ θα
μπορούσαν να συμβάλουν
σε ένα σημείο καμπής
στις παγκόσμιες στάσεις
απέναντι στον πόλεμο και
να αντηχήσουν στην Μόσχα.
Η καταφυγή της Ρωσίας σε
τιμωρητικές και
ιδιαίτερα επικίνδυνες
τακτικές,
συμπεριλαμβανομένων των
υποχρεωτικών διακοπών
ρεύματος στο ανατολικό
Χάρκοβο και στη Ντόνετσκ,
και οι βομβαρδισμοί
κοντά στον υπό
κατάρρευση πυρηνικό
σταθμό της Ζαπορίζια
στην Ουκρανία,
αντιπροσωπεύουν το είδος
των συγκλονιστικών για
την συνείδηση μέτρων που
θα μπορούσαν να δώσουν
την ώθηση για μια
ευρύτερη ηθική συναίνεση
που θα επιβάρυνε το
Πεκίνο και την Μόσχα.
Ενώ κανένας από τους
ηγέτες δεν είναι
υπόχρεος σε ένα
δημοκρατικό εκλογικό
σώμα, έκαστος εξαρτάται
από την υποστήριξη των
ελίτ και των
γραφειοκρατών. Εάν
εκείνοι που βρίσκονται
σε θέσεις επιρροής στην
Μόσχα και στο Πεκίνο
συνεχίσουν να
απογοητεύονται από τον
πόλεμο, οι συνέπειες
τόσο στο πεδίο της μάχης
όσο και εντός του
Κρεμλίνου θα μπορούσαν
να είναι σοβαρές για τον
Πούτιν [13].
Ενώ αυτή η σύνοδος της
Γενικής Συνέλευσης του
ΟΗΕ θα χρησιμεύσει ως
μια επίκαιρη πολιτική
δοκιμασία, έχει επίσης
την δυνατότητα να
επαναβεβαιώσει, ακόμη
και να επιταχύνει, ένα
προκαταρκτικό μοτίβο
μέσω του οποίου το
παγκόσμιο όργανο έχει
αρχίσει να εισέρχεται
στο κενό που
δημιουργείται από το
αδιάκοπο αδιέξοδο του
Συμβουλίου Ασφαλείας στα
θέματα της διεθνούς
ειρήνης και της
ασφάλειας. Τον Απρίλιο,
η Γενική Συνέλευση
ενέκρινε ψήφισμα που
απαιτούσε από τον
πρόεδρό της να ανοίξει
μια συζήτηση εντός δέκα
εργάσιμων ημερών για
οποιαδήποτε χρήση του
βέτο από μόνιμο μέλος
του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Αυτό επιδιώκει την
δημιουργία λογοδοσίας
για όσους ασκούν το βέτο,
υποχρεώνοντάς τους να
αιτιολογήσουν την
ενέργεια τους ενώπιον
μιας συνέλευσης 193
κρατών που είναι ειδικά
στο να κατηγορούν. Η
προοπτική ενός δημόσιου,
τηλεοπτικού θεάματος στο
οποίο οι χώρες που
εμποδίζουν την δράση του
Συμβουλίου Ασφαλείας θα
τοποθετηθούν στο
παγκόσμιο μικροσκόπιο
έχει την δυναμική να
χρησιμεύσει ως ένα
πανίσχυρο αντικίνητρο
για την χρήση του βέτο.
Μένει να φανεί εάν το
καθαρό αποτέλεσμα θα
είναι η προώθηση της
μεγαλύτερης συναίνεσης
στο Συμβούλιο Ασφαλείας
ή απλώς εάν τα ακανθώδη
ζητήματα θα κρατηθούν
μακριά από το συμβούλιο.
Αλλά το ίδιο το πείραμα
θα είναι σημαντικό. Αυτό
το μέτρο, σε συνδυασμό
με τα ψηφίσματα της
Γενικής Συνέλευσης για
την Ουκρανία [14] και τη
συνεχιζόμενη έρευνά της
για εγκλήματα πολέμου
στην Συρία, φανερώνουν
μια όλο και πιο ανήσυχη
παγκόσμια πολιτική,
απρόθυμη να μεταθέσει [τις
ευθύνες] σε ένα συχνά
παράλυτο Συμβούλιο
Ασφαλείας. Η γενική
κατεύθυνση της συζήτησης
αυτή την εβδομάδα έχει
την δυναμική να
επιταχύνει αυτή την τάση,
απομακρύνοντας σιγά–σιγά
την ισχύ από ένα
απολιθωμένο και
αμεταρρύθμιστο Συμβούλιο.
ΙΚΑΝΟΣ;
Το έργο της Γενικής
Συνέλευσης
αντικατοπτρίζει την
εξέλιξη του ΟΗΕ: τα πιο
απτά επιτεύγματά του
είναι πλέον λιγότερο οι
πολυπόθητες διπλωματικές
πρόοδοι και περισσότερο
το μονότονο έργο της
αντιμετώπισης χρόνιων
προβλημάτων που
επηρεάζουν τις ζωές και
την ευημερία σε όλο τον
κόσμο. Οι συναντήσεις
αυτή την εβδομάδα θα
εστιάσουν στην
εκπαίδευση, στην
κλιματική αλλαγή, στους
Στόχους για την Βιώσιμη
Ανάπτυξη (Sustainable
Development Goals) και
στην πρόοδο για την
επικράτηση επί της
COVID-19 [15]. Οι
προσφυγικές κρίσεις, οι
κλιματικές καταστροφές,
οι δημοκρατικές ρωγμές,
και πλέον οι αυξανόμενες
τιμές των τροφίμων και
της ενέργειας έχουν
καταστήσει τα τελευταία
χρόνια μια εσωστρεφή
περίοδο στις πρωτεύουσες
όλου του κόσμου, με τους
πόρους και τους ηγέτες
να είναι απασχολημένοι
με τους εγχώριους
πληθυσμούς και τα
προβλήματα.
Η αναπτυξιακή βοήθεια
έχει εκτραπεί στον
πόλεμο στην Ουκρανία,
αφήνοντας τις
ανθρωπιστικές κρίσεις
στο Αφγανιστάν, στο
Κέρας της Αφρικής, στην
Υεμένη και αλλού να
φουντώνουν εν μέσω των
εκτοξευόμενων τιμών των
τροφίμων και των
καταρρεουσών υπηρεσιών.
Η σύγκρουση, η κλιματική
αλλαγή, και οι
επιπτώσεις της πανδημίας
έχουν εκτοξεύσει την
επισιτιστική ανασφάλεια
στην κορυφή της
παγκόσμιας ατζέντας. Ο
ρυθμός της προόδου για
τον τερματισμό της
παγκόσμιας πείνας και
την διασφάλιση της
πρόσβασης σε καθαρό νερό
θα πρέπει να
πενταπλασιαστεί,
προκειμένου αυτοί οι δύο
στόχοι να επιτευχθούν
εγκαίρως, σύμφωνα με το
Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα
Γκέιτς (Bill & Melinda
Gates Foundation).
Αυτή η σύνοδος της
Γενικής Συνέλευσης
παρέχει μια ευκαιρία για
μια παγκόσμια επαναφορά,
αλλά πρέπει επίσης να
επανενεργοποιήσει την
συλλογική δράση γύρω από
μια απάντηση στις
επισιτιστικές [κρίσεις],
στις κρίσεις των
καυσίμων και του χρέους
και στις ριζικά άνισες
εγχώριες ευαλωτότητες
που έχουν προκύψει. Για
να συμβεί αυτό, η πειθώ
από μόνη της θα είναι
ανεπαρκής. Ειδικά οι
Ηνωμένες Πολιτείες [16]
θα πρέπει να επιδείξουν
δέσμευση και ηγεσία και
να συνεργαστούν με τις
αναπτυσσόμενες χώρες για
να δώσουν λύσεις στην
παγκόσμια επισιτιστική
και ενεργειακή κρίση.
Για τον σκοπό αυτό, οι
Ηνωμένες Πολιτείες
συγκαλούν σύνοδο κορυφής
για την επισιτιστική
ασφάλεια με την
Αφρικανική Ένωση
(African Union) και την
ΕΕ. Η δοκιμασία αυτών
των προσπαθειών θα
έγκειται στην
σταθερότητα των
δεσμεύσεων που θα
εκφραστούν και στις
διαστάσεις της ποσότητας
δολαρίων που θα
δεσμευτούν. Θα
αντιπροσωπεύουν επίσης
ένα βασικό μέτρο της
ικανότητας του Γενικού
Γραμματέα του ΟΗΕ,
Αντόνιο Γκουτέρες, να
χαλυβδώσει την δράση
στον απόηχο μιας σειράς
εκκλήσεων που έχει κάνει
σχετικά με την ταχέως
επιδεινούμενη κατάσταση
της παγκόσμιας
ανθρωπιστικής ευημερίας.
Όπως όλες οι εκδηλώσεις
υψηλού κύρους που
επιστρέφουν ζωντανά μετά
από ένα διάλειμμα λόγω
της πανδημίας, η φετινή
Γενική Συνέλευση θα
εγείρει το αναπόφευκτο
ερώτημα του εάν οι
διαδικασίες δημιουργούν
την εντύπωση ότι είναι
σχετικές, επείγουσες και
επίκαιρες για έναν κόσμο
που έχει εξελιχθεί με
αφάνταστους τρόπους. Η
κηδεία της βασίλισσας [Ελισάβετ],
που λαμβάνει χώρα την
πρώτη προγραμματισμένη
ημέρα των συναντήσεων
υψηλού επιπέδου, είναι
μια ζωντανή υπενθύμιση
ενός κόσμου σε μετάβαση
και ενός κόσμου στον
οποίο οι έμπιστοι θεσμοί
-συμπεριλαμβανομένης της
κυβέρνησης των ΗΠΑ-
φαίνονται πιο ασταθείς
από όσο φαίνονταν πριν
από λίγα μόλις χρόνια. Η
χρονική στιγμή της
κηδείας και η εκτεταμένη
κάλυψη που αυτή θα
κερδίσει από τα
παγκόσμια media
προσθέτει επίσης ένα
επίπεδο πολυπλοκότητας
για εκείνους στη Νέα
Υόρκη που είναι
επιφορτισμένοι να
διασφαλίσουν πως ό,τι
συμβεί στον ΟΗΕ αυτή την
εβδομάδα θα καταφέρει να
φτάσει στο παγκόσμιο
κοινό και δεν θα
επισκιαστεί. Το γεγονός
ότι οι κατασκευασμένες
το 1948 δομές, συστήματα
και διαδικασίες του ΟΗΕ
δυσκολεύονται επί μακρόν
να εξελιχθούν, και [παραμένουν]
συχνά «παγωμένες» από
τις επιταγές της
διεθνούς συναίνεσης που
διαφεύγει, δεν βοηθά.
Όπως ισχύει για
ουσιαστικά όλα όσα
συμβαίνουν στον ΟΗΕ, η
ικανότητα του παγκόσμιου
οργάνου να προβάλλει
δύναμη σε έναν
μετα-πανδημικό κόσμο θα
εξαρτηθεί κυρίως από την
γενική κατεύθυνση στην
οποία θα φτάσουν τα
μεμονωμένα κράτη - μέλη
του. Η Linda
Thomas-Greenfield, η
πρέσβειρα των Ηνωμένων
Πολιτειών στον ΟΗΕ,
εκφώνησε μια ομιλία στις
8 Σεπτεμβρίου στην οποία
περιέγραψε έξι νέες
δεσμεύσεις των ΗΠΑ που
στοχεύουν στην ενίσχυση
του παγκόσμιου οργάνου.
Η Γενική Συνέλευση θα
σηματοδοτήσει το εάν
αυτές οι δεσμεύσεις -οι
οποίες περιελάμβαναν μια
αυστηρότερη τήρηση της
Χάρτας των Ηνωμένων
Εθνών, μια υπόσχεση για
ελαχιστοποίηση της
χρήσης του βέτο και μια
δέσμευση για
διαδικαστικές
μεταρρυθμίσεις στο
Συμβούλιο Ασφαλείας-
απηχούν σε όλα τα μέλη.
Εάν οι Ηνωμένες
Πολιτείες έχουν κάνει
την διπλωματική τους
δουλειά και μπορούν να
επιδείξουν ότι ηγούνται
ενός ευρέος συνασπισμού
πίσω από συγκεκριμένα
μέτρα για την προώθηση
του ΟΗΕ, αυτό θα
μπορούσε να προμηνύει
μια σημαντική αλλαγή. Η
επιτροπή του Κογκρέσου
που διερευνά την επίθεση
της 6ης Ιανουαρίου
[2021] στο Καπιτώλιο των
ΗΠΑ έχει δείξει πώς ένας
παραδοσιακός θεσμός
μπορεί να καινοτομήσει
στις μεθόδους του για να
προσελκύσει ένα ευρύτερο
κοινό. Μέρος της
δοκιμασίας της φετινής
Γενικής Συνέλευσης
αποτελεί το πώς θα
επιδεικνύονται οι
εργασίες στην τηλεόραση,
στο Twitter και στο
TikTok.
Με την Ευρώπη να
απογαλακτίζεται γρήγορα
από την ρωσική ενέργεια
[17] και την Δύση να
προσπαθεί να
περιχαρακωθεί από τις
παρεμβατικές κινεζικές
τεχνολογίες, η λαμπρή
υπόσχεση της παγκόσμιας
αλληλεξάρτησης έχει
ξεθωριάσει σε μια
ρεαλιστική, επιλεκτική
και επιφυλακτική
προσέγγιση στην διεθνή
δέσμευση. Κι όμως, οι
πανδημίες, οι κλιματικοί
κραδασμοί και οι
οικονομικές δονήσεις
διασχίζουν τα σύνορα
χωρίς περιορισμούς,
ανακόπτοντας τις
προσπάθειες υποχώρησης
και απομόνωσης. Σε έναν
κόσμο που στερείται όλο
και περισσότερο τους
συμφωνημένους κανόνες,
είναι αξιοσημείωτο ότι
οι Ηνωμένες Πολιτείες, η
Ρωσία και η Κίνα
εκφράζουν όλες τον
σεβασμό τους στον ΟΗΕ
και ισχυρίζονται ότι
θέλουν να δουν το
σύστημα του ΟΗΕ να
θριαμβεύει. Αυτό από
μόνο του αντιπροσωπεύει
μια ουσιαστική ευκαιρία
για την υπέρβαση του
ανταγωνισμού και την
διατήρηση της
συνεργασίας.
Το ότι ο ΟΗΕ μπορεί να
θεωρηθεί τόσο ως η έδρα
της φιλελεύθερης
διεθνικής τάξης ή, κατά
την σύλληψη του Πούτιν,
ως ένα σύνολο καθολικών
κανόνων που λειτουργούν
για να περιορίσουν τα
Δυτικά προνόμια,
αποτελεί μια υπενθύμιση
της κλίμακας της
πρόκλησης. Ο Ρίτσαρντ
Χόλμπρουκ [18], πρώην
πρεσβευτής των ΗΠΑ στον
ΟΗΕ, συνήθιζε να λέει
ότι εάν δεν υπήρχε ο ΟΗΕ,
ο κόσμος θα έπρεπε να
τον εφεύρει. Ο ΟΗΕ
υπάρχει, αλλά τόσο ο
θεσμός όσο και ο κόσμος
που υπηρετεί απαιτούν
επανεφεύρεση. Η φετινή
συνεδρίαση της Γενικής
Συνέλευσης έχει την
ευκαιρία να διακριθεί ως
η στιγμή που αυτή η
μεταμόρφωση ξεκίνησε
σοβαρά.
Η SUZANNE NOSSEL είναι
πρώην αναπληρωτίς
υφυπουργός Εξωτερικών
των ΗΠΑ για ζητήματα
διεθνών οργανισμών και
υπηρετεί σήμερα ως
διευθύνουσα σύμβουλος
του PEN America.
Η LESLIE VINJAMURI είναι
διευθύντρια του
προγράμματος ΗΠΑ και
Αμερικής στο Chatham
House και επίκουρη
καθηγήτρια διεθνών
σχέσεων στο SOAS
University Of London.
Foreign Affairs
https://foreignaffairs.gr/articles/73822/suzanne-nossel-kai-leslie-vinjamuri/xreiazetai-kapoia-syneleysi?page=show
https://foreignaffairs.gr/articles/73822/suzanne-nossel-kai-leslie-vinjamuri/xreiazetai-kapoia-syneleysi?page=show |
