|
Η
αποσπασματική αυτή προσέγγιση, όπου κάθε νέο
μέτρο μοιάζει να «ξεπηδά από το καπέλο», δεν
ενισχύει την εμπιστοσύνη. Αντιθέτως, τη
διαβρώνει. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι
προβληματικό: «Υπάρχουν λεφτά, αλλά τα δίνουμε
όποτε και όπως μας συμφέρει». Η οικονομική
πολιτική εμφανίζεται όχι ως εργαλείο σχεδιασμού
και σταθερότητας, αλλά ως αντίδραση στα εκάστοτε
δημοσκοπικά δεδομένα.
Οταν τα
ποσοστά είναι πεσμένα, ανοίγει το πουγκί. Οταν
είναι ανεβασμένα, το κρατάμε κλειστό. Η
στρατηγική αυτή δεν παράγει εμπιστοσύνη – τη
θυσιάζει στον βωμό της συγκυρίας και αποτελεί
δίκοπο μαχαίρι: Η προσωρινή ανάκαμψη μπορεί να
επιτευχθεί, αλλά το κόστος είναι η αποδόμηση του
ίδιου του αφηγήματος περί σταθερότητας και
προγραμματισμού.
Η οικονομία
δεν μπορεί να εργαλειοποιείται κάθε φορά που
υπάρχει πίεση. Οι αποφάσεις οφείλουν να υπακούν
σε κριτήρια συνοχής και προτεραιοτήτων, όχι σε
πολιτικούς αυτοσχεδιασμούς.
Γιατί
πρέπει να περιμένουμε τη ΔΕΘ για να ακούσουμε
μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί, όταν η
οικονομία χρειάζεται άμεσα ανάσες; Γιατί οι
φοροελαφρύνσεις να παρουσιάζονται ως πανηγυρικές
εξαγγελίες, αντί να εντάσσονται σε έναν θεσμικό
κύκλο οικονομικού σχεδιασμού;
Η παράδοση
αυτή, σύμφωνα με την οποία το βήμα της Εκθεσης
γίνεται σκηνικό πανηγυρικών ανακοινώσεων,
έρχεται από ένα παρελθόν που υποτίθεται ότι
έχουμε αφήσει πίσω μας. Δεν ταιριάζει με τη
σοβαρότητα που υπαγορεύουν οι απαιτήσεις της
εποχής.
Πρώτη
δημοσίευση στον Οικονομικό Ταχυδρόμο
|
