|
Οι
ευθύνες εκείνων που είχαν αρμοδιότητα να
αποτρέψουν την τραγωδία διερευνώνται και σε κάθε
περίπτωση οι εντυπώσεις που έχουν σχηματιστεί
στην κοινή γνώμη είναι αλγεινές για την
αποτελεσματικότητα μιας τόσο νευραλγικής
κρατικής υπηρεσίας, που είναι ταγμένη στην
προστασία και στην ασφάλεια των πολιτών.
Σε ό,τι
αφορά την Ελληνική Αστυνομία, πέραν των όποιων
ευθυνών, κρίσιμο είναι να επισημανθεί ότι
συγκεκριμένος κρατικός μηχανισμός ασφάλειας
βαρύνεται εδώ και δεκαετίες από διπλή απαξίωση.
Απαξίωση «εκ των έσω και εκ των έξω».
Ας
ξεκινήσουμε πρώτα από το εσωτερικό της ΕΛ.ΑΣ.
Οι
διαχρονικές κομματικές επιλογές της ηγεσίας της,
οι αποστρατείες ικανών αξιωματικών, η εκπαίδευση
των νέων αστυνομικών που πιθανότατα χρειάζεται
αλλαγές και προσαρμογές με τις σύγχρονες
απαιτήσεις, η επικράτηση δημοσιοϋπαλληλικής
νοοτροπίας σε ικανή μερίδα αστυνομικών, τα
«βύσματα» και οι χαριστικές τοποθετήσεις σε
κρίσιμα πόστα αποτελούν δεδομένα, που
απομειώνουν τις φιλότιμες έως ηρωικές
προσπάθειες πάρα πολλών αστυνομικών.
Από την
άλλη, ιδεοληψίες, στρεβλές αντιλήψεις έχουν
κυριαρχήσει σε μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης,
αλλά και της πολιτικής τάξης, έτσι ώστε η
αστυνομία να θεωρείται εχθρός των πολιτών, να
ενοχοποιείται με το παραμικρό, να
αντιμετωπίζεται με καχυποψία και με απαξίωση.
Το
σύνθημα, άλλωστε, «μπάτσοι, γουρούνια,
δολοφόνοι» τα λέει όλα. Η όποια ενέργεια
αστυνομικού κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του
επικρίνεται ως αυθαιρεσία και δεν είναι λίγες οι
περιπτώσεις αστυνομικών, οι οποίοι βρήκαν
κυριολεκτικά τον μπελά τους γιατί προσπάθησαν να
κάνουν τη δουλειά τους αντιμετωπίζοντας την
παρανομία και το έγκλημα.
Η
αστυνομική αυθαιρεσία, η υπέρβαση των
αρμοδιοτήτων της ΕΛ.ΑΣ., δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι πρέπει να καταδικάζεται και παραδειγματικά
να τιμωρείται. Ομως, άλλο η αυθαιρεσία και η
εγκληματικότητα (διότι εγκληματικότητα υπάρχει
–και μάλιστα σοβαρής μορφής– και στις τάξεις του
αστυνομικού σώματος) και άλλο η ενοχοποίηση των
αστυνομικών σε κάθε περίπτωση.
Ισως
είναι αναγκαίο, είναι καιρός πια, κάτι
πραγματικά και ουσιαστικά να αλλάξει για τη
διπλή απαξίωση της Ελληνικής Αστυνομίας. Και
πρωτίστως, οι όποιες αλλαγές ας ξεκινήσουν από
«μέσα», ώστε να εμπεδωθεί και στους πολίτες
αίσθημα εμπιστοσύνης στην ηγεσία του σώματος και
στον κάθε αστυνομικό που υπηρετεί.
Είμαστε
στην Ε.Ε. κοντά πενήντα χρόνια και απέχουμε από
τον Εμφύλιο και τις ανώμαλες πολιτικές περιόδους
που ταλάνισαν οδυνηρά την ελληνική κοινωνία,
άλλα τόσα. Μια σύγχρονη αστυνομία όλους μάς
ωφελεί. Διότι η ασφάλεια των πολιτών είναι από
τα βασικότερα ατομικά μας δικαιώματα και από τις
μείζονος σημασίας υποχρεώσεις της πολιτείας. Τα
αυτονόητα δηλαδή…
Ιωάννα
Μάνδρου (Καθημερινή) |
