|
Διαβάζω
για τη συμπεριφορά των κατοίκων της Ρόδου
απέναντι στους επισκέπτες. Πώς τους βοήθησαν να
εγκαταλείψουν τα ξενοδοχεία τους που απειλούνταν
από τις φλόγες, πώς τους πρόσφεραν τροφή και
νερό και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και στέγη.
Βλέπω πολλούς απ’ αυτούς να ευχαριστούν τους
ντόπιους μπροστά στις κάμερες. Δεν μπορώ να
συλλάβω το μέγεθος της καταστροφής. Το νησί το
ξέρω ελάχιστα και οι αριθμοί και τα στοιχεία δεν
φτάνουν για να σου δώσουν την αίσθηση της
πραγματικότητας. Δεν μπορώ όμως να μην
αναλογισθώ πόσο παράξενος λαός είμαστε. Αυτοί οι
άνθρωποι δεν είναι άγγελοι, ούτε ανήκουν σε
κάποια ειδική φυλή. Είναι άνθρωποι σαν και εμάς.
Και αύριο, όπως και χθες, με τον ίδιο
αυθορμητισμό που ανέδειξαν τα προτερήματά τους,
με τον ίδιο τρόπο μπορούν να απελευθερώσουν τα
ελαττώματά τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που
μπορεί να χτίσουν στο δάσος, να κλείσουν τον
αιγιαλό με ξαπλώστρες ή να παρκάρουν το
αυτοκίνητό τους στη μέση του δρόμου. Ε ναι,
είμαστε παράξενος λαός. Ικανοί για το καλύτερο
και το χειρότερο. Υπάρχει μια εξήγηση, θα μου
πείτε. Η αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο, η
αμέλεια, ακόμη και η κακόβουλη, οφείλεται στο
γεγονός ότι είναι απρόσωπος. Πράγμα που στο
συλλογικό μας ασυνείδητο δεν σημαίνει ότι ανήκει
σε όλους, σε εσένα όπως και στον διπλανό σου.
Σημαίνει ότι δεν ανήκει σε κανέναν. Οπότε
μπορείς να τον κάνεις δικό σου χωρίς η συνείδησή
σου να σου υπενθυμίζει ότι τον καταπατάς ή τον
καταχράσαι. Ο τουρίστας έχει πρόσωπο. Κι αυτό
αγγίζει την ενσυναίσθησή σου – όπως οι πρόσφυγες
που έβγαιναν από τη θάλασσα στη Λέσβο το 2015.
Στον πανικό τους προσωποποιείται η καταστροφή.
Κι όταν τους βοηθάς είναι σαν να ξεπερνάς την
αδυναμία σου απέναντί της. |
|
Κατά τα
λοιπά, όπως μου μεταδίδει η ειδική ανταποκρίτριά
μου από τη Ρόδο, οι κάτοικοι έδρασαν αυτοβούλως
και χωρίς καμία πραγματική βοήθεια. Το
αεροδρόμιο άργησε να κλείσει, με αποτέλεσμα να
φθάνουν γεμάτες πτήσεις στο νησί ενώ η φωτιά
είχε ήδη εξαπλωθεί. Ο δε δήμος, τις οδηγίες τις
έδινε μόνον στα ελληνικά. Και υποθέτω ότι στον
δήμο δεν εργάζονται άνθρωποι διαφορετικής φυλής
απ’ αυτούς που βοήθησαν να απομακρυνθούν πάνω
από 20.000 τουρίστες. Οπου μια θέση στο Δημόσιο
μοιάζει με φιλί του θανάτου. Ομως ούτε αυτή η
ερμηνεία μοιάζει αρκετή. Διότι οι δύο χειριστές
που σκοτώθηκαν χθες στην Εύβοια οδηγώντας ένα
γηραλέο Canadair, δύο νέα παιδιά, ανήκουν στην
ίδια ανθρώπινη ομάδα και στον ίδιο κόσμο με
όσους άφησαν αβοήθητους τους κατοίκους στο Μάτι
πριν από πέντε χρόνια. Από τη μια αυτός που
τρέχει να αντιμετωπίσει την καταστροφή, από την
άλλη αυτός που την παρακολουθεί ώσπου οι φλόγες
να φθάσουν στα πόδια του. Οι δύο ψυχές του ίδιου
λαού.
Τάκης
Θεοδωρόπουλος (Καθημερινή) |
