|
Αρχικά
ασήμαντο, σταδιακά άρχισε να απλώνεται πολιτικά
και γεωγραφικά. Να βρίσκεται σιγά σιγά παντού
στη χώρα. Και να έχει επεκταθεί από το αρχικό
«πετάξτε τους έξω, τρώνε τα λεφτά μας» σε
ευρύτερη ατζέντα επί του συνόλου των ζητημάτων
της δημόσιας ζωής, γερμανικής και ευρωπαϊκής.
Και όταν πια είχε ετοιμαστεί ήρθε η στιγμή του:
η μεταναστευτική / προσφυγική κρίση το βρήκε
έτοιμο να αρπάξει την ευκαιρία: εκτοξεύθηκε,
αρχικά στο επίπεδο των περιφερειών και των
ομόσπονδων κρατών και στη συνέχεια και στα
ομοσπονδιακά ποσοστά. Αυτά, μέχρι το τωρινό
τελευταίο του άλμα, που αν και δημοσκοπικό είναι
μεγίστης σημασίας: Η AfD, η «Εναλλακτική για τη
Γερμανία», ανιχνεύεται πλέον ως δεύτερο κόμμα σε
ομοσπονδιακό επίπεδο, κάτι που σημαίνει ότι
βρίσκεται ήδη στο κατώφλι της εξουσίας.
Η
ακροδεξιά AfD άφησε για πρώτη φορά πίσω του το
SPD, τους Σοσιαλδημοκράτες του καγκελάριου
Σολτς, σε δημοσκόπηση του Ινστιτούτου FORSA,
όπου μετρήθηκε να έχει την υποστήριξη του 19%
των ερωτηθέντων. Σύμφωνα με τις τακτικές
μετρήσεις του Ινστιτούτου, αυτό σημαίνει αύξηση
κατά δύο μονάδες σε μία εβδομάδα που του έδωσαν
και το προβάδισμα έναντι του SPD, σύμφωνα με το
δίκτυο RTL. Η παραδοσιακή γερμανική Δεξιά, το
CDU/CSU με κορμό το κόμμα της Μέρκελ που έχασε
την καγκελαρία μέσα από τα χέρια του από ένα
ανόητο γέλιο του διαδόχου της σε ώρα εθνικού
πένθους, παραμένει πρώτο κόμμα με 29%, ενώ οι
Πράσινοι, που μετέχουν στην κυβέρνηση είναι
σταθεροί στο 14% και το νεοφιλελεύθερο FDP στο
7%. Αλλη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου INSA για
την «Bild» ανεβάζει την AfD στο 19,5%, που είναι
το υψηλότερο ποσοστό που της έχει αποδοθεί μέχρι
σήμερα.
Τα αίτια
στα οποία αποδίδεται αυτή η εκτίναξη είναι τα
γνωστά που μπορεί να αναμένει κανείς και που
συζητούν άπαντες. Εκείνο όμως για το οποίο
ουδείς συζητά, είναι το τι θα σημαίνουν τέτοια
ποσοστά αν επαληθευτούν στις επόμενες
ομοσπονδιακές εκλογές, ειδικά μάλιστα αν οι
Σοσιαλδημοκράτες φτάσουν στα τάρταρα, όπως
δείχνει η πορεία των μετρήσεών τους ότι θα
συμβεί. Κάτι τέτοιο θα καταστήσει πολύ πιθανή τη
συμμετοχή της AfD απαραίτητη για τον σχηματισμό
της επόμενης γερμανικής κυβέρνησης. Και αν
συμβεί αυτό, ένα νέο τοπίο θα διαμορφωθεί τόσο
για την ίδια τη Γερμανία, όσο και για την
Ευρώπη.
Η
γερμανική Ακροδεξιά δεν είναι… σαν τις άλλες:
όπως λ.χ. η Μελόνι στην Ιταλία, ή αλλού που η
«προσαρμογή» αποδεικνύεται σχετικά απλή υπόθεση.
Και αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους, με
πρώτο και κυριότερο ότι η Γερμανία δεν είναι
χώρα που μπορεί να «πιέσει» κανείς με τους
τρόπους που η ίδια πιέζει τις άλλες χώρες στις
πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό τους όταν τη
βρίσκουν αντίθετη. Η Γερμανία δεν έχει
ελλείμματα, δεν έχει χρέη, ή «μπλεξίματα» με την
ΕΕ. Δεν έχει κανείς από πού να την πιάσει.
Αλλωστε,
ελέγχει πλήρως όλους τους σχετικούς μηχανισμούς.
Ετσι, ουδείς θα αντιδράσει. Δεύτερον, στη
Γερμανία, άνθρωποι και θεσμοί έχουν πολλά και
αντιφατικά χαρακτηριστικά, ένα εκ των οποίων
είναι ότι όσα λένε, αυτά κάνουν και δεν
αλλάζουν. Και αν η Ακροδεξιά ανέβει στην
εξουσία, θα παραμείνει Ακροδεξιά. Γνήσια, σκληρή
Ακροδεξιά που η Δυτική Ευρώπη έχει καιρό να δει.
Και που, πλέον, μετά το εξοπλιστικό μαμούθ του
Σολτς και τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας του
Βερολίνου, θα παραλάβει και μία στρατιωτικά
πανίσχυρη χώρα.
Γεώργιος
Π. Μαλούχος (in.gr) |
