|
Η σκέψη
των πολιτών της χώρας είναι στραμμένη
αποκλειστικά στους άνδρες και στις γυναίκες
–ενστόλων και εθελοντών– που δίνουν με αυτοθυσία
και κίνδυνο της ζωής τους τη μάχη των μαχών για
να περιορίσουν τη συμφορά. Αυτοί και μόνον είναι
άξιοι σεβασμού και ευγνωμοσύνης.
Υπάρχουν
βέβαια και οι πολιτικοί μας. Είδος εν αφθονία
στην Ελλάδα, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
ιδιοσυστασίας, διαφορετικά από εκείνα των πάσης
προελεύσεως ομολόγων τους.
Δεν
έλειψαν από τη χώρα μας πολιτικοί σημαντικότατου
διαμετρήματος, ικανοί να κατανοήσουν θεωρητικά
και να διαχειρισθούν ακαδημαϊκά τα διάφορα
προβλήματα που ανακύπτουν. Αλλά όλα αυτά στο
πλαίσιο μιας θεαματικής ασκήσεως στο κενό.
Κι αυτό
διότι πίσω και κάτω από έναν Ελληνα πολιτικό
ολκής δεν υπάρχει κράτος. Δεν έχει δηλαδή να
στηριχθεί στην ίδια κοινωνική, διοικητική,
ιστορική υποδομή, όπως κάποιος πολιτικός της
Δύσεως, στην οποία πιστεύουμε οι πάντες πως
ανήκουμε, δίχως στην πράξη να συμβαίνει αυτό.
Αυτό το
πάγιο έλλειμμα αναδεικνύεται με τρόπο
τραγικότατο τις τελευταίες μέρες. Κατά την κρίση
ή φαντασία των ιθυνόντων υπήρξε σχεδιασμός,
εξασφαλίσθηκαν τα μέσα για την αντιμετώπιση ενός
επαναλαμβανόμενου δράματος, αλλά όλα στο επίπεδο
σχεδίων επί χάρτου, που τελικώς εσάρωσαν οι
φλόγες.
Αίσθημα
υπεροψίας πολιτικής και πολιτισμικής
χαρακτηρίζει την ελληνική ελίτ έναντι της
Τουρκίας, με μόνη τη διαφορά βεβαίως ότι σε αυτή
τη χώρα υπάρχει και λειτουργεί κράτος. Και εάν
κάποιοι υποστηρίξουν ότι η Τουρκία είναι χώρα
αυταρχική και ανελεύθερη, υπάρχει μια πληθώρα
χωρών στην παλαιά και τη νέα Ευρώπη –τη
μετακομμουνιστική– με κράτος εδραιωμένο και
λειτουργικό. Και κάποιες από αυτές δεν έχουν βίο
ανεξαρτήτου οντότητος μακρύτερο της Ελλάδος.
Συχνότατα γίνεται αναφορά για το «πολιτικό
πρόβλημα» της Ελλάδος. Αλλά ενδεχομένως το
πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα να είναι κατ’
εξοχήν «οργανωτικό» και όχι ασαφώς «πολιτικό».
«Η
ελληνική δημόσια ζωή εμφανίζει δύο φαινόμενα
ασυνήθιστα», έγραφε ο Κρις Γουντχάους και
συνέχιζε: «Αποτελείται από προβλήματα πολύ
πρωτόγονης μορφής για να χαρακτηρίζονται
πολιτικά και από πολιτικούς αποφασισμένους να τα
απωθούν διαρκώς από τον νου τους». Η παρατήρησή
του μάλλον ισχύει έως σήμερα.
Ο
Ελληνας πολιτικός είναι από τη φύση του
υψιπετής. Οραματίζεται σαρωτικές ανατροπές,
προσομοιώσεις ταχύτατες με τα ισχύοντα στην
Ευρώπη. Αλλά για να επιτευχθούν όλα αυτά τα
θαυμαστά, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί η
απαιτούμενη υποδομή από άτομα, όχι εκπάγλου
ευφυΐας, αλλά διαθέτοντα απλώς κοινό νου και
υπομονή. Και αυτές είναι ιδιότητες που φαίνεται
πως λείπουν.
Κώστας
Ιορδανίδης (Καθημερινή) |
