|
Σε ένθετο της «Κ»
της 23.07.2023 γίνεται μια εκτεταμένη αναφορά
στους Έλληνες της πόλης Βρότσλαβ (ή προπολεμικά,
γερμανική πόλη Μπρεσλάου) και Ζγκορζέλτς της
Πολωνίας. Στις πόλεις αυτές βρέθηκα,
τα καλοκαίρια του 1975 και 1976, για να
επισκεφθώ – και να γνωρίσω – την οικογένεια του
αδελφού του πατέρα μου, Αναστασίου Βενέτη,
πολιτικού πρόσφυγα και κομμουνιστή από το 1928.
Το Ζγκορέλετς ήταν
τμήμα της πόλη του Γκαίρλιτς, και τις χωρίζει ο
ποταμός
Νάϊσε. Στην πόλη αυτή της Πολωνίας, μαζί με
περίπου 2 με 3 χιλιάδες Έλληνες, βρέθηκε και ο
αείμνηστος θείος μου μετά τον Εμφύλιο πόλεμο.
Τέσσερα από τα πέντε παιδιά του με εντολή του
Κ.Κ.Ε. μεταφέρθηκαν το 1949, από την Αλβανία
στην Ανατολική Γερμανία, εις την οποίαν η ηγεσία
του Κ.Κ.Ε. προωθούσε παιδιά, χωρίς την παρουσία
των γονέων τους, ηλικίας περίπου 10-15 ετών.
Τούτο το έπραττε για να γαλουχηθούν, μακριά από
μικροαστικές αντιλήψεις και οικογενειακούς
δεσμούς. Έτσι ως γνήσιοι Μπολσεβίκοι, πλήρως
αφοσιωμένα στο κόμμα, ν’ αποτελέσουν την αιχμή
του δόρατος για μια «Κόκκινη Ελλάδα».
Η μοναδική κόρη
(και παιδί) που του απέμεινε στην Πολωνία, ήταν
η αείμνηστη εξαδέλφη μου Βικτώρια, 4-5 ετών
τότε. Και αυτή όμως επίσης με εντολή του Κ.Κ.Ε.,
βρέθηκε, μακριά
από τους γονείς της, σε παιδόπολη, στην Πολωνία,
όπως και ο αείμνηστος Μίνως Κυριακού και η
αδελφή του Ζωή (βλ. το βιβλίο του Μανώλη
Πιθαρούλη, ο οποίος διατέλεσε μέλος της Κ.Ε. του
Κ.Κ.Ε. «είκοσι χιλιάδες λεβέντες», εκδοθέν μετά
το θάνατό του, από την σύντροφό του στη ζωή και
στο κόμμα, Καλλιόπη Πιθαρούλη, το 1992). Μου
έλεγε η μακαρίτισσα εξαδέλφη μου, όσο ήταν,
υποχρεωτικά, στην παιδόπολη, που την ήλεγχε
απολύτως το Κ.Κ.Ε., ησθάνετο υπερήφανη που ο
πατέρας της ήταν κομμουνιστής. Όταν όμως
επέστρεψε, μετά τον θάνατο του Στάλιν, στους
γονείς της, στο Ζγκορζέλετς, και εφοίτησε σε
πολωνικό σχολείο, το κλίμα άλλαξε άρδην. Οι
συμμαθητές της την εχλέβαζαν που είχε πατέρα
κομμουνιστή και η προηγούμενη υπερηφάνεια,
μετεβλήθη σε ντροπή, για την ιδιότητα του πατέρα
της… Χωρίς, τα πέντε παιδιά του, ο θείος μου
έγινε πατέρας στην Πολωνία, δύο άλλων παιδιών,
του Γιώργου και της Παναγιώτας. Και επειδή
επέμενε να συναντηθεί με τα 4 παιδιά του που
βρίσκονταν στην Ανατολική Γερμανία, έπεσε στη
δυσμένεια του κόμματος. Τελικά μπόρεσε να έλθει
σε επαφή μαζί τους μόλις το 1956, όταν επέτρεψε
το Κ.Κ.Ε. στα παιδιά του, να τον επισκεφθούν.
Επίσης, ο
αείμνηστος εξάδελφός μου Γιώργος μου ειπε ότι το
1970, μια παρέα ελληνόπουλων περίπου 10,
γεννηθέντα όλα στο Ζγκορζέλετς, μισομεθυσμένα,
επραγματοποίησαν ένα είδος διαδήλωσης, υπέρ του
στρατιωτικού καθεστώτος που είχε επιβληθεί
πραξικοπηματικά στην Ελλάδα, ζητωκραυγάζοντας
υπέρ του Γεωργίου Παπαδόπουλου!
Το 1978 ο θείος
μου Αναστάσιος Βενέτης επισκέπτεται την Ελλάδα,
30 χρόνια περίπου από τότε που ο λεγόμενος
Δ.Σ.Ε. κατέφυγε, ηττημένος, στις «Λαϊκές
Δημοκρατίες» της Ανατολικής Ευρώπης, στις οποίες
ο θρίαμβος του Κομμουνισμού επετεύχθη με τις
λόγχες του Σοβιετικού
Στρατού.
Ήλθε αεροπορικώς
από την Βαρσοβία μέχρι την Σόφια και από εκεί
οδικώς στην Ελλάδα. Μετά τρίμηνη παραμονή του
στην Ελλάδα επιστρέφων στην Πολωνία μέσω Σόφιας
με αεροπλάνο των Βουλγαρικών αερογραμμών, δεν
έφθασε ποτε στον προορισμό του γιατί
το αεροπλάνο κατέπεσε κάπου στην Ουγγαρία στις
16.3.197…
Πολύ αργότερα ο εγγονός του Τάσος
Trentzsch,
γιος της κόρης του Ελπίδας και του Γερμανού
Βάλφριτ
Trentzsch,
επεχείρησε ν’ αποδράση με αερόστατο από την
Ανατολική Γερμανία, στο Δυτικό Βερολίνο. Συνελήφθη
όμως και καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση. Η
πτώση του Τείχους του Βερολίνου -9-11- 1989- τον
βρήκε στη φυλακή. Τα επιζώντα παιδιά και εγγόνια
του θείου μου ευρίσκονται στη Γερμανία εκτός από
την μικρότερη κόρη του και κάποια άλλα εγγόνια
του που διαμένουν στην Ελλάδα και μια εγγονή του
στην Ίμπιζα της Ισπανίας.
Μικρά περιστατικά στα χρόνια εκείνα, όταν η
ομίχλη του Κομμουνισμού σκέπαζε τα μάτια των
ανθρώπων, και που ανήκουν σε μια σελίδα της
Ιστορίας που έχει μείνει σχεδόν άγνωστη…
Αντώνης Ν. Βενέτης
(EBR) |
