|
Το πιο
πολιτικό που είπε ήταν ότι θα είναι ο
«αντι-Μητσοτάκης».
Κατά τα
άλλα, η ιστορία του είναι αυτή ενός νέου εύπορης
οικογένειας, που βρέθηκε στις ΗΠΑ και προσπάθησε
να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, πριν αποδεχτεί
την πρόσκληση να είναι υποψήφιος στο
Επικρατείας.
Δεν
υπήρξε ποτέ στρατευμένος, ούτε καν με την έννοια
του να πηγαίνει σε καμιά διαδήλωση.
Δεν
υπήρξε ποτέ ακτιβιστής ή συνδικαλιστής.
Δεν είχε
καμία πολιτική και κομματική σχέση με την
Αριστερά.
Και γι’
αυτό όσα έχει γράψει στα νιάτα του είναι
τοποθετήσεις δεξιές.
Είναι
επίσης σαφές ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, που δεν
έχει περάσει από κάποιο αριστερό κομματικό
σχηματισμό στην Ελλάδα, δεν αντιλαμβάνεται τι
σημαίνει συντροφικότητα, ούτε τι σημαίνει
εσωκομματικός διάλογος, πόσω μάλλον ζυμώσεις και
συγκερασμός ιδεών, ακόμη και σε υψηλούς τόνους,
με έντονο τρόπο.
Γι’ αυτό
και θεωρεί ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να
«δείξει πυγμή».
Αυτή
είναι η πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
του Κασσελάκη δεν είναι ένα αριστερό κόμμα όπως
ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και μετά τις βαθιές πληγές
των μνημονίων.
Δεν
πρόκειται να υποστηρίξει μια «πολιτική ατζέντα»
που αναλογεί σε αριστερό κόμμα.
Ακόμη
και ο «δικαιωματισμός» του θα είναι πλέον
φιλελεύθερος και δεν θα αφορά π.χ. τα δικαιώματα
των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Ούτε
πρόκειται αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ να επεξεργαστεί μια
εναλλακτική οικονομική πρόταση. Τα είπε,
άλλωστε, επί της ουσίας, και στον ΣΕΒ ο νέος
πρόεδρος.
Αυτό
είναι και αυτό μπορεί να κάνει ο Κασσελάκης.
Και αυτό
στηρίζει και μεθοδεύει η ομάδα των στελεχών που
τον στηρίζουν και που πιστεύουν ότι μπορούν αυτή
τη στιγμή να κάνουν εκκαθαρίσεις, να συκοφαντούν
ακόμη και με ψεύδη δικούς τους συντρόφους, να
μην έχουν κανένα θέμα να μιλούν απαξιωτικά για
ανθρώπους όπως ο Νίκος Φίλης, που σε τελική
ανάλυση είναι στρατευμένος στην Αριστερά με
προσφορά και αγώνες πολύ πριν γεννηθεί ο
Στέφανος Κασσελάκης.
Μια
ομάδα που πιστεύει ότι στην εξουσία θα τους
επαναφέρει ο συνδυασμός ανάμεσα στη φωτογένεια
του Κασσελάκη, τη τζάμπα μαγκιά του Πολάκη και
τη δήθεν «τσεκουράτη» γλώσσα της Αυγέρη, μαζί με
μια στρατιά τρολ που το μόνο που κάνουν είναι να
λοιδορούν συντρόφους και συντρόφισσές τους. Αν
βέβαια γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη και δεν
στηρίζουν την ύπαρξή τους στην τακτική του νέου
προέδρου που θέλει τη παντελή και επικίνδυνη
πολιτική άγνοια για ουσιώδη ζητήματα να
λειτουργεί ως ανεστραμμένο προσόν στο λαϊκίστικο
πλαίσιο του «είμαι ένας από εσάς».
Για να
μην αναφερθώ στο τρομερό εύρημα ότι «τώρα ο
ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει Πατριωτική Αριστερά» χωρίς
βέβαια να έχει δοθεί καμία απάντηση στο τι
σημαίνει αυτό το «Πατριωτική». Γιατί, για
παράδειγμα, το τι σημαίνει «Πατριωτική Δεξιά» το
γνωρίζουμε: κλειστά σύνορα, απανθρωπιά, φράχτης
και pushbacks. Κάτι ανάλογο θα είναι και η
Πατριωτική Αριστερά;
Εγώ δεν
θέλω να σταθώ στο εάν αυτό το σχέδιο θα πετύχει.
Εάν δηλαδή αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας
λαϊκισμός, με έμφαση στην εικόνα, χωρίς πολλά
λόγια και χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό που θα
προσπαθεί να μαζέψει τη δυσαρέσκεια που παράγει
η κυβερνητική πολιτική.
Παρότι
πρέπει να υπογραμμίσω πως όσες λιγότερες
πολιτικές δεσμεύσεις αναλαμβάνει ένα κόμμα πριν
βρεθεί στην εξουσία, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί
να απολογηθεί για υποσχέσεις που αθέτησε.
Και
πρακτικά η επένδυση του Κασσελάκη στην «εικόνα»,
από την επίσκεψη στη Θεσσαλία μέχρι το γάμο του,
είναι ο τρόπος με τον οποίο αποφεύγει να
δεσμευτεί πολιτικά για οτιδήποτε.
Πράγμα
που σημαίνει ότι εάν ποτέ βρεθεί να κυβερνήσει,
η πολιτική του θα είναι η «συνέχεια του
καθεστώτος» και όχι η «αλλαγή».
Όλα αυτά
πρέπει να τα καταλάβουν όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
σήμερα εύλογα διαμαρτύρονται γιατί βλέπουν το
κόμμα τους να μετασχηματίζεται σε κάτι που δεν
έχει σχέση με την Αριστερά.
Ακόμη
και με την Αριστερά που θα ψήφιζε και Μνημόνια
άμα χρειαζόταν.
Μόνο που
θα πρέπει να αναλογιστούν και τη δική τους
ευθύνη όταν για παράδειγμα πίεσαν για μια
διαδικασία γρήγορης αλλαγής ηγεσίας,
παραβλέποντας τη βασική αρχή της αριστερής
κουλτούρας που είναι ότι πρώτα κάνεις σοβαρή
εσωκομματική πολιτική συζήτηση, μετά κάνεις
συνέδριο, χαράζεις γραμμή και μετά εκλέγεις
ηγέτη στη βάση αυτής της γραμμής.
Γιατί
διαφορετικά εκλέγεις ηγέτη που όχι μόνο δεν
δεσμεύεται σε καμία πολιτική γραμμή αλλά μπορεί
πάντα να επικαλείται το «εμένα εξέλεξε η “βάση”,
εμένα πρέπει να ακούσετε».
Γι’ αυτό
και δεν έχει νόημα να περιμένουν κανένα
συνέδριο, εάν και όποτε θα γίνει αυτό. Δεν θα
αλλάξει τίποτα εκεί.
Ας
αποδεχτούν ότι έτσι είναι η κατάσταση στον
ΣΥΡΙΖΑ και ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αρχηγό
αριστερό, όποιο νόημα και εάν μπορεί να δώσει
κανείς σε αυτή τη λέξη. Και σύντομα δεν θα είναι
καν ένα αριστερό κόμμα, με οποιαδήποτε έννοια.
Και ας
πράξουν αναλόγως. Θέλουν να μείνουν και να είναι
μια εσωκομματική αντιπολίτευση υπό διαρκή πίεση
και υπό διαρκή εξώθηση, με την ελπίδα ότι ο νέος
αρχηγός θα «φάει τα μούτρα του» στις Ευρωεκλογές
και άρα θα τεθεί εκ νέου θέμα ηγεσίας; Ας το
κάνουν.
Θέλουν
να φύγουν για να δοκιμάσουν να φτιάξουν ένα νέο
αριστερό κόμμα, που θα δοκιμάσει να ανασυνθέσει
μια εκδοχή αριστερής πολιτικής πιο κοντά σε αυτό
που αποτέλεσε την πολιτική ραχοκοκαλιά του
ΣΥΡΙΖΑ; Ας το τολμήσουν.
Αλλά ας
σταματήσουν απλώς να θρηνούν που το κόμμα τους
μεταλλάσσεται μπροστά τα μάτια τους, γιατί αυτό
δεν έχει καμία σημασία.
Σε κάθε
περίπτωση ας καταλάβουν ένα πράγμα: ο ΣΥΡΙΖΑ ως
αυτό που δοκίμασε να είναι, δηλαδή ένα κόμμα
αριστερό (και όχι «κεντροαριστερό) που μπορούσε
να κυβερνήσει, έχει πια τελειώσει.
Δεν
υπάρχει δηλαδή θέμα «επιστροφής». Το ρολόι δεν
γυρίζει πίσω.
Και εάν
ο ένας δρόμος είναι η «αμερικανική» λογική του
Κασσελάκη, ο άλλος δρόμος δεν μπορεί παρά να
είναι κάτι νέο. Κοινώς η προσπάθεια να
ξαναφτιαχτεί σύγχρονη, μαζική και λαϊκή
Αριστερά. Που θα μπορούσε να είναι κυβερνώσα
επειδή θα είναι σύγχρονη, μαζική και λαϊκή και
όχι το αντίστροφο.
Κατανοώ
ότι οι αποφάσεις δεν είναι εύκολες όμως είναι
προτιμότερες οι καθαρές θέσεις από έναν διαρκή
καυγά ή μια προσπάθεια να ακυρωθούν ειλημμένες
αποφάσεις για τις οποίες, καλώς ή κακώς, ισχύει
το «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την
απομάκρυνση εκ του ταμείου».
Την ίδια
στιγμή βέβαια όλα αυτά αναδεικνύουν και την
ευθύνη αυτού που επέλεξε την απουσία από τις
εξελίξεις.
Ο Αλέξης
Τσίπρας, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι,
εξακολουθεί να έχει ευθύνη για το κόμμα του. Και
όταν το κόμμα του αυτή τη στιγμή μόνο με όρους
ιλαροτραγωδίας μπορεί να περιγραφεί, η ευθύνη
του είναι μεγαλύτερη.
Και
άλλοι ηγέτες επέλεξαν κάποτε να αποσυρθούν όμως
όποτε χρειάστηκε να κάνουν δημόσιες παρεμβάσεις
τις έκαναν.
Και στην
περίπτωση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ αυτό το «όποτε
χρειάστηκε» παίρνει και ένα «επειγόντως».
Λευτέρης
Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr) |
