|
Δεν
είναι καν θέμα προσωπικών γνωριμιών κάποιου
ηγέτη, της φαινομένης ή και ειλικρινούς
εκτιμήσεως των ξένων ομολόγων του προς το
πρόσωπό του. Eχουν και αυτά τη σημασία τους,
βεβαίως, αλλά όμως δεν αρκούν.
Διότι,
όπως μάθαμε από τον Παναγιώτη Πιπινέλη, η
εξωτερική πολιτική είναι η προβολή της
οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής και
πολιτιστικής ισχύος μιας χώρας στην περιφέρεια
εις την οποίαν ανήκει.
Πολύτιμες και ουσιαστικότατες οι συμμαχίες και
σημασίας καθοριστικής η επιτευχθείσα πλήρης
ενσωμάτωση της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Αυτά σαφώς συγκροτούν πλέγμα πολύτιμο ασφαλείας,
αλλά το ειδικό βάρος μιας χώρας σταθμίζεται από
τον βαθμό της εσωτερικής της συγκροτήσεως και
ισχύος.
Τους
τελευταίους μήνες, οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες
που σάρωσαν τη χώρα, καθώς και η πλημμελής
στρατιωτική οργάνωση της αποστολής ανθρωπιστικής
βοηθείας στη Λιβύη, που είχε ως συνέπεια το
δυστύχημα, ανέδειξαν δραματικές υστερήσεις του
κρατικού μηχανισμού, ακόμη και στις Eνοπλες
Δυνάμεις, στο επίπεδο σχεδιασμού μιας απλής
επιχειρήσεως.
Αυτό,
ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η Ελλάς είναι
χώρα-παρίας του δυτικού συστήματος. Oμως, όλες
αυτές οι ελλείψεις και υστερήσεις, που είναι
γνωστές εις τους κρατούντες σήμερα –και σε όσους
προηγήθηκαν αυτών– όπως επίσης και στις φίλιες ή
αντίπαλες δυνάμεις, απομειώνουν το ειδικό βάρος
της Ελλάδος.
Και
επειδή η εξωτερική πολιτική δεν είναι άσκηση εν
κενώ, η ανάγκη συγκροτήσεως κράτους λειτουργικού
και αποτελεσματικού είναι η αναγκαία προϋπόθεση
ώστε η αξία της Ελλάδος να μη σταθμίζεται απλώς
ως «οικοπέδου» κατάλληλου για την ανάπτυξη
στρατιωτικών βάσεων ή ως «ελκυστικού προορισμού»
για εκατομμύρια τουριστών. Καλά είναι βεβαίως
και αυτά, μόνο που δεν αρκούν. Ολως διαφόρως
οικοδομείται το κύρος μιας χώρας.
Κώστας
Ιορδανίδης (in.gr) |
