|
Αυτό,
βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν έχει ενδιαφέρον και
σημασία.
Γι’ αυτό
και θέλω να παραθέσω τι συγκράτησα εγώ και τι
ορίζει για εμένα μια βαθύτερη κυβερνητική
αμηχανία και την προσπάθεια χειρισμού αυτής.
Η πρώτη
διαπίστωση ήταν ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι
έχουμε μπει σε μια φάση όπου οι φυσικές
καταστροφές θα υπερβαίνουν τις δυνατότητες του
κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί.
Αυτό
υποδηλώνει η διαρκής υπογράμμιση του όγκου του
νερού που έπεσε στη Θεσσαλία και ότι δεν υπήρχε
περίπτωση κάποιο αντιπλημμυρικό έργο να είχε
ανταποκριθεί.
Ουσιαστικά, μια έμμεση αποδοχή ότι οι μεγάλες
καταστροφές θα είναι τμήμα της νέας
κανονικότητας και οι πολίτες θα πρέπει να είναι
προετοιμασμένοι.
Η
δεύτερη διαπίστωση είναι η ομολογία της
κυβέρνησης ότι θα είναι πλέον πέραν των
οικονομικών δυνατοτήτων του κράτους η αποζημίωση
για τέτοιες καταστροφές.
Εξ ου
και η έμφαση στην ιδιωτική ασφάλιση ως υποχρέωση
πλέον των επιχειρήσεων και από ένα σημείο και
μετά των πολιτών.
Η τρίτη
διαπίστωση είναι ότι παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση
προσπαθεί να επενδύσει πολιτικά στην καλή
κατάσταση της οικονομίας που συμπυκνώθηκε στην
επίτευξη της επενδυτικής βαθμίδας και τους
καλύτερους σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες
ρυθμούς ανάπτυξης.
Εξ ου
και η έμφαση σε ορισμένα μέτρα όπως το
«ξεπάγωμα» των τριετιών και η νέα αύξηση του
κατώτατου μισθού, μαζί βέβαια με την αναγνώριση
του προβλήματος που γεννά η έκρηξη της
ακρίβειας.
Σε όλα
αυτά προστέθηκαν προφανώς και όλες οι εξαγγελίες
που ούτως ή άλλως ήθελε να κάνει ο πρωθυπουργός
για το συνολικότερο σχεδιασμό της κυβέρνησης.
Και
βεβαίως την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός εμμέσως
πλην σαφώς υπογράμμισε ότι εξακολουθεί να
αισθάνεται κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι με
δεδομένη και την κατάσταση στην αντιπολίτευση,
ιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως,
όποιος ήξερε να διαβάσει πίσω από τις γραμμές,
μπορούσε να δει την πραγματική αμηχανία πίσω από
την εικόνα «τα πράγματα είναι υπό έλεγχο».
Γιατί
αυτή τη φορά η κυβέρνηση αισθάνεται ότι
τα πράγματα δεν είναι ακριβώς υπό έλεγχο…
Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr) |
