|
Στις
εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Ελλάδα, η
ακροδεξιά, μέσα από διάφορα σχήματα, που
εισήλθαν στη Βουλή, συγκεντρώνει ένα ποσοστό
γύρω στο 13%. Το δε μεγαλύτερο κόμμα από τα
ακροδεξιά, οι «Σπαρτιάτες», έχουν ως αρχηγό τον
υπόδικο Κασιαδιάρη. Ο τελευταίος είναι στο
κοινοβούλιο διά αντιπροσώπων και κάποια στιγμή
ενδεχομένως-φευ- θα είναι και κανονικά. «Εάν δεν
υπήρχε η ρύθμιση Βορίδη, σήμερα στη Βουλή θα
ήταν ο Ηλίας Κασιδιάρης. Σήμερα στη Βουλή δεν
είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης», είπε τηλεοπτικά ο κ.
Άδωνης Γεωργιάδης, υπουργός Εργασίας της
κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και είναι να απορεί κανείς
πόσο μπορεί ο εμπαιγμός να πολιτεύεται
ανερυθρίαστα. Δεν είναι ο Κασιδιάρης στη Βουλή
διά των Σπαρτιατών; Ή δεν είχε υποτίτλους όταν
ο τύποις αρχηγός του κόμματος αυτού ευχαριστούσε
τον Κασιδιάρη για τη βοήθεια;
Η αύξηση
της ακροδεξιάς είναι αποτέλεσμα των πολιτικών,
οικονομικών επιλογών των κυβερνήσεων. Είναι
αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των
δράσεων που διαμορφώνονται από το ιερατείο των
Βρυξελλών, οι οποίες διευρύνουν, εδραιώνουν τις
κοινωνικές ανισότητες. Αυτές οι πολιτικές δίνουν
πάσα στη Λεπέν, στη Μελόνι, στους «Σπαρτιάτες»,
στο ΕΛΑΜ και τα αδελφά αυτών κόμματα για να
ενισχύονται εκλογικά. Δεν είναι, προφανώς, σ΄
όλες τις χώρες οι ίδιες οι συνθήκες και τα
δεδομένα. Υπάρχει, όμως και ο «κοινός τόπος»,
που αφορά τις κοινές πολιτικές που εφαρμόζονται
στις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι πολιτικές, που
ενισχύουν τη φτωχοποίηση, διευρύνουν το χάσμα
μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω». Και επειδή τα
συστημικά κόμματα δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν
από αυτές τις πολιτικές, ενισχύεται η ακροδεξιά.
Δυστυχώς. Το φαινόμενο αυτό μεγαλώνει και
αυξάνεται επειδή, αν και δημιούργημα από τα
σπλάχνα του συστήματος και λειτουργεί ως ο
ακραίος βραχίονας του, παρουσιάζεται να είναι ο
αντι-συστημικός φορέας. Αξιοποιεί το κενό που
υπάρχει και επιχειρεί να το καλύψει. Η ακροδεξιά
παρουσιάζεται να υπερασπίζεται τους φτωχούς και
μη προνομιούχους. Ένα ρόλο που έπαιζε διαχρονικά
η αριστερά, αλλά δεν το πράττει σήμερα. Εκείνη
βέβαια η αριστερά, που έχει ταυτιστεί με τις πιο
πάνω πολιτικές. Μέσα σε αυτό το κλίμα της
αβεβαιότητας, αναπτύσσεται η ξενοφοβία, ο
ρατσισμός, ο εθνικισμός. Αυτά δημιουργούν φοβίες
στην κοινωνία και ράβουν κοστούμι για τους
«σωτήρες» του νεοφασιστικού κινήματος, που
βρήκαν χώρο για να ενισχύονται χωρίς ιδιαίτερο
κόπο.
Η
παρατεταμένη κρίση, μπορεί να αντιμετωπισθεί με
κοινωνικά ισορροπημένα μέτρα. Δεν γίνεται τούτο.
Η εμμονή σε μια πολιτική επαναλαμβανόμενων
κρίσεων ευνοεί τους λίγους και λειτουργεί σε
βάρος των πολλών. Το σκηνικό που διαμορφώνεται
από τα κατεστημένα, η εφαρμογή των πολιτικών,
είναι δρόμος στρωμένος για τους νεοφασίστες. Κι
αυτό γιατί αναπτύσσεται και βιώνεται μια
κοινωνική ανασφάλεια. Ανασφάλεια, που έχει να
κάνει με τον αγώνα επιβίωσης των πολιτών. Είναι,
λοιπόν, ξεκάθαρο πως η βαθιά οικονομική κρίση
ενισχύει συνεχώς κι όλο και περισσότερο τα
ακροδεξιά μορφώματα. Υποβαθμίστηκε; Βόλευε η
παρουσία τους και εντός Βουλής; Το αυγό του
φιδιού δυστυχώς επωάστηκε χρόνια τώρα, αφέθηκε
και γέννησε πια φασισμό.
Σε ένα
χρόνο θα διεξαχθούν στην Κύπρο διπλές εκλογές.
Για τις έξι θέσεις στην Ευρωβουλή και για την
τοπική αυτοδιοίκηση. Ο κίνδυνος αυτή τη φορά να
εκλεγεί Ευρωβουλευτής από το ΕΛΑΜ είναι ορατός
από τη στιγμή, που το κόμμα αυτό είναι τέταρτο
στη σειρά. Τις δυο προηγούμενες φορές η μη
εκλογή Ελαμίτη στην ευρωβουλή αποτράπηκε καθώς
λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας,
των πολιτών. Θα το αποτρέψουν οι πολίτες κι αυτή
τη φορά; Αυτό θα φανεί στη συνέχεια, φτάνει να
υπάρχει και συγκροτημένη διέξοδος. Θα πρέπει,
όμως, να παλέψουμε ταυτόχρονα και με ένα άλλο
φαινόμενο. Της αποϊδεολογικοποίησης και του
μειωμένου ενδιαφέροντος των πολιτών για τα
κοινά, για την πολιτική. Τάση, η οποία
εξυπηρετεί τα ακροδεξιά «αντι-συστημικά»
κόμματα.
Κώστας
Βενιζέλος (philenews.com) |
