|
Ο Ταγίπ
Ερντογάν είναι ένας προβλέψιμος ηγέτης. Στα
πλείστα των ζητημάτων στο τέλος υποχωρεί διότι
βλέπει ότι δεν τον παίρνει. Όμως, στα λεγόμενα
σοβαρά, τραβά το σχοινί μέχρι το τέλος,
αναγκάζοντας τους Αμερικανούς, για να μην σπάσει
η σχέση, να υποχωρούν. Αυτό συμβαίνει, αυτή
είναι η αλήθεια…
Έχουμε
αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν
στις ΗΠΑ τον Τούρκο ισλαμιστή πρόεδρο στα θέματα
που αφορούν την Κύπρο και την Ελλάδα. Είναι
πάντα υποστηρικτικοί προς την κατοχική δύναμη.
Το βλέπουμε στην Κύπρο, το είδαμε μέχρι τον
περασμένο Φεβρουάριο στο Αιγαίο.
Η
Τουρκία υποχώρησε μεν και σταμάτησε τις
υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις επειδή αυτό
καλούσε το συμφέρον της. Όχι επειδή άλλαξε
πολιτική ή επειδή την πίεσαν οι Αμερικανοί. Όχι.
Οι τελευταίοι βρίσκουν πάντα το φταίξιμο στην
Ελλάδα. Όχι δημόσια. Αυτό το αποφεύγουν. Είναι
μία κίνηση τακτικής η υποχώρηση της Τουρκίας.
Διότι την εξυπηρετούν οι δήθεν καλές σχέσεις με
την Ελλάδα. Και στην Ουάσιγκτον και στις
Βρυξέλλες.
Οι
λομπίστες της Τουρκίας, που κατεβαίνουν ως
στρατός στο Κογκρέσο για να επηρεάσουν βουλευτές
και γερουσιαστές, αυτό ακριβώς τονίζουν: ότι
δήθεν η Τουρκία δεν είναι πλέον απειλή για την
Ελλάδα. Είναι και παραείναι απειλή. Και
επαναλαμβάνω ότι η Τουρκία δεν άλλαξε τις θέσεις
της που πλήττουν στην καρδιά της εθνικής
κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Οι Τούρκοι, και
σήμερα, σχεδιάζουν τον τρόπο που θα τους
βοηθήσει να κλέψουν τα ελληνικά νησιά που
θεωρούν …τουρκικά.
Όσοι
πιστεύουν το αντίθετο, δεν είναι αφελείς, αλλά
ακραία επικίνδυνοι. Και δεν οφείλεται η προώθηση
των τουρκικών θέσεων στον κατευνασμό, αλλά στην
πίστη τους ότι η Ελλάδα θα βρει την ησυχία της
αν δώσει το «κατιτίς» στην Τουρκία.
Με μία
γρήγορη ματιά στον παγκόσμιο χάρτη ο αναγνώστης
μπορεί να επιβεβαιώσει ότι η Τουρκία και η
Αμερική, δύο σύμμαχοι -κατά τα άλλα- στο ΝΑΤΟ,
δεν βλέπουν με το ίδιο μάτι τα μεγάλα θέματα που
αφορούν την αμερικανική στρατηγική για τον
κόσμο: Στο χώρισμα, δηλαδή, των «δικών» μας με
τους «άλλους».
Η
Τουρκία είναι με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και το
Ιράν, όπως και άλλους εχθρούς της Αμερικής. Ο
Ερντογάν περισσότερο ταυτίζεται με τους
υπόλοιπους αυταρχικούς ηγέτες παρά με την
Αμερική και γενικά τη δημοκρατική Δύση -υπάρχει
και η μη δημοκρατική Δύση. Υπάρχουν πολιτικοί,
ακόμα και στις ΗΠΑ, που υποστηρίζουν τον Πούτιν.
Είναι φίλοι του Ντόναλντ Τραμπ. Αν είναι
δυνατόν…
Ο
Πρόεδρος της Τουρκίας είναι ασυγκράτητος και με
το Ισραήλ. Ο «πόλεμος» λέξεων θα μπορούσε να
μετατραπεί σε πραγματικό. Με όπλα. Μετρά κάθε
του κίνηση με το προσωπικό του συμφέρον με τα
προσωπικά κέρδη που αναμένει να έχει. Αλλά οι
επιθέσεις του Ισραήλ στον Λίβανο και στο
κοιμητήριο της Τεχεράνης, είναι προειδοποίηση σε
όλους τους εχθρούς του Ισραήλ.
Όταν η
Μοσάντ είπε ότι θα κυνηγήσει παντού τους ηγέτες
της Χαμάς που ευθύνονται για το αιματοκύλισμα
της 7ης Οκτωβρίου 2023, εννοεί ότι αυτό αφορά
και την Τουρκία, η οποία πρόσφερε καταφύγιο και
τουρκικά διαβατήρια στους ηγέτες της οργάνωσης.
Η κίνηση της Τουρκίας να συλλάβει δήθεν
πράκτορες της Μοσάντ στο τουρκικό έδαφος δεν
είναι παρά ένα πυροτέχνημα. Οι τουρκικές αρχές
δεν μπορούν να σταματήσουν τους Ισραηλινούς
«κυνηγούς» της Μοσάντ. Και θα φανεί αυτό το
επόμενο διάστημα…
Οι
Αμερικανοί πρέπει να κοιτάξουν τους εαυτούς του
στον καθρέπτη και να σταματήσουν να αδικούν τους
συμμάχους τους. Η συμπεριφορά απέναντι στην
Κύπρο και την Ελλάδα θυμίζει χαμαιλέοντες. Στα
λόγια είναι πρώτοι, στις πράξεις η επίδοσή τους
είναι ένα τεράστιο μηδέν. Ο συμβιβασμός που
επιχειρούν με την Τουρκία εις βάρος πρωτίστως
της Αθήνας είναι απαράδεκτος. Η Ελλάδα
δικαιούται τα μαχητικά F-35, ο Ερντογάν δεν
δικαιούται τα F-16.
Τη
στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές,
κυκλοφορούσαν πληροφορίες ότι ο υπουργός
Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν επρόκειτο να
ταξιδεύσει στην Ελλάδα και στην Τουρκία για να
επιτύχει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Είναι
δυνατόν να μπλοκάρει ο Ερντογάν την επέκταση της
Δυτικής Συμμαχίας και να θεωρείται …πιστός
σύμμαχος; Όχι βέβαια. Αλλά για τους Αμερικανούς
είναι πάντα …Κυριακή.
Εάν
γίνουν αυτές οι επισκέψεις και εάν ο Ερντογάν
πει επιτέλους το «ναι» στη Σουηδία, ο κ.
Μπλίνκεν θα του προσφέρει στο πιάτο τα F-16.
Όμως λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο που είναι το
Κογκρέσο…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Ότι και να λένε οι παπαγάλοι του
«Νενεκιστάν», πρόκειται για διεθνή επιτυχία της
κυπριακής κυβέρνησης η πρωτοβουλία για το
θαλάσσιο διάδρομο μιας κατεύθυνσης, ο οποίος
χρησιμοποιείται για την αποστολή ανθρωπιστικής
βοήθειας στον άμαχο πληθυσμό στη Γάζα. Με τον
Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας οι διαφορές
μας είναι μεγάλες στο εθνικό θέμα του Κυπριακού,
αλλά γι’ αυτήν την πρωτοβουλία του ανήκουν
συγχαρητήρια, όπως και στον μεθοδικό υπουργό
Εξωτερικών, Κωνσταντίνο Κόμπο και στους
διπλωμάτες που εργάστηκαν άοκνα και αθόρυβα όλο
το προηγούμενο διάστημα. Σε αυτόν τον τόπο δεν
θα μάθουμε ποτέ να ξεπερνούμε τις κομματικές
ταμπέλες και να παραδεχόμαστε κάποια θετικά
πράγματα που γίνονται από πολιτικούς
«αντιπάλους». Π.χ. ο τέως πρόεδρος του ΔΗΣΥ
Αβέρωφ Νεοφύτου ήταν εντελώς εκτός τόπου και
χρόνου γράφοντας την ανάρτηση του για τον
θαλάσσιο διάδρομο. Πέταξε μία …εξυπνάδα -έτσι
νόμιζε- και κατάντησε να προκαλεί γέλια.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Πέρασαν 11 μήνες από την ανάληψη
της εξουσίας από τον σημερινό Πρόεδρο της
Κύπρου. Σίγουρα έξω πάει καλά, και αυτό δεν
φαίνεται μόνο με την προσπάθεια για τη
δημιουργία ανθρωπιστικού διαδρόμου, αλλά και με
την ευκολία που «κλείνει» ραντεβού με ξένους
ηγέτες. Στο εσωτερικό δεν έχω άποψη καθώς δεν
είμαι στο νησί, αλλά ακούω από σοβαρούς
ανθρώπους ότι σε κάποιους τομείς τα πράγματα δεν
πάνε ακόμα καλά. Βεβαίως θα κριθεί στο Κυπριακό,
όπου η διευθέτηση της Διζωνικής Δικοινοτικής
Ομοσπονδίας οδηγεί σε διχοτόμηση. Αλλά πάνω απ’
όλα θα κριθεί και από τις προσπάθειες πάταξης
της διαφθοράς, καθώς το «φαινόμενο» αυτό έχει
διαβρώσει το κράτος από τα πάνω προς τα κάτω.
Είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί με τους
διεφθαρμένους; Και εννοώ τους μεγαλοδικηγόρους
-βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία των δικηγόρων
δεν έχουν καμία σχέση με το πάρτι της διαφθοράς.
Ούτε όλοι οι λογιστές και οι εργολάβοι. Αλλά
χαλασμένα μήλα υπάρχουν και στους δύο κλάδους,
και σε άλλους. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν υπάρχει
στο Προεδρικό Μέγαρο η βούληση να κυνηγηθούν
όλοι αυτοί που έγιναν πλούσιοι παρανομώντας. Και
επίσης, ένα άλλο ερώτημα είναι αυτό που αφορά
τους βουλευτές. Θα ψηφίσουν νόμους που θα
αντιμετωπίζουν τους διεφθαρμένους; Ή θα
συνεχίσουν να τους καλύπτουν μέσω των νόμων του
κράτους;
Μιχάλης
Ιγνατίου (Φιλελεύθερος της Κύπρου) |
