|
Αυτές
ωστόσο δείχνουν ήδη να ξεθωριάζουν.
Κάτι που
καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις.
Τα ποσοστά
αποδοχής του 47ου προέδρου των ΗΠΑ, αν και
κυμαινόμενα, έχουν σταθερά αρνητικό πρόσημο από
τον περασμένο Μάρτιο.
Στο φόντο
είναι ένα ρεκόρ 171 προεδρικών διαταγμάτων, ένα
σερί προεδρικών αποφάσεων και κινήσεων που
διαβρώνουν τα θεμέλια της αμερικανικής
δημοκρατίας και ένα σπιράλ παλινωδιών σε θέματα
εξωτερικής και εμπορικής πολιτικής, που
«πριονίζουν» τις μέχρι πρότινος σταθερές της
παγκοσμιοποίησης σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Μπορεί ο
Ντόναλντ Τραμπ να ονειρεύεται το Νόμπελ Ειρήνης,
όμως οι δασμολογικοί του πόλεμοι απειλούν την
παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη
-συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ- και οι χειρισμοί
του στους μεγάλους πολέμους της εποχής δεν
αποδίδουν.
Συμβαίνει
από την Ουκρανία και την ατέρμονη ρωσική
εισβολή, μέχρι τη Μέση Ανατολή, όπου -με
θρυαλλίδα την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου της
Χαμάς στο νότιο Ισραήλ- έχει ανοίξει ένας
διευρυνόμενος, ανεξέλεγκτος κύκλος ισραηλινής
επιθετικότητας, με τη συνεχιζόμενη αιματοχυσία
στη Γάζα και ντόμινο γεωπολιτικών αναφλέξεων
(Λίβανος, Συρία, Ιράν, Υεμένη), σε μια εν
εξελίξει αναδιαμόρφωση του περιφερειακού
«χάρτη».
Ως πρόσθετο
δε εργαλείο άσκησης επιρροής έχουν επιστρατευθεί
από τον Ντόναλντ Τραμπ οι περιώνυμοι δασμοί
«Πρώτα η Αμερική».
Απειλούνται
με αυτούς σύμμαχοι και εχθροί, όπως τουλάχιστον
τους μετρά ο ίδιος με το δικό του «ζύγι».
Δεν είναι
μόνο οι «τζαμπατζήδες» -όπως λέει- της ΕΕ, που
αφού συμφώνησαν να βάλουν το χέρι βαθιά στην
τσέπη για την αύξηση των αμυντικών δαπανών στο
5% του ΑΕΠ στο ΝΑΤΟ και για την αγορά
αμερικανικού εξοπλισμού για την Ουκρανία,
απειλούνται τώρα με εξοντωτικούς δασμούς από τις
ΗΠΑ από την 1η Αυγούστου.
Ο στυγνός
εκβιασμός του Τραμπ για επιβολή δασμών 50% στη
Βραζιλία -τη μεγαλύτερη χώρα και οικονομία της
Λατινικής Αμερικής, μέλος των BRICS- έχει αμιγώς
ιδεολογικό υπόβαθρο και ξεκάθαρο χαρακτήρα ωμής
παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλης
χώρας, εν προκειμένω για τα μάτια του ποινικά
διωκόμενου για απόπειρα πραξικοπήματος
ακροδεξιού πρώην προέδρου Ζαΐρ Μπολσονάρο,
γνωστού και ως «Τραμπ των Τροπικών».
Όπως και
στην περίπτωση του κατηγορούμενου για διαφθορά
Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο
Αμερικανός πρόεδρος κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια,
αξιώνοντας τερματισμό μιας εν εξελίξει δίκης
κατά ενός στενού ιδεολογικού συμμάχου του,
αδιαφορώντας για το γράμμα του νόμου.
Πρόκειται
για την ίδια «συνταγή» επιβολής του τραμπισμού
που επιχειρεί εδώ και μήνες στη διχασμένη
Ευρώπη, στηρίζοντας εθνικολαϊκιστές ηγέτες και
κόμματα της Ακροδεξιάς.
Όχι τυχαία,
εν τω μεταξύ, η ρήξη Τραμπ με την μεταπολεμική
«βασισμένη σε κανόνες διεθνή τάξη πραγμάτων»
συντονίζεται με αυτή της αποσάθρωσης των
δημοκρατικών κανόνων εντός των ΗΠΑ.
Επί της
δεύτερης διακυβέρνησής του γράφει στα παλαιότερα
των υποδημάτων του ομοσπονδιακές δικαστικές
αποφάσεις, έχοντας ως «απάγκιο» το συντηρητικής
πλειοψηφίας (6 προς 3) Ανώτατο Δικαστήριο των
ΗΠΑ, με τους τρεις συντηρητικούς δικαστές να
έχουν διοριστεί από τον ίδιο κατά την πρώτη
προεδρική θητεία του.
Περνά με
οριακές πλειοψηφίες στο ελεγχόμενο από τους
-διχασμένους, αλλά υπό τραμπικό «κλοιό»-
Ρεπουμπλικανούς Κογκρέσο κρίσιμα νομοσχέδια,
όπως τον αμφιλεγόμενο «Μεγάλο Όμορφο νόμο» του,
που θα διογκώσει το αμερικανικό χρέος και θα
διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών,
ενόσω παράλληλα απειλεί να απολύσει αυθαίρετα
τον επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των
ΗΠΑ.
Εν μέσω
αντιμεταναστευτικού πογκρόμ, που σύμφωνα με νέες
δημοσκοπήσεις ξενίζει με την ανομία του πολλούς
από όσους τον ψήφισαν το 2024, «εμποτίζει» τους
Αμερικανούς με την ιδέα μιας στρατοκρατίας,
διατάσσοντας την ανάπτυξη μέχρι και πεζοναυτών
στο Λος Άντζελες ή οργανώνοντας στρατιωτική
παρέλαση στην Ουάσιγκτον για τα 250 χρόνια από
την ίδρυση του αμερικανικού στρατού ξηράς, έστω
κι αν τελικά εξελίχθηκε σε ηγεμονική παρωδία.
Παρ’ όλα
αυτά, για την MAGA (*) εκλογική βάση του -κι
αυτό αποτελεί δείγμα της σημερινής κατάστασης
της αμερικανικής δημοκρατίας- όλα τα
προαναφερθέντα είναι ήσσονος σημασίας, μπροστά
στην υπόθεση Τζέφρι Έπσταϊν.
Ο ίδιος ο
Τραμπ και στελέχη της νυν κυβέρνησής του είχαν
τροφοδοτήσει προσωπικά πλείστα όσα σενάρια γύρω
από τη «λίστα πελατών» του πάλαι ποτέ ισχυρού
χρηματοοικονομικού συμβούλου και μετέπειτα
υπόδικου για τράφικινγκ ανήλικων κοριτσιών, που
βρέθηκε απαγχονισμένος τον Αύγουστο του 2019 στο
κελί φυλακής της Νέα Υόρκη όπου είχε
προφυλακιστεί.
Το πρόσφατο
ανυπόγραφο και λιτό υπόμνημα του υπουργείου
Δικαιοσύνης και του FBΙ ότι ήταν άνθρακας ο
υποσχόμενος θησαυρός -χωρίς στοιχεία για «λίστα
πελατών» ή για δολοφονία του Έπσταϊν- δίχασε τη
MAGA εκλογική βάση του Τραμπ.
Οι
τελευταίες αποκαλύψεις από τη Wall Street
Journal ενός παλαιότερου, σιβυλλικού ιδιόχειρου
μηνύματος του Τραμπ στον Τζέφρι Έπσταϊν έριξε
νέο «λάδι στη φωτιά» των MAGA θεωριών ότι ο
Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να ανήκει στην ίδια
διεφθαρμένη ελίτ, την οποία ο ίδιος προεκλογικά
υποσχόταν να ξεσκεπάσει.
Ή ακόμη ότι
είναι πια υποχείριο του «βαθέος κράτους».
Με τις
συνομωσιολογικές θεωρίες που συντηρούσε ο ίδιος
να του γυρνούν τώρα μπούμερανγκ, ο Αμερικανός
πρόεδρος έχει ανοίξει, με μηνύσεις, νέο μέτωπο
με τον πανίσχυρο ιδιοκτήτη της WSJ και μέχρι
πρότινος σύμμαχο του τραμπικού κινήματος MAGA,
Ρούπερτ Μέρντοχ.
Δεν έκανε
κάτι αντίστοιχο με τις σχετικές αναρτήσεις του
πρώην «κολλητού» του Έλον Μασκ, ο οποίος
μετέπειτα τις διέγραψε.
Όμως πολλοί
στην πολιτική αρένα της Ουάσιγκτον μυρίζουν ήδη
«αίμα».
Κι εάν ο
Τραμπ δεν καταφέρει να χειριστεί αυτή τη νέα
μίνι εξέγερση στους κόλπους της MAGA εκλογικής
του βάσης, οι μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις
κρίσιμες ενδιάμεσες εκλογές τον Νοέμβριο του
2026, πιθανόν να αποδειχθούν πιο χαοτικοί.
«Η διχόνοια
και ο διχασμός στην κοινωνία μας πρέπει να
επουλωθούν και γρήγορα», είχε πει προ έτους, σε
μια άλλη ημερομηνία ορόσημο και ως άλλη μια
αθετημένη υπόσχεση, που είχε δώσει θέτοντας την
τρίτη υποψηφιότητά του για το προεδρικό χρίσμα
των Ρεπουμπλικανών, λίγο μετά την απόπειρα
δολοφονίας του.
«Μας
συνδέει μια κοινή μοίρα. Θα αναδυθούμε μαζί ή θα
καταρρεύσουμε».
(*) «Make
America Great Again», «Κάντε την Αμερική
Σπουδαία Ξανά»
Μαργαρίτα
Βεργολιά (in.gr)
|
