|
Αλλά όπως
μας γράφει, αυτός δεν έφταιγε σε τίποτα απλά δεν
είχε καλούς συνεργάτες και τον παρέσυραν.
Πέφτεις σε λάθη τι έχεις πάθει. Ούτε για τη
Novartis ήξερε τίποτα, ούτε για το φιάσκο με τις
τηλεοπτικές άδειες, ούτε για την υπονόμευση της
κρατικής πολιτικής απέναντι στην πανδημία. Ο
Πολάκης φταίει μόνο που μιλούσε κατά των
εμβολίων. Γιατί το κόμμα το ταλαιπωρούσαν η
αμφισημία, η πολυγλωσσία, οι ταλαντεύσεις και οι
δημόσιες αντιπαραθέσεις. Τις οποίες βεβαίως
αυτός ως ηγέτης όχι μόνο ανεχόταν αλλά και
ενίοτε σιγοντάριζε. Όταν ένιωθε ότι αυτές
οξύνουν την πολιτική αντιπαράθεση με τους
αντιπάλους του. Εσωτερικούς και εξωτερικούς.
Ο Αλέξης
Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με δεκάδες συντρόφους του
που μιλούσαν την εποχή εκείνη για έξοδο από το
ευρώ και τοπικά νομίσματα, όταν ο ίδιος είχε
δηλώσει ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού. Διότι η
ελαφρότητα δεν αφορά μόνο τους συνεργάτες αλλά
και τον ίδιο, που τους καθοδηγούσε. Μήπως δεν
ήταν ελαφρότητα αλλά πρόθεση για ολική
καταστροφή; Αλλά δεν σταματά εκεί. Θέλει να
ηγηθεί και νέων κοινωνικών δυνάμεων για το νέο
μεγάλο σοκ της πατρίδας. Βοήθα Παναγιά μου
δηλαδή. Υποθέτω όχι με τους ίδιους ανίκανους
συνεργάτες, αλλά με νέα πουλέν που μας τα κρατά
κρυφά. Το θέμα είναι αν θα ξαναβρεί Πάνο
Καμμένο. Αλλά όλο και κάτι ιμιτασιόν θα
κυκλοφοράει.
Και το σοκ
αυτό θα εμπεριέχει εντιμότητα, δικαιοσύνη, και
δημοκρατία. Τρία χαρακτηριστικά τα οποία
δυστυχώς σπάνιζαν από τη δική του διακυβέρνηση.
Και γι αυτό ίσως να αισθάνεται ότι μας τα
χρωστάει. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι τόσο
μετριόφρων. Για την έλλειψη αυτών στην πρώτη
θητεία θα έφταιγαν οι κακοί συνεργάτες η ο Ερμής
που ήταν ανάδρομος. Γι αυτό είχε το Χαϊκάλη
δίπλα του εξάλλου. Και φυσικά έχει για το τέλος
ένα σχέδιο ανάταξης της οικονομίας, ένα Εθνικό
Σχέδιο Αναγέννησης με ορίζοντα το 2030. Διότι
όλοι οι μεγάλοι ηγέτες έχουν μακρόπνοα σχέδια.
Άλλο κακό να μην μας βρει σύντροφοι.
Διότι ο
Αλέξης σήμερα έχει ένα όραμα «νέου προοδευτικού
πατριωτισμού» που θα σώσει την πατρίδα. Όχι
πλέον από τους πονηρούς και κακούς δανειστές
αλλά από την επάρατη Δεξιά, το σάπιο πολιτικό
σύστημα και την ολιγαρχία, που αυτός ως μεγάλος
πατριώτης θα ανατρέψει. Με (Α)νάπτυξη,
(Α)ναδιανομή, (Α)σφάλεια και (Α)νθεκτικότητα.
Ποιος όλα αυτά; Μα ο (Α)λέξης. Τα 5 «Α». Με
ποιους; Με κανέναν. Δεν χρειάζονται άλλοι αφού
οι άλλοι αποδείχθηκαν άχρηστοι και μόνο
τρικλοποδιές ήξεραν να βάζουν στον ηγέτη. Μόνος
του θα τα κάνει όλα με το νέο κόμμα που θα είναι
βασικά ΑΥΤΟΣ.
Και ποιοι
τρέχουν να αγοράσουν το βιβλίο του; Να το βάλουν
επάνω από το τζάκι ή δίπλα στο προσκεφάλι τους
να το βλέπουν, να αγαλλιάζει η ψυχούλα τους;
Πολλοί, πάρα πολλοί, περισσότεροι απ’ όσους
φαντάζεστε. Όλοι αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ στην
Ευρώπη και μάλιστα με αλαλαγμούς. Αυτές που
χόρευαν τσάμικο εκείνη τη νύχτα στο Σύνταγμα.
Αυτοί που τον ανέβασαν στην εξουσία επειδή ως
αντιπολίτευση απειλούσε τους ξένους επενδυτές με
απώλεια των χρημάτων τους. Αυτές που ως
προοδευτικές γοητεύτηκαν από τη συνεργασία με
τον Πάνο Καμμένο ειδικά όταν αυτός φώναζε μέσα
στη Βουλή «στα τέσσερα». Αυτοί που έψαχναν
χρόνια να βρουν αίθουσα για να δικάσουν τη Χρυσή
Αυγή. Αυτές που νόμιζαν την είσοδο σε νέο
επώδυνο μνημόνιο ως έξοδο από αυτό. Αυτοί που
γοητεύτηκαν από το κίνημα του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και
αυτές που περίμεναν να διορίσει 100.000 νέους
δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί που ήξεραν ότι
χρειάζονται μόνο τρία κανάλια στην Ελλάδα και
αυτές που συγκινήθηκαν από το Novartis, το δήθεν
μεγαλύτερο σκάνδαλο από την ίδρυση του ελληνικού
κράτους. Αυτές και αυτούς που δεν κατάλαβαν τι
παίχτηκε στο Μάτι, ή ακόμα χειρότερα κατάλαβαν
αλλά το έκαναν γαργάρα. Και φυσικά όλους και
όλες που δάκρυσαν από συγκίνηση όταν έκανε τη
συμφωνία με των Πρεσπών.
Όλοι αυτοί
και όλες αυτές μπορεί να του θύμωσαν όταν
πισωπάτησε και δεν κατάφερε να τους καταστρέψει
ολοσχερώς. Αλλά πάντα υπάρχει μια δεύτερη
ευκαιρία να τινάξεις την πατρίδα στον αέρα. Και
θέλουν να του την δώσουν. Τώρα ανανεωμένος και
πολυταξιδεμένος, με άλλο επιτελείο, με δικό του
κόμμα, χωρίς φράξιες και ομπρέλες, χωρίς
διαδικασίες και αμφίρροπες ψηφοφορίες μπορεί να
ξεδιπλώσει το όραμά του και να τους κάνει
κοινωνούς. Δεν μπορεί κάτι θα έχει μείνει από
εκείνο το 62%. Εντάξει μπορεί οι Έλληνες να
είναι αμνήμονες και να ξεχνάνε γρήγορα τους
ολετήρες τους , αλλά για τον Αλέξη θα κάνουν μια
εξαίρεση. Αρκεί να είναι σίγουροι ότι θα τους
πάει (Ά)πατους. Είναι το έκτο «Α» που έλειπε.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice)
|
