|
Και ενώ
συνεχίζονται οι ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ισραήλ
και Ιράν, ο Γερμανός καγκελάριος Φ. Μερτς
δηλώνει ότι «το Ισραήλ κάνει τη βρόμικη δουλειά»
και δέχεται τις αρνητικές αντιδράσεις του
εσωτερικού ακροατηρίου που επιδιώκει την
αποκλιμάκωση. Πώς την επιδιώκει; Με στρογγυλές
κουβέντες γενικώς. Οι αιχμές απαγορεύονται. Την
ίδια στιγμή η υφήλιος περιμένει την εξέλιξη της
απάντησης των Ιρανών και όλα γίνονται ολοένα και
πιο περίπλοκα. Η υπόλοιπη Ευρώπη πηγαίνει, ως
συνήθως, με το πάσο της και μιλάει για
αυτοσυγκράτηση και ειρήνη γενικώς. Να είστε καλά
παιδιά και να μην τσακώνεστε. Οι πύραυλοι του
Ιράν ως γνωστόν μπορούν να φτάσουν και σ’
αυτούς. Για μας ούτε λόγος. Δίπλα είμαστε!
Κάπου όμως
υπάρχει και λίγη ουσία. Αν το πυρηνικό πρόγραμμα
του Ιράν «πήγε περίπατο», ο κόσμος μπορεί να
κοιμάται πιο άνετα. Άλλο να έχει πυρηνικά η
Ρωσία, το Πακιστάν, η Ινδία ή ακόμα και η Β.
Κορέα, και άλλο το θεοκρατικό, εχθροπαθές Ιράν,
που έχει βάλει σκοπό της ύπαρξής του να
«καθαρίσει» τους Εβραίους και το κράτος τους.
Και αν ανοίξει κάποια στιγμή ένα τέτοιο πανηγύρι
με πυρηνικά, ο τρίτος και μάλιστα πυρηνικός
πόλεμος δεν θα είναι σενάριο επιστημονικής
φαντασίας. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι
επικίνδυνο πράγμα και οι δυτικές κοινωνίες το
έχουν εισπράξει με σκληρές πολύνεκρες
τρομοκρατικές επιθέσεις. Όπως βεβαίως και το
Ισραήλ. Και επειδή για τους μουλάδες είναι
ζήτημα ύπαρξης και όχι απλώς διεθνούς πολιτικής,
το Ισραήλ αντιδρά προληπτικά με ιδιαίτερη
βιαιότητα αλλά και αποτελεσματικότητα. Αυτό έχει
μάθει να κάνει και αυτό κάνει επιβιώνοντας εντός
του λάκκου των λεόντων.
Η εύκολη,
βεβαίως, πλην όμως «πολιτικά ορθή» απάντηση σε
όλα αυτά είναι ότι ο Νετανιάχου είναι
τουλάχιστον ακροδεξιός, αν όχι φασίστας και η
ιδεολογία του τον κάνει επιθετικό. Και δεν
διστάζει να σκοτώνει αμάχους, να βομβαρδίζει το
Ιράν ή να επιδίδεται σε γενοκτονίες στη Γάζα.
Και αυτό μου φέρνει στο μυαλό τον Ουίνστον
Τσόρτσιλ και τους βομβαρδισμούς των Εγγλέζων στη
Γερμανία στα 1944-45 με αποκορύφωμα το μακελειό
της Δρέσδης. Έγκλημα πολέμου ή απαραίτητη
επιλογή για να τελειώσει ο πόλεμος με νίκη των
συμμάχων; Οι ιστορικοί ακόμα ερίζουν επ’ αυτού.
Εδώ όμως οι επιθέσεις του Ισραήλ αφορούν
στρατιωτικούς στόχους του Ιράν και όχι
αμάχους. Αντιθέτως οι πύραυλοι των Ιρανών
χτυπάνε μέσα στον ιστό της πόλης του Τελ Αβίβ
χωρίς να κάνουν διάκριση. Ακόμα και
νοσοκομεία. Όπως χτυπούν οι Ρώσοι στην Ουκρανία.
Διότι ο πόλεμος κατά των απίστων είναι ιερός.
Δύσκολα πράγματα αυτά για μας. Τους Χριστιανούς,
τους άπιστους, τους ανεξίθρησκους, τους
άθρησκους, τους άθεους.
Έτσι τις
μέρες αυτές μπήκε εκ των πραγμάτων στον δημόσιο
διάλογο το χτύπημα των ΗΠΑ στις πυρηνικές
εγκαταστάσεις του Φορντό και ένα μέρος της
κοινής γνώμης νιώθει την ανάγκη να επιλέξει και
να στοιχηθεί πίσω από αντίθετες γραμμές. Και
φυσικά κριτήριο δεν είναι τα γεγονότα αλλά η
πολιτική στράτευση ή συμπάθεια αν θέλετε. Η
δυτική Αριστερά γενικώς έχει παραδοσιακά μια
συμπάθεια στον ισλαμικό φονταμενταλισμό μιας και
τον θεωρεί κριό κατά της ιμπεριαλιστικής και
καπιταλιστικής Δύσης. Μια αντιαποικιοκρατική
δύναμη. Την οποία η ΕΕ και οι ΗΠΑ πρέπει να
φοβούνται. Γι’ αυτό και πανηγύρισε το χτύπημα
στους Δίδυμους Πύργους. Δεν έχει καμιά σημασία
αν οι πρώτοι που εξολόθρευσε ο Χομεϊνί ήταν οι
ιρανοί κομμουνιστές. Ούτε βεβαίως την επηρεάζει
ο εξανδραποδισμός των γκέι στα ισλαμικά
θεοκρατικά καθεστώτα. Η υποστήριξη των
ταυτοτήτων είναι δυτική υπόθεση. Πόσο
υποκριτικό!
Τα
ανθρώπινα δικαιώματα και οι προοδευτικές
διεκδικήσεις είναι μόνο για την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Εκεί δηλαδή που υπάρχει κατοχυρωμένη και
συνταγματικά η ελευθερία. Για τη θέση της
γυναίκας, τη μαντήλα, τη μπούργκα και λοιπά
αξεσουάρ, τη φρικτή καταπίεση, τον εκφοβισμό, το
ξύλο και τις εκτελέσεις αντιφρονούντων ούτε
λόγος. Αυτά από την Αριστερά γενικώς θεωρούνται
στοιχεία της ισλαμικής κουλτούρας. Και δεν έχει
κανέναν λόγο ούτε να τα σχολιάσει. Γι’ αυτό δεν
βλέπετε αντιδράσεις για τα δεινά των γυναικών
του Ιράν από το υπάρχον καθεστώς. Προέχει ότι το
Ιράν είναι χώρα εχθρική προς τη Δύση. Και εν
δυνάμει σύμμαχος της Αριστεράς σε μια μελλοντική
προλεταριακή εξέγερση. Τόσο δημοκρατικά, τόσο
ανθρώπινα, τόσο προοδευτικά. Τόσο εξωφρενικά.
Τόσο ανόητα!
Και δεν μας
έφταναν όλα αυτά ήρθε και ο βομβαρδισμός που
διέταξε Τραμπ και έδεσε το γλυκό. Διότι για τις
προοδευτικές δυνάμεις οι ΗΠΑ είναι φασιστικές
και ο βομβαρδισμός τους φασιστικός και
καταδικαστέος. Για το πυρηνικό πρόγραμμα όμως
του Ιράν κουβέντα. Ή μάλλον δικαίωμά του να το
έχει και να το εμπλουτίζει και αν υπάρχει και
κάποιο πρόβλημα θα λυθεί ειρηνικά με
διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση έγκυρων
διαπραγματευτών όπως του Πούτιν και του
Ερντογάν. Τώρα, αν μέχρι να τελειώσουν οι
ατέλειωτες διαπραγματεύσεις, το Ιράν στείλει ένα
πυρηνικό πεσκέσι στο Ισραήλ ή και στην Ευρώπη
δεν τρέχει τίποτα. Διότι για την προοδευτική
Δύση προέχει το δικαίωμα των εχθρών της Δύσης
στις απόπειρες καταστροφής της. Κακό πράγμα η
ιδεοληψία. Χρόνια περίμεναν την εποχή του Ψυχρού
Πολέμου να μπουκάρει ο Μόσκοβος αλλά εις μάτην.
Οι Σοβιετικοί ήταν πιο νουνεχείς από τους
εκπροσώπους των.
Για εμάς
τους υπόλοιπους φιλειρηνικούς τύπους που δεν
θέλουμε σφαγές, γενοκτονίες, εξανδραποδισμούς
κ.λπ. μάλλον δεν υπάρχει χώρος να σταθούμε. Αν
στοιχηθούμε πίσω από τους δυτικούς ηγέτες μας,
είμαστε φασίστες. Αν υποστηρίξουμε το δικαίωμα
του Ισραήλ να υπάρχει, παράλληλα με την ύπαρξη
ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, θα
σκοντάψουμε στο σύνθημα «from the river to the
sea» και θα θεωρηθούμε αντιδραστικοί. Γιατί
σύμφωνα με τους προοδευτικούς το Ισραήλ δεν έχει
δικαίωμα ύπαρξης. Είναι σιωνιστικό. Αν
επικροτήσουμε την καταστροφή του πυρηνικού
προγράμματος του Ιράν γινόμαστε συνοδοιπόροι του
Τραμπ και ας σιχαινόμαστε κάθε πτυχή της
πολιτικής του. Τι πρέπει να κάνουμε για να
είμαστε πολιτικά ορθοί στο θέμα αυτό; Μα να πάμε
«τα πάσα» μας. Να κάνουμε την πάπια ενώ οι
ακραίοι της Ανατολής θα απεργάζονται την
καταστροφή μας. Λέω να μην το κάνουμε.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice)
|
