|
Βλέπω
πολλούς να πέφτουν από τα σύννεφα επειδή
αποκαλύφθηκε ότι Τούρκος φωτογράφος απεσταλμένος
του Ερντογάν σκηνοθετεί φωτογραφίες του λιμού
στη Γάζα. Διότι μέχρι τώρα νόμιζαν ότι όλα αυτά
που βγαίνουν από κει και αναπαράγουν τα διεθνή
πρακτορεία δεν ελέγχονται από τη Χαμάς και τους
υψηλούς πάτρωνές της. Και η Τουρκία είναι ένας
από αυτούς. Σήμερα μάλιστα είναι ο πιο
δραστήριος αναζητώντας την πολιτική ηγεμονία του
μουσουλμανικού και δη του σουνιτικού κόσμου. Και
αν οι σχέσεις Ελλάδaς και Τουρκίας πλέουν σήμερα
σε ήρεμα νερά, είναι γιατί η έγνοια της Τουρκίας
είναι το Ισραήλ. Μόνο που διστάζει, διότι δεν
είναι του χεριού της. Δεν το έχει.
Οι ίδιοι
«πεφτοσυννεφάκηδες» νόμιζαν παλιότερα ότι η
βοήθεια του ΟΗΕ, αξίας πολλών εκατομμυρίων
δολαρίων, πήγαινε στους κατοίκους της Γάζας και
όχι στον οπλισμό, τα πολεμοφόδια και τα τούνελ
των τρομοκρατών, εν γνώσει βεβαίως των
αποστολέων. Και ότι εκείνο το «ένα καράβι
για τη Γάζα» δεν ήταν παρά μια καλοστημένη
μιλιταριστική προπαγάνδα. Οι πρώτοι φονιάδες του
πληθυσμού της Γάζας είναι οι ίδιοι οι Χαμασίτες
τρομοκράτες και όλο το ισλαμικό δίκτυο που τους
χρηματοδοτεί και τους στηρίζει. Και θα συνεχίσει
να το κάνει για πάντα. Μέχρι να καταστραφεί το
κράτος του Ισραήλ. Διότι αυτός είναι ο μόνος
στόχος.
|
|
Και μόλις η
Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και ο
Καναδάς φανέρωσαν διάθεση να αναγνωρίσουν
παλαιστινιακό κράτος, δείχνοντας τον δρόμο της
διαπραγμάτευσης, ώστε να επιφέρουν μια κάποια
εξομάλυνση στην περιοχή, έσπευσε η Χαμάς να τους
κόψει το βήχα. Και να δηλώσει παρούσα και την
επόμενη μέρα. Λες και υπάρχει σήμερα στη Γάζα
καμιά άλλη εξουσία. Λες και ο στόχος δεν
παραμένει πάντα ο ίδιος, δηλαδή η διάλυση του
κράτους του Ισραήλ και η εξόντωση και του
τελευταίου Εβραίου. Και για να σιγουρέψει τη
συνέχεια των εχθροπραξιών, φρόντισε να ανεβάσει
και τη φωτογραφία του αποστεωμένου ομήρου,
ακριβώς για να προκαλέσει τον Νετανιάχου και
τους ακραίους φονταμενταλιστές που τον
στηρίζουν, τον εκβιάζουν αλλά και τον
καθοδηγούν. Για έναν νέο κύκλο αιματηρών
εργασιών. Ή την εξαφάνιση των αντιπάλων διά του
λιμού. Διότι για τους ακραίους, εχθρός είναι και
το ξυπόλυτο παιδάκι.
Καμία από
τις δύο πλευρές πλέον δεν θέλει μια λύση, μέχρι
την τελική
Επί 80
χρόνια ο κύκλος του αίματος στην περιοχή αυτή
τρέφει και τις δύο πλευρές. Αν οι Παλαιστίνιοι
είχαν κατεβάσει τα όπλα και είχαν αναζητήσει τη
λύση στις διαπραγματεύσεις κάποια στιγμή θα την
είχαν βρει. Έστω και κατά λάθος. Κάποιο
ευφάνταστο σχέδιο θα τους είχε βολέψει.
Διαχρονικά, η παγκόσμια κοινότητα και οι
ανάλογοι οργανισμοί ήταν και είναι στο πλευρό
τους. Αλλά δεν θέλουν. Κανείς πλέον δεν θέλει,
μέχρι την τελική λύση. Όπως, φυσικά, την εννοεί
η κάθε πλευρά. Όσοι αγωνίζονται για την
ολοκληρωτική καταστροφή του Ισραήλ δίνουν ζωή
και δύναμη στους ακραίους Ισραηλινούς και όσοι
συνεχίζουν τους εποικισμούς και σήμερα τους
βομβαρδισμούς δίνουν ζωή και δύναμη στους
τρομοκράτες. Κανείς δεν νοιάζεται πόσοι θα
ζήσουν και πόσοι θα πεθάνουν. Ο λαός, οι
πολίτες, οι άνθρωποι είναι απλώς ένα ντεκόρ
πολέμου. Αναλώσιμοι και για τις δύο ακραίες
πλευρές. Εδώ τα άκρα αποφασίζουν.
Σήμερα όμως
το Ισραήλ βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Ίσως
την πλεονεκτικότερη σε αυτά τα 80 χρόνια. Οι
δυνάμεις που το απειλούν ανοιχτά έχουν υποστεί
στρατηγική ήττα. Το καθεστώς Άσαντ στη Συρία
έχει καταρρεύσει και η νέα τζιχαντική διοίκηση
θα αργήσει πολύ να αναλάβει. Θα είναι βεβαίως
πάντοτε μια απειλή. Η Χεζμπολάχ του Λιβάνου και
η Χαμάς θα αργήσουν να ανακάμψουν μετά την
πανωλεθρία που υπέστησαν. Τέλος, ο ισχυρός
αντίπαλος, δηλαδή το Ιράν, μετά τις βόμβες που
έφαγε από τον Τραμπ, θα το σκεφτεί πολύ πριν
ρισκάρει έναν νέο κύκλο σφαγής στην περιοχή. Και
γι’ αυτό πολλοί αναλυτές λογικά σκεπτόμενοι
προτείνουν στο Ισραήλ την εκεχειρία και τις
διαπραγματεύσεις.
Σήμερα τα
περισσότερα αραβικά κράτη έχουν αποδεχτεί το
δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει. Και οι λεγόμενες
«Συμφωνίες του Αβραάμ» του 2020, μεταξύ Ισραήλ,
ΗΑΕ, Μπαχρέιν και Μαρόκου, υπό την υψηλή
εποπτεία των ΗΠΑ, ήταν προς αυτή την κατεύθυνση.
Και είχαν δώσει βάσιμες ελπίδες για μια νέα,
ειρηνική εποχή στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Αλλά
το Ιράν, η Χεζμπολάχ και η Χαμάς είχαν
διαφορετική άποψη. Και τα κατάφεραν με τη σφαγή
της 7ης Οκτωβρίου του 2023. Και η δραματική αυτή
εξέλιξη έδωσε το δικαίωμα στους ακραίους του
Ισραήλ να επιδιώκουν την τελική λύση.
Δηλαδή την
εξολόθρευση των παλαιστινίων της Γάζας και την
προσάρτηση της περιοχής στο Ισραήλ. Διότι πώς
μπορείς να ζεις δίπλα σε ένα κράτος που
επιδιώκει νυχθημερόν την καταστροφή σου. Το
καταστρέφεις εσύ πρώτος, πριν προλάβει να σε
καταστρέψει. Αυτό είναι το δόγμα των ακραίων του
Ισραήλ. Και αυτό που φοβάται ο Νετανιάχου είναι
ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση που οδηγεί σε
παλαιστινιακό κράτος διατηρεί ζωντανή την απειλή
κατά της χώρας του. Και η Χαμάς φροντίζει να του
το υπενθυμίζει.
Συμπέρασμα;
Κάθε πόλεμος ανοίγει ένα παράθυρο στις
διαπραγματεύσεις και κατά συνέπεια στην ειρήνη.
Πολλές φορές, όσο πιο φονικές και βάρβαρες είναι
οι εχθροπραξίες, τόσο πιο σταθερή είναι η ειρήνη
που ακολουθεί. Διότι τόσο οι λαοί όσο και οι
ηγεσίες τους λένε κάποια στιγμή το «Ως εδώ και
μη παρέκει». Στομώνουν τα μαχαίρια. Και οι
εικόνες της καταστροφής θρυμματίζουν το πολεμικό
ντεκόρ και εκ των πραγμάτων ένα νέο ειρηνικό
σκηνικό ξεπροβάλλει. Η περιοχή αυτή της Μέσης
Ανατολής, όμως, έχει δείξει ανθεκτικότητα στο
αίμα. Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί αυτό να
αλλάξει. Αλλά κάποιες φορές γίνονται και
θαύματα. Έστω και από τύχη. Οι φίλοι της ειρήνης
μπορούν να ελπίζουν μόνο σε ένα τέτοιο θαύμα.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice)
|
