|
Σας
θυμίζουν κάτι τα λόγια αυτά; Για τους συμπολίτες
μας εκείνους που η μνήμη τους έχει εξασθενίσει
τα τελευταία χρόνια ο ίδιος ο Φρανσουά Μπαϊρού
φρόντισε να τους την φρεσκάρει: «Δεν πρέπει να
ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία της Ελλάδας που έχει
περάσει μια οδυνηρή περίοδο λιτότητας. Ο
ελληνικός λαός, το ελληνικό κράτος, έπρεπε να
κάνει τεράστιες θυσίες: αυτό ακριβώς δεν
θέλουμε». Ο Γάλλος Πρωθυπουργός έχει ασφαλώς υπ’
όψη του ότι η δημοσιονομική κρίση ξεκίνησε
στη Γαλλία για τον ίδιο λόγο που ξεκίνησε και
στην Ελλάδα. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση και το
συνταξιοδοτικό του Μακρόν έχουν ξεσηκώσει
παλλαϊκές αντιδράσεις διαρκείας στη Γαλλία,
ανάλογες με αυτές που είχε ξεσηκώσει η
μεταρρύθμιση του Τάσου Γιαννίτση στην Ελλάδα.
Η συνέχεια
της ιστορίας στην Ελλάδα είναι γνωστή. Η
κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη η οποία είχε
υποχρεωθεί να πάρει πίσω την ασφαλιστική
μεταρρύθμιση, έχασε τις επόμενες εκλογές, η
κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή που τη διαδέχτηκε
μοίρασε ότι περνούσε από το χέρι της,
μονιμοποίησε στο δημόσιο χιλιάδες συμβασιούχων
και εγκατέλειψε ουσιαστικά την εξουσία αγνοώντας
τις δραματικές προειδοποιήσεις του Σημίτη και
άλλων παραγόντων της οικονομικής ζωής. Τίποτα
δεν αποκλείει την επανάληψη της ιστορίας στη
Γαλλία μετά από μια πολύ πιθανή ανατροπή της
μειοψηφικής κυβέρνησης Μπαϊρού. Το «Λαϊκό
Μετώπο» του Μελανσόν και η «Εθνική Συσπείρωση»
της Λεπέν είναι έτοιμοι να ακυρώσουν από κοινού
την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ανοίγοντας τον
δρόμο της Γαλλίας προς τη διεθνή επιτήρηση.
Ας πρόσεχαν
λοιπόν οι Γάλλοι και -κυρίως- ας προσέξουν στο
άμεσο μέλλον. Άλλωστε η δική μας καταιγίδα
πέρασε, όπως πέρασε, και δεν είμαστε πια παρά
ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για τους υπόλοιπους
ευρωπαίους. Εκτός αν δεν είναι έτσι τα πράγματα
και δεν έχουμε ξεμπλέξει ακόμα εντελώς. Εκτός
δηλαδή αν δεν έχουμε διαβάσει σωστά την πρόσφατη
ιστορία μας και δεν έχουμε βγάλει -ή δεν θέλουμε
να βγάλουμε- τα σωστά συμπεράσματα. Το μόνο
σίγουρο είναι ότι οι καταδικασμένες από όλους,
πολιτικούς και πολίτες, παθογένειες που μας
οδήγησαν στην κρίση ζουν και βασιλεύουν και μετά
από αυτήν. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται στην
καθημερινή πραγματικότητα της δημόσιας και
κοινωνικής ζωής με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο.
Advertisement
Από την
άποψη αυτή ο κίνδυνος να επιστρέψουμε σε
ανεπιθύμητες καταστάσεις δεν μπορεί να
αποκλειστεί. Με τις παθογένειες σε πλήρη και
ανεξέλεγκτη δράση, με το δημοσιονομικό έλλειμμα
στα ύψη και το πολιτικό σύστημα εκτός ισορροπίας
όλα μπορούν να συμβούν. Εκτός όλων αυτών, το
τελευταίο διάστημα προωθείται από διάφορα
«κέντρα» και το σενάριο της επιστροφής
(rebranding) στην εξουσία του πρωθυπουργού που
«έβγαλε τη χώρα από το μνημόνιο» στο οποίο ο
ίδιος την είχε βάλει. Αρκεί να αναλογιστεί
κανείς τι θα συμβεί, στην περίπτωση υλοποίησης
ενός τέτοιου σεναρίου, εάν, αυτή τη φορά, δεν
πιάσουν οι εγχώριες και διεθνείς μπλόφες ή δεν
δείξουν την απαραίτητη κατανόηση, αλα Μέρκελ, οι
ηγέτες της δοκιμαζόμενης Ευρώπης.
Είναι πολύ
δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί σε μια
Γαλλία που το έλλειμμά της αυξάνεται κατά 5.000
€ το δευτερόλεπτο. Η δεύτερη ισχυρότερη
οικονομία της ευρωζώνης κλυδωνίζεται όπως
άλλωστε και η οικονομία της ευρωναυαρχίδας
Γερμανίας. Οι τριγμοί γίνονται ήδη αισθητοί στο
ευρωπαϊκό οικοδόμημα την ώρα που ο εξοπλιστικός
οίστρος τείνει να περιορίσει δραστικά τις
κοινωνικές δαπάνες. Για την Ελλάδα τα πράγματα
γίνονται όλο και πιο στενάχωρα από τη στιγμή που
τα γενναία πακέτα ανασυγκρότησης αναμένεται να
αντικατασταθούν από πακέτα περικοπών και
προστίμων με την κυβέρνηση να εξαντλεί την
αυστηρότητά της στους μετανάστες. Το σύνθημα
«Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία» φαίνεται να χάνει την
ιστορικά θετική και αισιόδοξη αύρα του.
Γιάννης
Μεϊμάρογλου (Athens Voice)
|
