|
Μια
αναμέτρηση μάλιστα που έτυχε να πραγματοποιηθεί
ακριβώς ένα χρόνο μετά την πανηγυρική εκλογή του
Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κι όμως! Ο
34χρονος Μαμντάνι ξεκίνησε την νικητήρια
ομιλία του με λόγια που οι Νεοϋορκέζοι δεν είχαν
ακούσει ούτε κατά διάνοια από δήμαρχο. «Για
γενιές, οι πλούσιοι και ισχυροί έλεγαν στους
εργαζόμενους της Νέας Υόρκης ότι η εξουσία δεν
είναι για αυτούς. Δάχτυλα ματωμένα από το σήκωμα
κουτιών στις αποθήκες, χέρια σκληρά από τα
τιμόνια των ποδηλάτων διανομής, αρθρώσεις
σημαδεμένες από εγκαύματα στην κουζίνα. Αυτά
είναι τα χέρια μας, που δεν μας επιτράπηκε ποτέ
να ασκήσουμε εξουσία. Κι όμως, τους τελευταίους
11 μήνες, εσείς εδώ τολμήσατε να επιδιώξετε κάτι
μεγαλύτερο. Απόψε, κόντρα σε όλες τις
πιθανότητες, το πετύχαμε. Το μέλλον είναι στα
χέρια μας».
Άλλο η Νέα
Υόρκη, άλλο η Αμερική
Η ψηφοφορία
στη Νέα Υόρκη, μιλά όμως μόνο για τη Νέα Υόρκη,
όχι για την υπόλοιπη Αμερική. Όσο και αν δύο
υποψήφιες των Δημοκρατικών εξελέγησαν επίσης
κυβερνήτες στο Νιου Τζέρσεϊ και την Βιρτζίνια.
Πολιτείες που δεν έχουν σχέση με την βαθιά
Αμερική.
Μια Αμερική
που δεν μπορεί να διανοηθεί καν, όλα αυτά
τα «επαναστατικά», που υπόσχεται ο Μαμντάνι:
πάγωμα των ενοικίων, κατασκευή οικονομικά
προσιτών κατοικιών, δημιουργία δημοτικών
σούπερ μάρκετ, δωρεάν λεωφορεία για όλους,
«καλάθια δώρων» για τα νεογέννητα, κατώτατο
ωρομίσθιο 30 δολαρίων έως το 2030. Και φυσικά,
υψηλότερους φόρους στις εταιρείες και τους
πλούσιους, γενικότερα.
Σε κάθε
περίπτωση, δεν είναι σαφές που θα βρει τα
χρήματα ο νεοεκλεγείς δήμαρχος, για να τηρήσει
τις υποσχέσεις του.
Και το
ερώτημα είναι τι θα προκύψει στη Νέα Υόρκη; Μια
«ιδανική πόλη» ή μια «μητροπολιτική καταστροφή»;
Με δεδομένη
την εχθρική στάση του προέδρου Τραμπ, πώς θα
απαντήσουν οι Νεοϋορκέζοι; Με θυμό ή συμμόρφωση;
«Η εποχή
του θυμού»
Στο
εξαιρετικό βιβλίο του « Η Εποχή του Θυμού», ο
Ινδός διανοούμενος Πανκάζ Μίσρα κατέδειξε πώς ο
θυμός μπορεί να γίνει μια άσκηση δημοκρατίας.
Αλλά και ένα συναίσθημα που δίνει φωνή στον
ρεβανσισμό, τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Με
τους πολιτικούς ηγέτες να εκμεταλλεύονται τον
φόβο, για να δημιουργήσουν συναίνεση στην
πολιτική τους και να κινητοποιήσουν τις μάζες,
προς όφελός τους.
Κατά την
άποψή του Μίσρα, «η περίοδος από τον Διαφωτισμό
έως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βασιζόταν
θεμελιωδώς στην ελπίδα, αλλά η ύστερη
«νεωτερικότητα» – η εποχή που άνοιξε μετά την
εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε όλο τον
κόσμο – έθεσε σε κίνηση ένα ευρύ φάσμα θεσμικών
και συναισθηματικών μηχανισμών που κατέστρεψαν
την ελπίδα ως θεμέλιο του σύγχρονου υποκειμένου,
ωθώντας την απογοήτευση σε φθόνο, θυμό, φόβο,
ντροπή ή νοσταλγία».
Ο Θεός να
ευλογεί την Αμερική.
Μιχάλης
Ψύλος (Ναυτεμπορική)
|
