|
Μάλλον όλο
αυτό δείχνει και την δυσφορία του υποκειμένου
μες στον κόσμο, μες στο γραφείο, μες στο σπίτι
ίσως.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον που σχετικά νωρίς – παρά
τις θρησκείες, ιδεολογίες, επαναστάσεις-
βαρέθηκε (καιρό τώρα) την αληθινή κοινωνία. Για
την ακρίβεια μάλλον βαρέθηκε μόνος του μέσα
στους πολλούς (ειδικά επειδή το
Internet
τους έκανε άπειρους- και σχεδόν όλους «φίλους»)
Και γι αυτό
ίσως ο καθένας κι η καθεμιά συνεχίζει να
φουσκώνει. Ε λοιπόν : αυτό το φούσκωμα μάλλον
είναι η καλά κρυμμένη αιτία πίσω από όλες τις
φούσκες. Αυτό το φούσκωμα συντηρεί τις τιμές και
τις σχέσεις όλων με όλους σε υψηλά επίπεδα
κόστους – κέρδους.
Προφανώς
και αν δεν δώσει εντολή καθίζησης ο καπιταλισμός
εμείς θα συνεχίσουμε να επιδοτούμε την ακρίβεια.
Ο λόγος ; Μα οτιδήποτε φθηνό πολύ απλά μας
θυμίζει το συρρικνωμένο εγώ μας.
Το
φαινόμενο περιγράφει όμως καλύτερα ο
δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης : (ΝΕΑ- 2/8)
«Το
φούσκωμα είναι ο μονόδρομος που πήραμε. Κάποια
στιγμή, βέβαια, η άκρη της βελόνας συναντά την
κορυφή της φούσκας(…..) Ολα γύρω μας φουσκώνουν.
Δείτε τα αυτοκίνητα πώς παίρνουν όγκο. Κάποτε
ψάχναμε το μικρό και λειτουργικό όχημα πόλης.
Τώρα δεν μας νοιάζει, το θέλουμε μεγάλο, άνετο.
Αλλά και εμείς, είμαστε στον όγκο που λένε και
στα γυμναστήρια(…) Το φούσκωμα, λοιπόν, είναι η
νέα αρμονία, η συμμετρία των καιρών μας, η
πιστοποίηση της επιτυχίας. Ο καθένας δηλώνει
κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είναι»
Στο βιβλίο
του «Bubbles»
του 2011( εκδ .
Semeiotexte) ο στοχαστής
Peter
Sloderdijk
αυτοπροσδιοριζόμενος ως «μελετητής του αέρα»,
επανερμηνεύει την ιστορία της δυτικής
μεταφυσικής ως ένα εγγενώς χωρικό και
ανοσολογικό πρόταγμα : από την ανακάλυψη του
εαυτού (φούσκα) έως την εξερεύνηση του κόσμου
(σφαίρα) και την ποιητική της πολλαπλότητας
(αφρός).
Η αλήθεια
είναι μια : είμαστε εντελώς εγκλωβισμένοι στις
φούσκες μας. Και η υπερσυνδεσιμότητα στο
internet
δημιουργεί συνθήκη για μια «αρχαιολογία του
οικείου»
Πρέπει να
ξεφύγουμε αλλά η φούσκα δεν έχει τρύπες,
διεξόδους και στερείται την εισροή οξυγόνου. Η
κοινωνία των ψηφιακών πολιτών αυτοαναπαράγεται.
Ανασαίνει «απορροφώντας» αναπαραστάσεις και
ομοιώματα στο ψηφιακό οικουμενικό χωριό.
Τα
νευρωνικά κύτταρα της κοινωνίας όμως ατροφούν
και υποχωρούν. Το μόνο που εξελίσσεται είναι ο
ναρκισσισμός( των μικρών και των μεγάλων
διαφορών)
Και φυσικά
η «στάση» του καπιταλισμού δεν θα έλθει. Κρίση
μπορεί να έλθει : παύση λειτουργίας όμως τις
σχιζοφρενικής μεγαμηχανής, δύσκολα.
Το
χειρόφρενο δεν μπορεί να τραβηχτεί εύκολα. Οι
ηγεσίες – πολιτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές –
αφήνουν το εναλλακτικό στην άκρη ως αδύνατο, ως
μη χωρική διέξοδο.
Ξέρουν οι
ελίτ ότι πέσαμε στην φάκα : ότι μεταφερθήκαμε
στα
cloud,
στα
metaverse
και στα
social.
Αλλά μεταφέραμε εκεί κυρίως την προβολή μας :
την εξιδανικευμένη προσομοίωση και αναπαράσταση
του ιδεώδους εαυτού μας….
European
Business Review
|
