|
Το μεγάλο
ερώτημα που τίθεται είναι εάν το ΙΡΑΝ με τις
ενέργειές του κλείσει (το ΙΡΑΝ ελέγχει το βόρειο
άκρο του κόλπου) τα στενά του
Hurmuz
από τα οποία διέρχεται το 1/3 του παγκόσμιου
θαλάσσιου διακινούμενου πετρελαίου. Αυτό
πρακτικά θα σήμαινε ότι θα απειληθεί η διακίνηση
του διεθνούς εμπορίου και για τις υπόλοιπες
χώρες του κόλπου το οποίο είναι μια πολύ δύσκολη
κατάσταση. Εάν πάντως διακοπεί η διακίνηση των
ενεργειακών πόρων, θα απειληθεί και ο εφοδιασμός
της Κίνας, η οποία είναι ένας στρατηγικός
εταίρος του ίδιου του ΙΡΑΝ χωρίς να απειλείται η
επάρκεια των ΗΠΑ. Η Κίνα βεβαίως διαθέτει
σχετικά στρατηγικά αποθέματα, όπως και οι ΗΠΑ,
αλλά πάντως θα ήταν μία εξέλιξη που δεν θα ήταν
εύκολα διαχειρίσιμη.
Εξάλλου μία
διατάραξη της τροφοδοσίας του κόσμου με το
πετρέλαιο θα οδηγούσε σε αρνητικά αποτελέσματα
που είναι πολύ δύσκολο ακόμα και να εκτιμηθούν!
Με άλλα λόγια μέχρι σήμερα έχουμε μοντέλα για
διαφορετικά σενάρια εξέλιξης της διαπραγμάτευσης
για τους δασμούς αλλά δεν έχουμε πουθενά
συμπεριλάβει το γεωστρατηγικό ενδεχόμενο μίας
απόλυτης σύγκρουσης.
Ας
ελπίσουμε ότι η νέα ένταση θα σταματήσει εδώ αν
και πολύ φοβόμαστε ότι όλα τα ενδεχόμενα
βρίσκονται πάνω στο τραπέζι.
Αυτό πάντως
που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι έχει
ιστορικά διαπιστωθεί ότι μία μείζονα αναταραχή
στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις (π.χ. δασμοί
1932) δημιουργεί το ενδεχόμενο εκρήξεων
αβεβαιότητας σε όμορους χώρους όπως είναι ο
γεωστρατηγικός και έκρηξης της διάθεσης
αναδιοργάνωσής τους. Συγχρόνως το ξαφνικό
άνοιγμα τόσο μεγάλων θεμάτων όπως αυτά που
διέπουν τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις
δημιουργεί τις πολιτικές προϋποθέσεις διεθνών
εντάσεων και φιλοδοξίας επίλυσης χρόνιων
προβλημάτων. Αυτό το είχαμε ευθύς εξαρχής
επισημάνει στην περίπτωση των δασμών και
ανέκαθεν αποτελούσε τον μεγαλύτερο φόβο μας την
περίοδο αυτή.
Ο κ.
Παναγιώτης Ε. Πετράκης είναι ομότιμος καθηγητής
Οικονομικών, ΕΚΠΑ
|