|
Τα deals
αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποτέλεσμα του
PR(δημόσιες σχέσεις) πίσω από τα επίσημα
διπλωματικά διαπιστευτήρια μεταξύ ακολούθων και
αξιωματούχων των δυο χωρών. Είναι το αποτέλεσμα
κυρίως των χρημάτων που ξοδεύουν( όπως το
ακούτε) σε επαφές και events τύπου clubbing
diplomacy, συγκεκριμένες παρέες και συνέργιες
πλουσίων και ισχυρών, οι οποίοι φυσικά
ακολουθούν την επίσημη κρατική αντιπροσωπεία των
δυο χωρών.
Κάθε χώρα
απέναντι στις ΗΠΑ τελικά καταλήγει να
μετατρέπεται σε κλειστό club συμφερόντων (εκ
πρώτης όψεως δεν είναι κακό να υπάρχουν, άλλωστε
παντού υπάρχουν) αλλά πλανάται πάντα το ερώτημα
: μπορούν αυτές οι “παρέες” των λίγων που
υπογράφουν συμφωνίες ως κρατικοί πάροχοι και
προμηθευτές, να παράγουν κοινωνικό όφελος ;
Δηλαδή να γεννήσουν διάχυση πλούτου προς τα
κάτω, πέρα απο το όποιο προιον θα
χρυσοπληρώνονται να κουβαλούν απο ωκεανούς και
αγωγούς μέχρι τα σπίτια και τα γραφεία μας.
Η
ενεργειακή πρόσδεση της οικονομίας μας στο νέο
εμπορικό δόγμα ισχύος της υπερδύναμης δεν είναι
κάτι κατακριτέο – να εξηγούμαι. Όμως οι όροι και
η βιωσιμότητα της προσομοίωσης των ωφέλιμων
αποτελεσμάτων για τους πολλούς, σε μια
νοτιοανατολική ευρωπαική χώρα, είναι το μεγάλο
ζητούμενο.
Αναρωτιέμαι
αν δηλαδή ο «νέος άσπρος χρυσός» του LNG των
αμερικανικών συμφερόντων, μπορεί τελικά και να
δέσει χειροπόδαρα την χώρα (αλλά και λοιπές
ευρωπαϊκές) όπως πχ έδεσε την Ευρώπη εκείνη η
μακροπρόθεσμη πρόσδεση – λόγω γερμανικών
συμφερόντων – με το ρωσικό αέριο (και ότι αυτό
σήμαινε τελικά για νοικοκυριά και επιχειρήσεις).
Στην
ενεργειακή και εμπορική διπλωματία, στο μεγάλο
φόντο της παγκοσμιοποιημένης εικόνας των αγορών
και των εθνικών οικονομιών, καλείται κάθε
κυβέρνηση να ξεχωρίσει στο τέλος τα “ιδιωτικά
οφέλη” από την όποια κοινωνική υπεραξία
παράγεται με το εμπόριο σε ιδιωτικά και δημόσια
αγαθά.
Πρέπει να
ξέρουμε την ανάλυση κόστους/οφέλους για το
κοινωνικό ισοζύγιο της χώρας. Να μην μένουμε
στον ορθολογικό αυτοματισμό της δήθεν
αποδοτικότητας των μεγάλων επενδύσεων – που
είναι άλλο πράγμα απο τις μεγάλες συμφωνίες.
Το εθνικά
επιδιωκόμενο ενεργειακό όφελος που γεννούν
τέτοιες μεγάλες συμφωνίες, αν δεν αποσυνδεθεί
μακροπρόθεσμα από τα μεθοδικά και στοχευμένα
υπερκέρδη των ολιγοπωλίων, αν δεν συνδεθεί
δηλαδή ως όφελος με την πλατιά βάση του
οικονομικού και εμπορικού σκηνικού της χώρας,
τότε δεν έχει νόημα να πανηγυρίζουμε για δήθεν
«σπουδαία» επιτεύγματα και προσδοκίες.
Διαφορετικά, το φαντασιακό της ισχύος που
γεννάει η υπερδύναμη, αυτό το ισχυρό αίσθημα
συμμαχίας με την πλανητική ηγεμονία, δεν θα
παράγει εισόδημα και ασφάλεια για τους πολλούς,
αλλά ψευδαίσθηση…
European
Business Review
|
