|
Η κοινή
γνώμη συχνά εξεγείρεται για την ασυνειδησία του
κράτους και των εκπροσώπων του απέναντι στους
απλούς ανθρώπους. Κι’ αυτό το κλίμα εύκολα
μετατρέπεται σε οργή απέναντι στην κρατική
διοίκηση και στην αποδοχή της από την κοινωνία.
Οι πολίτες πιστεύουν στη δημοκρατία. Κι’
αντιμετωπίζουν θετικά την διάκριση των εξουσιών.
Αναγνωρίζουν την νομοθετική (Βουλή), την
εκτελεστική (Κυβέρνηση) και την δικαστική
(Ανώτατα δικαστήρια) εξουσία. Κι αποδέχονται την
λειτουργία και την επιβολή που ασκούν. Αυτό όμως
που τους προβληματίζει – δεν το βλέπουν και
συχνά αναρωτιώνται για την χρησιμότητά του –
είναι το σύστημα που ξετυλίγεται γύρω τους και
που είναι απαραίτητο για την λειτουργία τους.
Εκατοντάδες ως και χιλιάδες φορείς, οργανισμοί,
ιδρύματα, επιτροπές, κέντρα ερευνών και
υπουργεία (χιλιάδες μη εκλεγμένοι “ειδικοί”
υπάλληλοι και γραφειοκρατίες) εκφράζουν τον
δημόσιο τομέα και τον αιχμαλωτίζουν σε
διαδικασίες, ατελέσφορα συστήματα κι ένα κυκεώνα
αποφάσεων κι’ εγκρίσεων για την προώθηση του
όποιου θέματος. Το κράτος που αναγνωρίζει ο
πολίτης φαντάζει αόρατο και ανεύθυνο. Οι γκρίζες
φυσιογνωμίες μιάς γραφειοκρατίας διαδικασιών και
σκοτεινών συμπλεγμάτων τείνουν να κυριαρχούν στα
πάντα. Και να ευνοούν την αντιπάθεια και το
μίσος προς την κρατική διοίκηση.
Εύκολα έτσι
καλλιεργείται η καχυποψία έναντι κάθε αρχής. Και
προωθείται η απονομιμοποίησή της μπροστά στα
μάτια του κόσμου. Απονομιμοποίηση όμως σημαίνει
έλλειψη στήριξης, σεβασμού και βέβαια υπακοής.
Κάτι το οποίο εκμεταλλεύονται βέβαια
αντιδημοκρατικές προσωπικότητες προβάλλοντας
ιδέες (τις οποίες ονομάζουν περιέργως
“αντισυστεμικές”) υπονόμευσης και καταστροφής
των πάντων. Όλων αυτών τουλάχιστον που κρατούν
το δημοκρατικό οικοδόμημα όρθιο και σε συνοχή.
Νομιμοποίηση βασικά σημαίνει πως ένας θεσμός
έχει αξία, περιεχόμενο και κύρος. Η
απονομιμοποίησή του αρνείται και τα τρία
παραπάνω. Το μήνυμα της απονομιμοποίησης είναι
πως οι λειτουργίες των υπουργείων και των όποιων
οργανισμών δεν έχουν κύρος και πως οι κανόνες
και οι ρυθμίσεις που επιβάλλουν δεν είναι ανάγκη
να ακολουθούνται. Η νομιμοποίηση συνιστά επιταγή
συμμόρφωσης. Η απονομιμοποίησή, που οδηγεί σε
αμφισβήτηση και ακυβερνησία, ακυρώνει κάθε ιδέα
υπακοής. Υπάρχουν πολιτικά κινήματα που
ιδεολογικά στηρίζουν το λιγότερο κράτος
(“νεοφιλελευθερισμός:). Αλλά με κανόνες, κύρος
και αποτελεσματικότητα. Η απαξίωση του
διοικητικού κράτους, η αντισυστημική στάση,
οδηγεί σε κατάλυση, άρνηση, καταστροφή και χάος.
Κι όλα αυτά στην ουσία προέρχονται από την
εμμονή της γραφειοκρατίας σε ατελέσφορες –
χαώδεις – διαδικασίες, στην αναποτελεσματικότητα
και στην καταπίεση (άδικη;) των πολιτών. Αυτό
που στην επιστήμη αποκαλείται “μπερδεμοκρατία” (kludgocracy)
και “διαδικασιασμός” (proceduralism)
καταλύει ουσιαστικά την δημοκρατία. Μπορεί να
δει κάποιος σχετικά και τις εργασίες των
Steven
M.
Teles, “Kludgocracy:
The
American
Way
of
Policy.”
New America Foundation, Δεκ. 2012 και Chris.
Elmendorf, “Don’t San Francisco-ize Clean
Energy.” The Atlantic, 28 Iανουαρίου, 2024 και
Karen Orren, “The Policy State: An American
Predicament.” Harvard,
2017. Το παράδοξο είναι πως αυτοί που ευνοούνται
από το αδιέξοδο, στην ουσία λατρεύουν το
δημόσιο. Αλλά ουσιαστικά, στηρίζουν και το χάος
που προκαλεί η δημόσια γραφειοκρατία!
Πρώτη
δημοσίευση στο New Ideas
|
