|
Το
manual
για το βαλιτσάκι αυτό, που κρατάει ο νεαρός
πλωτάρχης δίπλα στον πρόεδρο των ΗΠΑ, μοιάζει με
menu εστιατορίου. Οι
εναλλακτικοί παγκόσμιοι πυρηνικοί στόχοι είναι
έτοιμοι, αφού αναθεωρούνται διαρκώς, ασταμάτητα
και επίμονα.
Για κάθε
πιθανή πηγή του κακού και σε κατάσταση
«αθροίσματος όλων των φόβων», στο
status
DEFCON
1, υπάρχει και το αντίστοιχο σχέδιο απάντησης
του αμερικανικού πυρηνικού προγράμματος. Το
Hollywood (που απο τα
σινεμά μετακόμισε σε
Netflix
και άλλες πλατφόρμες) «σχεδίαζε» ανέκαθεν τα
πολεμικά μέλλοντα και την παράνοια των πυρηνικών
εξοπλισμών που γεννούν τον τρόμο και οδηγούν τον
αμερικανό κάθε ηλικίας στο «καταραμένο εξοχικό»
του (πυρηνικό καταφύγιο)
Με την
τελευταία ταινία της ”A
house
of
dynamite”
η σπουδαία σκηνοθέτης και σεναριογράφος( 73
ετών)
Catherine
Bigelow
περιγράφει, σε μια εξαιρετικά καλοστημένη
παραγωγή, το ορατό αλλά αδιαφανές σκηνικό του
τρόμου, πριν το αθέατο σκηνικό του τέλους.
Το
Πεντάγωνο «βλέπει» τους εκτοξευμένους πάνω από
τον πλανήτη πυρηνικούς πυραύλους, δεν μπορεί να
τους αναχαιτίσει, δεν ξέρει – και δεν μπορεί να
διασταυρώσει – ποιος τους στέλνει σε μερικές
πόλεις των ΗΠΑ.
Αλλά
αναγκαστικά (αυτή την ανάγκη παράγει η
χολυγουντιανή βιομηχανία που στηρίζει τον
αμερικανικό μιλιταρισμό δεκατίες τώρα) ο Λευκός
Οίκος πρέπει να αντιδράσει ώστε να σταματήσει
όσο μπορεί το «μεγάλο κακό» (υποτίθεται για το
καλό της ανθρωπότητας)
Παρόμοιο
ψυχολογικό επιχειρησιακό σκηνικό έδειχνε και η
ταινία «13 μέρες» προ πολλών ετών (του Κέβιν
Κόστνερ) όπου αποτύπωνε το αληθινό παίγνιο (μη)
απόφασης, με τα φαξ μεταξύ Κένεντυ και Χρουτσοφ
τον Οκτώβριο του 1962 , όταν η πρόθεση των
Σοβιετικών να εγκαταστήσουν πυρηνικούς πυραύλους
στην Κούβα έφερε την ανθρωπότητα στο χείλος ενός
πυρηνικού πολέμου.
Με την
τωρινή ταινία της η
Bigelow
μας θυμίζει ποιο είναι το ανώτατο σημείο του
πλανητικού
crisis
management, πώς ο κόσμος
έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματική αλλά
μάλλον «άγνωστη απειλή». Και πώς ο ( έγχρωμος
στην ταινία) πρόεδρος, έρχεται αντιμέτωπος με
την πραγματικότητα που όμως δεν ξέρει αν είναι
πραγματική.
Και
αναρωτιέται : «πώς φτιάξαμε όλοι στον πλανήτη
αυτό το σπίτι σαν να είναι γεμάτο παντού από
δυναμίτες(
house
of
dynamite)»
Η ταινία
δείχνει, μέσα κυρίως από τους χαρακτήρες των
ανθρώπων με στολή και θέση εξουσίας, την
τεράστια ισχύ της απειλής που φαίνεται μεν στις
οθόνες του δωματίου επιχειρησιακής ετοιμότητας
στον Λευκό Οίκο, χωρίς τελικά να επιβεβαιωθεί
ποτέ η πηγή της πραγματικής απειλής.
Η απάντηση
πρέπει να δοθεί άσχετα από που προέρχονται οι
πύραυλοι, και άσχετα αν πέσουν πρώτα σε κεντρική
πολιτεία και στο Σικάγο των 15 εκατομμυρίων
κατοίκων, ή σε άλλη πόλη μικρότερου πληθυσμού.
Το δράμα
της απόφασης είναι καλά συνυφασμένο με την
γνωστή θεατρική αβεβαιότητα για την προέλευση
του κακού.
Είναι αυτή
η αβεβαιότητα – αυτός ο παγκόσμιος φόβος – που
εξάγουν οι αμερικάνοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Και που
ονομάζουν ως εχθρό (στον λαό τους αλλά και στους
λαούς της γης) πότε την Ρωσία, την Κίνα, την
Κορέα ή το Ιράν, ως πιθανή βάση εκκίνησης του
ολέθρου.
Ο νέος
ψυχρός πόλεμος περιγράφεται στο έργο χωρίς όμως
να εξηγείται (αλλά έξυπνα να εξυπακούεται) το
πολυπολικό σκηνικό της γεωπολιτικής
ανισορροπίας.
Η
Bigelow
δείχνει μαεστρικά το δράμα των
decision
makers
συγκριτικά με το βάθος του ολέθρου που
φαντάζονται ότι θα συμβεί. Και αυτή η δρματική
βουτιά στο Φαντασιακό μέσω του Πραγματικού,
μοιάζει να αναδύει την ισχύ του Συμβολικού
τρόμου – την ένταση της πραγματικής απειλής….
European
Business
Review
|
