Μήπως είναι ώρα να αποφασίσουμε τι οικονομία θέλουμε; Η επιλογή του κράτους να αποσπά τα μισά χρήματα που υπερβαίνουν το όριο των 40.000 ευρώ, εν έτει 2025, δεν είναι απλώς αντιπαραγωγική – από αυτό το σημείο και πάνω, δεν σε συμφέρει το ίδιο να δουλεύεις. Είναι εκδικητική: «Θα τιμωρηθείς, αν θες να ξεχωρίσεις». Υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη, εξέλιξη και προοπτικές, διότι είμαστε εκτός θέματος.

Η φορολογική σφήνα στην Ελλάδα –η επιβάρυνση που ορίζεται ως η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που πληρώνει ο εργοδότης και σε αυτό που μένει τελικά στον εργαζόμενο, μετά τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές– ανέρχεται στο 41,9% έναντι 34,8% που είναι ο μέσος όρος στις οικονομίες του ΟΟΣΑ – και μάλιστα, η χώρα μας εφαρμόζει την 4η πιο άδικη φορολογική επιβάρυνση συγκεκριμένα στις οικογένειες.

Η διεθνής βιβλιογραφία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Το υψηλό μη μισθολογικό κόστος καθιστά την εργασία λιγότερο ελκυστική και συμφέρουσα. Μειώνει τα κίνητρα για προσλήψεις και σπρώχνει το σύστημα στη «μαύρη» απασχόληση. Αποθαρρύνει την αποταμίευση και στερεί επενδύσεις. Κυρίως, απωθεί τους πιο ταλαντούχους επαγγελματίες, οι οποίοι επιλέγουν έτσι να εργάζονται σε χώρες με πιο λελογισμένα φορολογικά συστήματα, γυρνώντας την πλάτη ακόμη και στην πατρίδα τους.

Με αυτούς τους τιμωρητικούς φόρους, το κράτος διεκδικεί ρόλο συνεταίρου στους κόπους μας· και αυτό χωρίς να επεκταθούμε σε όσα (δεν) προσφέρει ο συνεταίρος ως αντιστάθμισμα. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να ανταμείβουμε, αντί να τιμωρούμε, την εργασία; Ας περιμένουμε και μέχρι τη ΔΕΘ, εφόσον χρειάζεται. Αρκεί να το κάνουμε. Μέχρι τότε, τουλάχιστον ας μην απορούμε με τη δυσφορία της μεσαίας τάξης· όσο πληρώνεται λιγότερα από αυτά που εργάζεται. Ο συντελεστής 45% πάνω από τις 40.000 ευρώ βάζει ταβάνι στα όνειρα και στις φιλοδοξίες της.

Βασίλης Κωστούλας (Money Review)